CopyThat

Dwersdriever
Oh, absoluut een must om op het grote scherm te bekijken. Ondanks dat het verhaal redelijk rechttoe, rechtaan is, vond ik 1917 erg indrukwekkend. Dat kwam met name door de (illusie van) one take close opname waardoor je als kijker vanaf het begin wordt meegezogen. De film kruipt zo onder je huid. Vooral in de loopgravenscenes had ik het gevoel dat ik mee was op missie om twee bataljons van een wisse dood te redden. Met een bijna continue adrenaline rush, omdat er amper een moment rust in zat.

Zo naar 1917.

Heb de laatste tijd wat minder van mijn Natlab (Eindhovuh, de gekstuh!) filmpas gebruik gemaakt.
Buiten dan een imponerende René Zellweger als Judy (Garland), het schrijnende realisme van Sorry we missed you, de ontwapenend naïeve oorlogsblik van Jojo Rabit en de bijzondere sferen van Parasite.

Bombshell, Goldie en Marianne & Leonard staan nog op mijn snel to see lijstje.

Mijn klassiekers zijn vooral de echt oude films, een groot aantal zwart-wit. Heb inmiddels een aardige verzameling en zo nu en dan is het een heerlijk zondagmiddagje buizen met Bogart in Casablanca, Jimmy Stewart in It’s a wondeful life of Joan en Bette in Whatever happened to Baby Jane.
Maar een Shaft, It came from outerspace of The Marathon Man blijven ook hun charmes behouden.
Mijn dvd-speler doe ik in ieder geval voorlopig nog niet de deur uit.

Molurus
Je bent Dwers en mij dus mooi voor!

Ik vond Yellow een mooi nummer. Maar toen Coldplay optrad tijdens Rock Werchter ging ik biertjes klappen.

Nog niet gezien, maar hoog op mijn verlanglijstje staat Monos.

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/in-monos-wordt-de-chaos-langzaam-opgevoerd-tegen-een-achtergrond-van-bloedmooie-en-angstaanjagende-beelden_bc3265cf/

Daar moet je wel even voor gaan zitten, gok ik. Komt dat even mooi uit, in een bioscoopzaal.

Blinded vond ik ook enorm leuk. Kwam met een brede glimlach de zaal uit. De 80s waren mijn coming of age-jaren, dus groot feest der muzikale en (anti)modieuze herkenning.

Rainy Day bewaar ik voor een rainy day, wellicht dit weekend.

Wow! Gisteren eindelijk Once upon a time gezien. Wat een geweldige film. Met die constante dreiging van The Family op de nabije achtergrond. Ben al sinds ik in mijn studietijd Helter Skelter las gefascineerd door The Manson Family. Nooit een grote Leo-fan geweest, maar wat speelde hij de sterren van de hemel.
En toch verliet ik enigszins melancholiek de bioscoopzaal. If only dat dit de ware afloop was geweest.

Dwersdriever
Die wil ik ook snel gaan kijken.

Maradona.
Prachtige docu, ontluisterend ook. En ik hou niet eens van voetbal.

remlof
‘that figures’ oid.
Ik ook, dus.

Ga vanmiddag waarschijnlijk naar Apollo 11. Moet adembenemend zijn.

Tem
Ben ik ook erg benieuwd naar.
Zeker nadat ik laatst met afgrijzen de trailer zag van The Haunting of Sharon Tate. Deze trailer stemt ‘vrolijker’.

Dwersdriever
Het hele sfeertje vond ik stoffig conservatief en hopeloos achterhaald. Ik herinner me Clint liever als Harry die op punks joeg.

Dit vind ik de slechtste film die ik dit jaar heb gezien. Ongeloofwaardig uitgewerkte karakters en een Clint die bij mij enkel ergernis opriep. Vooral tijdens die random scene met het gezin dat met panne langs de weg stond. En 'oh, je exvrouw -die jou gisteren nog haatte, maar je vandaag verafgoodde- is dood, ja nee, dat snappen wij, als nietsontziend drugskartel. Geen wonder dat je zomaar van de radar verdween. Niks aan het handje!' . Is ook.

Clint moest 20 jaar terug al met pensioen. Of direct na Million Dollar Baby.

Afgelopen week zat ik trouwens alleen in de bioscoopzaal. Bij God only knows. Ook best bijzonder om een keer mee te maken.

De oude, stille, zwart-witbeelden doen toch altijd een beetje comedy capers aan. Daarmee begint de docu ook, maar al snel krijgen de Britse soldaten kleur en een stem en dan zijn ze opeens van vlees en bloed. Vlees en bloed dat ook heel doordringend in beeld is gebracht. Indrukwekkend.
En God, wat hadden die Britten bijna allemaal een slecht gebit!

Porta En ook het beeld dat Robson huilde tijdens de begrafenis pleit niet voor zijn geloofwaardigheid. Alsmede ook eerdere gedragingen en verklaringen

Met alle respect, maar dan snap je gewoonweg bar weinig van de psyche van kinderen die misbruikt zijn door een belangrijk persoon in hun leven. Zonder ooit de term kindermisbruik te hebben gehoord.

Leandra
Goed stuk.
Ik heb de docu van begin tot eind gekeken en ik geloof beide mannen. 100%. Het is een gutfeeling van deels herkenning van de denkwijze van misbruikte kinderen en optelsom van de feiten die er zijn.
Heel snood gespeeld van Jackson. Hele families groomen, juist de dysfunctional, fame seeking families eruit kiezen, de heimelijkheid, de repercussies die in het verschiet zouden liggen als het ooit uitkwam, de manipulatie, de schizofrene strijd tussen lekker en fout en wat is dan eigenlijk jouw eigen aandeel erin ... alles schreeuwt in mijn boek waarheid. En dat is ontluisterend. Letterlijk voor mij, want ik kan de man en de muziek niet scheiden.

man in the mirror is a fucking hypocrite. En bij Billy Jean smeed ik zinsnedes aan elkaar.
Billy Jean is not my lover ...
...but the kid is.

ik pleit niet voor een overall boycot, maar in mijn playlist draait Jackson niet meer mee. Niet dat hij daar nu in staat, maar toch.