Dwersdriever Ik ga vanavond!
Films
Gisteren zag ik de documentaire Three Identical Strangers. De 19-jarige Bobby is als baby geadopteerd en komt er toevallig achter dat hij een tweelingbroer heeft, Eddy. De media pikken het verhalen van de herenigde broers op en als de eveneens 19-jarige David hun foto in de krant ziet, is het alsof hij zichzelf in de spiegel bekijkt. Wat blijkt, ze zijn een drieling!
De jongens lijken erg op elkaar ondanks dat ze in heel verschillende milieus zijn opgegroeid. Bobby’s ouders zijn welgesteld, Eddy komt uit de middenklasse en David groeide op in een arbeidersgezin. Heel het land heeft over de jongens en ze zijn een sensatie. Maar hoe is het eigenlijk zo gekomen en wat zijn de gevolgen voor de broers?
Ik zal niet te veel zeggen maar ik vond het mooi, onthutsend, triest en een tikkeltje sinister. Een aanrader, zeker als je geïnteresseerd bent in het nature-nurture-debat.
8 days later
- Edited
Gisteravond The Lion King gezien, de nieuwe live-action-versie. Technisch absoluut een geniale film. Alles ziet er even geweldig uit en de dieren zijn echt op geweldige manier gedaan. Daarmee is het een visueel spektakel.
Daarmee heb ik echter ook direct al het positieve over de film gezegd. Hier en daar zijn er wat wijzingen in de karakters, een nieuw liedje van Beyonce en wat andere kleine aanpassingen. Maar met de originele film, de sequel en de prequel, de boeken, de musical en nog veel meer is de verhaallijn uitgekauwd en voorspelbaar. Nadat de verwondering over de geweldige beelden wat was weggezakt, blijft een film over die mij nauwelijks kon boeien.
Voor de liefhebber ongetwijfeld de moeite waard, maar Disney speelt met deze remake wel heel erg op 'veilig' en lijkt weinig vertrouwen te hebben de creativiteit om met sterke nieuwe verhalen en karakters te komen. Timon en Pumbaa blijven in deze versie de sterkste karakters, maar ik was blij toen de aftiteling begon te lopen. Het is allemaal weinig verrassend.
Even een middagje gezellig naar de film.. oké, dit was toch even next level.
Friek Die moet ik nog zien.
Ik heb gisteravond ook de koelte van de bioscoop opgezocht en de Deens/Zweedse film Queen of Hearts (Dronningen) gezien. Het gaat over een advocate van middelbare leeftijd die getrouwd is met een arts en moeder is van een tweeling. Professioneel houdt ze zich bezig met jonge slachtoffers van misbruik, waarbij ze op eigenwijze manier opkomt voor de belangen van haar cliënten.
Haar leven verandert als de 16-jarige zoon uit het eerste huwelijk van haar man bij hen komt wonen. Wat daarna gebeurt had zomaar het script van een softporno-film kunnen zijn, inclusief redelijk expliciete scenes. De film gaat echter vooral op de manier waarop de advocate haar omgeving manipuleert om de gevolgen van haar affaire te minimaliseren. Genoeg om in ieder geval eventjes te walgen van juristen met hun gladde praatjes.
Aparte, maar interessante film met een indrukwekkend slotstuk. Zitten een paar zinderende scenes in.
Dwersdriever Deze week heb ik die film in de bioscoop gezien. Het was een vermakelijke film, maar ben het wel met je eens dat het een cliché einde had.
17 days later
Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb in dit topic. Twee films gezien de afgelopen periode, die ik maar even in één posting bondig samenvat.
The Dead Don't Die is een zombiecomedy van filmhuisfavoriet Jim Jarmusch, die vanuit zijn kennissenkring een indrukwekkende cast heeft samengesteld met Bill Murray, Adam Driver, Steve Buscemi, Tom Waits, Danny Glover, Selena Gomez en andere bekende gezichten. Daarbij is het natuurlijk altijd een bijzonder genoegen om Murray op het witte doek te zien, al is hij inmiddels al wel behoorlijk oud geworden. De film zit vol met al dan niet subtiele maatschappijkritiek rondom milieuproblematiek, materialisme en meer en bevat zowel een paar erg grappige scenes als enkele verrassende plottwists. Daarnaast wordt regelmatig door de zogenoemde Fourth Wall gebroken, wat af en toe een beetje vervreemdend overkomt. Het script bevat wel erg veel open eindes, maar hij duurt niet al te lang en is alles opgeteld best vermakelijk. Het is echter zeker niet het beste werk van Jarmusch, probeer zijn doorbraakfilm Stranger Than Paradise van halverwege de jaren tachtig is of wat recenter Broken Flowers (ook met Murray) of Paterson (ook met Driver).
Engel van Koen Mortier is losjes gebaseerd op de tragische dood van wielrenner Frank Vandenbroucke op 34-jarige leeftijd in een hotel in Senegal. Het is feitelijk het verhaal van de renner en de hoer. De een misbruikt zijn lichaam om succesvol te zijn, de ander om te overleven. Het zijn ook allebei karakters met illusies. De een denkt terwijl hij coke snuift en zichzelf injecteert nog de Groene Trui in de Tour de France te kunnen pakken, net als de sprint op de Champs Elysees de ander houdt vol eigenlijk geen hoer te zijn, maar een gazelle. Ze houdt er koppig aan vast om niet de gezondheidskaart aan te vragen die haar status bevestigt. De renner wordt gespeeld door de Franse acteur Vincent Rottiers, de vrouwelijke hoofdrol is voor Fatou N'Diaye, een Franse actrice van Senegalese afkomst. Vooral laatstgenoemde actrice maakt indruk. De film maakt helaas wel erg veel gebruik van droomachtige scenes vol symboliek die ondersteund door een nogal dramatische soundtrack het naderende onheil er met mokerslagen inramt. Ook de vele lange single shots in de straten, hotels en clubs van Dakar zijn niet altijd even succesvol. Een film voor wielerliefhebbers is het niet. Er zit slechts een korte wielerscene in en het benadrukt maar weer eens hoe ellendig onze wielerhelden het hebben met de druk om te voldoen aan de verwachtingen van de fans. De film heeft goede kritieken gehad, maar ik vond alles eigenlijk net niet subtiel genoeg.
Maradona.
Prachtige docu, ontluisterend ook. En ik hou niet eens van voetbal.
CopyThat Ga ik dit weekend bekijken. Heb er erg goede verhalen over gehoord.
7 days later
- Edited
Ik ben niet de grooteste Quentin Tarantino-fan in de wereld, maar Once Upon A Time...in Hollywood is een feest voor het oog met zijn geniale sets van Hollywood eind jaren zestig. Voor mensen die veel films hebben gezien is het leuk om alle referenties te ontdekken, de soundtrack is top en er wordt echt geweldig in geacteerd, vooral door Brad Pitt. Die gaat trouwens ieder jaar meer lijken op Robert Redford. De verhaallijn is zoals altijd bij Tarantino bijzaak, maar het biedt de acteurs in ieder geval voldoende ruimte om hun kunsten te laten zien. DiCaprio doet het ook geweldig, vooral zijn zelftwijfel is erg goed gedaan. De slotscenes zijn op zijn minst spectaculair en typisch Tarantino.
De vele scenes waarin films worden gekeken, de televisie aanstaat, reclames te horen zijn op de achtergrond of waarin over televisie wordt gepraat zijn redenen om de film nog een keer te gaan kijken. Het is allemaal een lust voor het oog, maar met 2 uur en 40 minuten exclusief reclame en trailers wel een erg lange zit zonder pauze. Toch vloog de tijd voorbij. En nu steek ik een Red Apple-sigaret op.
Dwersdriever
Die wil ik ook snel gaan kijken.
Inderdaad!
8 days later
Gisterenavond ben ik naar Once Upon A Time...in Hollywood geweest en ik mij prima vermaakt. DiCaprio vond ik weer echt steengoed acteren en Brad Pitt is inderdaad een soort Robert Redford maar dan nog wat stoerder. Feest van herkenning met allemaal verwijzingen naar series en optredes van acteurs van weleer. 
Kortom, zeker een aanrader om te gaan kijken! Ik heb alleen wel gemengde gevoelens bij de slotscenes, niet zozeer wat betreft de scenes zelf want dat is echt puur Tarantino-stijl maar hoe het valt in de verhaallijn en zeker ook wanneer je de geschiedenis weet van de Manson gebeurtenissen.
Ik mag vanavond naar Goodfellas, daar ben ik ook wel benieuwd naar. Volgens mij nog nooit gezien.
