Films

Gisteren werden de prijzen uitgedeeld op het filmfestival van Venetië. O.a. Roman Polanski viel in de prijzen. Vrij bijzonder was dat de Gouden Leeuw naar een stripverfilming ging. Joker van Todd Phillips met Joaquin Phoenix in de hoofdrol lijkt een vrij bijzondere film te zijn geworden.

En zoals jullie vast wel weten, hou ik wel van comics. Maar ik ben de afgelopen jaren een beetje uitgekeken op de nietszeggende brave films van Disney/Marvel en de chaos bij The WB/DC die ontstond toen ze Marvel probeerden na te apen. Gelukkig heeft er dus blijkbaar iemand bij die laatste studio bedacht dat ze misschien Marvel niet na hoeven te doen om succes te hebben. Dit jaar kregen we van DC een charmante film die terugging naar de basis van de stripboekenverfilming (Shazam!) en nu dus (blijkbaar) een sublieme Joker die geïnspireerd is op het werk van Martin Scorsese en met een flinke dosis maatschappijkritiek.

Daarnaast komt er een (stand-alone?) film over Batman aan die door Matt Reeves wordt geregisseerd en met Robert Pattinson in de hoofdrol. Reeves heeft blijkbaar alle vrijheid om de film te maken die hij wil maken. Dus hopelijk gaan we weer een iets spannendere periode in wat betreft stripverfilmingen.

Nu eerst wachten op 4 oktober voor Joker.

Onlangs de Italiaanse film La Paranza dei bambini gekeken, in Nederland uitgebracht onder de naam Piranhas. De film draait om een groep vrienden van een jaar of vijftien op snelle scooters die als vanzelfsprekend in de georganiseerde misdaad terechtkomen om dure kleding, horloges, coke, drank en tafels in dure uitgaansgelegenheden te kunnen betalen. Gebaseerd op een boek van Roberto Saviano, de auteur van het boek en de film Gomorrah, die een paar jaar geleden enorm succesvol waren.

Bij de hoofdfiguren leeft echter ook een soort nostalgie naar de georganiseerde misdaad die zich juist inzet voor de wijk in plaats van deze uitzuigt en afperst. De moeder van de hoofdrolspeler moet zelf beschermingsgeld afdragen. Als de familie die het in de wijk voor het zeggen heeft, wordt opgepakt nemen de vijftienjarige snotneuzen met wat hulp en wapens de controle over de wijk over.

Dat leidt natuurlijk tot de nodige verwikkelingen onderling, binnen het gezin van de hoofdpersoon, rond de liefde en rond de machtsstrijd met andere groepjes. De verhaallijn is interessant, maar niet heel origineel. De manische manier van filmen, met veel close-ups, het acteerwerk van de jonge acteurs en het decor van de smalle straatjes en pleintjes van Napels maken het toch een boeiende film. Ook de rol van social media is interessant. Waar kennen we het beeld van jongens die stoer willen doen met wapens op instagram ook alweer van.

Er is natuurlijk ook een zijlijn met een ongewenste liefde. Het geweld is soms schokkend gezien de leeftijd van de daders, maar tegelijk zijn het in andere scenes ook gewoon opgeschoten kinderen die onderling kibbelen of ruzie maken over het feit dat hun kleine broertje de koekjes heeft opgegeten. Het is ook een interessante film vanwege de discussie over jonge kinderen in Nederland die door de georganiseerde misdaad worden gebruikt en de rol van materialisme in de keuze om zo makkelijk geld te verdienen.

Ik raad hem van harte aan.

Ik ben een groot fan van Scorsese en zeker in combinatie met DeNiro en Pesci. Vanaf deze week in de bios en ook al vrij snel (eind deze maand geloof ik) op Netflix.

In de boeken is het een topcasting maar het zijn wel mannen die allemaal flink op leeftijd zijn en ben dus nog enigszins sceptisch over het resultaat. De recensie in de Volkskrant was wel lovend.

Gisteravond The Report gezien, de film met Adam Driver over het onderzoek van de Amerikaanse senaat naar martelingen van gevangenen na 9/11, specifiek na de inval in Irak. De film doet wel een beetje denken aan Official Secrets waar ik eerder over sprak, omdat het hier ook gaat om één persoon voor wie het geweten zo belangrijk is dat hij zijn eigen loopbaan op het spel zet om misstanden aan het licht te brengen.

Vooral de eerste helft van de film is bij vlagen schokkend met de beelden van waterboarding en andere martelmethoden, alsmede het gemak waarmee dit binnen de Amerikaanse overheid wordt rechtgepraat en hoe makkelijk men in zee gaat met wetenschappelijke charlatans die de methodes hebben ontwikkeld en gebruik maken van het gevoel van urgentie na de aanslagen op de Twin Towers.

Het is ook echt wel een belangrijke film en hoewel de feiten natuurlijk min of meer bekend zijn ook echt wel indrukwekkend. Een heel goede film is het echter niet. Het is een erg praterige film, waarin de scenaristen Adam Driver voortdurend de perfecte woorden in de mond leggen. Vaak in lange monologen. Zijn gesprekken/confrontaties met Dianne Feinstein zijn vaak wel goed. Ze wordt echt briljant gespeeld door Anette Bening.

Official Secrets liet zien hoe leugenachtige overheden ons de Irak-oorlog in hebben weten te praten, The Report laat zien dat onze beschaving bij diezelfde overheden ook niet veilig is als ze onder druk staan. Wat dat betreft vullen de films elkaar goed aan. Official Secrets is als film echter superieur.

Gisteren op Netflix Molly's Game bekeken.

Buiten het veelvuldig in beeld brengen van de omvangrijke decolleté van Jessica Chastain was het een film met vrij weinig diepgang of spanning, terwijl het verhaal van Molly Bloom best interessant is. Wat mij betreft viel er dus meer uit te halen. Neemt niet weg dat het best een vermakelijke film was, een mager zeventje.

Dwersdriever Het is een lange zit, al had het theater waar ik was een pauze ingelast, met 207 minuten. Ik zal het allemaal niet helemaal weggeven, maar ik snap de positieve kritieken niet helemaal. Ja, het ziet er geweldig uit. Ja, vooral Pesci, Pacino en De Niro acteren geweldig, ja het is een eerbetoon aan techniek dat dezelfde acteurs karakters in verschillende levensfases kunnen spelen. Maar bij mij overheerste het gevoel dat ik de meeste scenes al eerder heb gezien in maffia-films. Het is een uitgekauwd genre, dat hier pas in het laatste half uur een beetje origineel wordt.

Het karakter van Jimmy Hoffa en zijn lot zijn zaken die absoluut een film waard zijn, maar die heb ik een jaar of twintig geleden ook al eens gezien met Jack Nicholson in de hoofdrol. Ook die werd toen in terugblikken verteld trouwens. Als je ziet hoeveel talent bij de film betrokken was, regisseur Martin Scorsese en soundtrack-man Robbie Robbertson had ik nog niet genoemd, en hoeveel tijd ze nemen voor de film, dan had ik toch wat meer verwacht dan wat ik te zien kreeg. Een prima film, maar vooral ook een genre-film. Ray Romano is trouwens ook erg goed in een paar scenes.

De kracht zit hem in het laatste half uur of zo, waarin wat pijnlijke lessen over het ouder worden zitten. Maar daarvoor kun je ook gewoon wachten tot Netflix het gaat streamen en je hem wat vaker kunt stilzetten.

Gisteren Beats gezien, de film van regisseur Brian Welsh met Cristian Ortega en Lorn Macdonald in de hoofdrollen.

Ik neem de samenvatting even over van een andere site:

1994. Johnno en Spanner zijn al sinds de kindertijd de beste vrienden. Nu, op de drempel van de volwassenheid, lijken ze een andere richting op te gaan. Deze zomer zal anders zijn voor hen en voor het land. De partyscene ontploft en de grootste tegenbeweging in de recente geschiedenis vindt plaats in het Verenigd Koninkrijk. Samen gaan de jongens op avontuur naar een illegale rave: een reis naar een onderwereld van anarchie en vrijheid die eindigt met een botsing met de heersende rechtsorde.

Ik vond het een beetje Footloose meets Stand by Me meets Trainspotting. Een coming of age-film over twee vrienden die eigenlijk weten dat die vriendschap geen stand gaat houden die deel uitmaken van verzet tegen de gevestigde orde in een wereld waarin drugsgebruik en criminaliteit een belangrijke rol spelen. Grotendeels in mooi zwart-wit gefilmd, mooi grauw grotestadsbeeld van Schotland in de jaren negentig, sowieso een goed beeld van de jaren negentig, een lekkere soundtrack en een portret van de dancewereld voordat het door het grootkapitaal in een miljardenindustrie werd omgezet.

Speciale aandacht voor Ortega en Macdonald. Eerstgenoemde speelt een van de meest onhandig ogende pubers ooit in de filmgeschiedenis. De manier waarop xtc hem daarna verandert, is prachtig in beeld gebracht. Ook de confrontatie met het gezag dat geen ander antwoord heeft op burgerlijke ongehoorzaamheid dan misbruik van het geweldsmonopolie is prima neergezet. Tenslotte speelt het allemaal tegen de achtergrond van de opkomst van New Labour en Tony Blair die zich vooral richtte op de middenklasse. Macdonald is trouwens ook erg goed als thuis mishandelde jongen die zich buitenshuis ontwikkelt tot een rebel.

Ik vond het echt een geniale film, een van de beste die ik dit jaar gezien heb en eindelijk weer een filmmaker die gewoon een topfilm kan maken in ongeveer anderhalf uur.

Dwersdriever

Ik ben er gisteren aan begonnen maar na een uur heb ik het afgezet. Was ook wat laat begonnen en moe dus dat hielp ook niet.
Maar ik kwam niet echt in het verhaal en vond het toch een beetje een bejaardenfeestje ondanks die techniek waarbij de gezichten jonger werden vond ik De Niro nog steeds ongeloofwaardig als vader van jonge kinderen. De knok scene in de winkel was zelfs ietwat pathetisch, alsof je opa net deed of hij iemand in elkaar aan het schoppen was en je maar hoopt dat hij niet door zijn rug gaat.

Goodfellas is mijn favoriete gangsterfilm maar deze film mist alle snelheid en frisheid wat Goodfellas wel had. Voor mij is de film vooralsnog een soort van road down memory lane van bejaarde acteurs, te vergelijken met een optreden van The Rolling Stones. Alle helden van weleer uit de casting portefeuille van Scorsese komen langs en dat is leuk maar het geeft wel een bepaalde stempel op de film gezien de leeftijd van de acteurs en de leeftijden die ze zouden moeten vertegenwoordigen.

Ik zal hem nog wel een keer helemaal gaan kijken maar 207 minuten is wel erg lang voor iemand die het al slecht trekt wanneer bejaarden staan te prutsen voor de kassa......