Onlangs de Italiaanse film La Paranza dei bambini gekeken, in Nederland uitgebracht onder de naam Piranhas. De film draait om een groep vrienden van een jaar of vijftien op snelle scooters die als vanzelfsprekend in de georganiseerde misdaad terechtkomen om dure kleding, horloges, coke, drank en tafels in dure uitgaansgelegenheden te kunnen betalen. Gebaseerd op een boek van Roberto Saviano, de auteur van het boek en de film Gomorrah, die een paar jaar geleden enorm succesvol waren.
Bij de hoofdfiguren leeft echter ook een soort nostalgie naar de georganiseerde misdaad die zich juist inzet voor de wijk in plaats van deze uitzuigt en afperst. De moeder van de hoofdrolspeler moet zelf beschermingsgeld afdragen. Als de familie die het in de wijk voor het zeggen heeft, wordt opgepakt nemen de vijftienjarige snotneuzen met wat hulp en wapens de controle over de wijk over.
Dat leidt natuurlijk tot de nodige verwikkelingen onderling, binnen het gezin van de hoofdpersoon, rond de liefde en rond de machtsstrijd met andere groepjes. De verhaallijn is interessant, maar niet heel origineel. De manische manier van filmen, met veel close-ups, het acteerwerk van de jonge acteurs en het decor van de smalle straatjes en pleintjes van Napels maken het toch een boeiende film. Ook de rol van social media is interessant. Waar kennen we het beeld van jongens die stoer willen doen met wapens op instagram ook alweer van.
Er is natuurlijk ook een zijlijn met een ongewenste liefde. Het geweld is soms schokkend gezien de leeftijd van de daders, maar tegelijk zijn het in andere scenes ook gewoon opgeschoten kinderen die onderling kibbelen of ruzie maken over het feit dat hun kleine broertje de koekjes heeft opgegeten. Het is ook een interessante film vanwege de discussie over jonge kinderen in Nederland die door de georganiseerde misdaad worden gebruikt en de rol van materialisme in de keuze om zo makkelijk geld te verdienen.
Ik raad hem van harte aan.