Vorige week naar Can you ever forgive me? en If Beale street could talk geweest. Allebei aanraders, op hun eigen wijze. Beale street is een cinematografisch prachtig vormgegeven vertelling die je van de ene in de andere emotie gooit. Niet zo indrukwekkend als Moonlight, maar ook deze film over (de familie van) een man die onterecht vast komt te zitten pakte me. Levensechte vertolkingen.
Can you ever forgive me is van een totaal andere orde. Biografieschrijfster zit financieel en creatief klem en besluit te frauderen met nepbrieven en -dagboekfragmenten van grote, dode schrijvers (die kunnen immers niet roepen dat ze dat nooit geschreven hebben). Waargebeurd, dat maakt hem net wat bijzonderderderder. En als groot liefhebber van de scherpe pen van Dorothy Parker kwam ik zeer aan mijn trekken. Op mijn facturen prijkt al sinds jaar en dag haar quote: The two most beautiful words in the English language are 'cheque enclosed'.

Ook nog The Green Book gezien, maar daar verwachtte ik niet veel van en dat werd waargemaakt. Misplaatst jaren tachtig Driving Miss Daisy-sfeertje.

Deze week wil ik nog Vice, Eight Grade en Minding the Gap, een docu over skateboarders gaan bekijken.

    Ik vond Vice erg goed en ook nog vermakelijk, er zit best nog wat humor in.

    Dwersdriever Into The Spider-Verse is een animatiefilm die los staat van Tom Hollands Spiderman. Tom Holland was inderdaad een redelijk perfecte belichaming van Spiderman, ook in de laatste Avengers vond ik hem erg goed dus ik heb vertrouwen in Far From Home, maar die komt pas in juli uit.

    Het wordt wel een mooie Marvel lente met volgende week Captain Marvel, eind april Avengers Endgame en in juli Spiderman. Zin in.

        Helsinki Ah, vandaar dat ik het helemaal gemist had. Ik heb niet zo veel met animatiefilms. Superheldenfilms vind ik vooral fijn voor in het vliegtuig, maar voor Spiderman maak ik graag een uitzondering.

          Gisteren eindelijk Vice gezien en ik was onder de indruk. Het is in mijn ogen geen biografische film over Dick Cheney, maar meer een activistische film van regisseur Adam McKay, die eerder met The Big Short een indrukwekkende film over de oorzaken van de financiële crisis maakte die qua structuur en toon erg op Vice lijkt. McKay geeft met Dick Cheney als vehikel een heldere en duidelijke boodschap af over de ontwikkelingen Amerikaanse politiek van de afgelopen veertig jaar. Zeer vaardig gemaakte film met voldoende humor om de aandacht van kijkers vast te houden.

          In de hoofdrol is Christian Bale best indrukwekkend, net als Amy Adams als mevrouw Cheney. Maar ik heb eigenlijk het meest genoten van Steve Carell in zijn rol als Donald Rumsfeld, een politieke opportunist pur sang. Carell blijkt een geweldige acteur voor dit soort rollen. Hij blonk ook al uit in Batle of the Sexes en Beautiful Boy. Ook wel verrassend om Jesse Plemons weer in een belangrijke rol te zien. Die heeft zich ook geweldig ontwikkeld sinds zijn geweldige bijrol in Friday Night Lights.

          Vice is zeker niet unaniem positief ontvangen door recensenten, maar ik raad hem van harte aan. Dick Cheney is écht een heel nare man.

          If Beale Street Could Talk gezien gisteravond en het is toch wel één van de meest matige films van de afgelopen tijd. Verschrikkelijk traag, geen interessant verhaal en allemaal incomplete scènes die vooral vragen opriepen en verder niks toevoegden.

          Het camerawerk was wel aardig I guess? 🤷‍♂️

          Deze week gaat The Front Runner in première, de film over de opkomst en ondergang van Gary Hart. De Volkskrant geeft de film vanmorgen vier van de vijf sterren. 'Een intelligente en behendig vertelde film'.

          22 days later

          Vanwege een gruwelijk druk schema was ik de laatste weken niet meer naar de bioscoop geweest, maar gisteren heb ik me er maar weer eens toe gezet om te gaan. Ik heb gekozen voor The Beach Bum van Harmony Korine, die inmiddels ook alweer 46 jaar oud blijkt te zijn en ooit als broekie in een klap beroemd werd als scenarist van de geweldige/beruchte/controversiële film Kids van Larry Clark. Als regisseur/scenarist was hij sindsdien het meest succesvol met Spring Breakers.

          In The Beach Bum vertelt hij het verhaal van een min of meer beroemde dichter in Florida die zijn tijd verdoet met drank, drugs en seks en al jaren niets meer uit zijn pen krijgt. Door omstandigheden wordt hij gedwongen om alsnog met nieuw werk te komen en dat geeft zijn leven een draai met in ieder geval nog meer drank en drugs. Mattew McConaughey is echt geweldig in de hoofdrol. Speelt hem met een manische laconiekheid. Verder zijn er belangrijke rollen voor Snoop Dogg, Isla Fisher als zijn vrouw en Stefania LaVie Owen als zijn dochter. Verder zijn er zeer energieke en leuke bijrollen voor Jonah Hill, Martin Lawrence (Captain Whack) en Zac Efron.

          Het landschap van Florida, vooral de cultuur van de Keys, speelt ook een belangrijke rol. Korine brengt cultuur en landschap echt geweldig in beeld. Verder is er een rol voor Jimmy Buffett, voor country liefhebbers natuurlijk bekend als de original beach bum. Zijn muziek past geweldig in de film, zoals de hele soundtrack van buitengewoon hoog niveau is. De 'titelsong' Moondog is geschreven door Buffett en Snoop Dogg.

          Hij duurt met 94 minuten niet al te lang, is wel een beetje van wisselend niveau maar binnen het aanbod van superserieuze films op filmhuisniveau een buitengewoon plezierig buitenbeentje, dat heerlijk wegkijkt en de kijker aanspoort om zelf eens een paar maanden te gaan rondhangen in de Florida Keys.

            Dwersdriever Mattew McConaughey is soberso wel een baas. Vond 'm in het 1e seizoen van True Detective ook al de sterren van de hemel spelen.

              6 days later

              Zometeen naar Clockwork Orange, ben benieuwd. 🙌🏻

              • Eur replied to this.

                Eur Heb je hem in de bioscoop gezien? Echt een heel bijzondere film. Weet niet zeker of ik hem ook geweldig zou noemen, maar ik vond hem toen ik een jaar of zestien was in ieder geval erg boeiend. We hebben hem nog in de klas gekeken bij engels ooit. Dat werd niet door iedereen gewaardeerd. Boek ook niet trouwens.

                • Eur replied to this.

                    Captain Marvel voldoet compleet aan de hype. Ik snap dat de incels boos zijn, want Brie Larson zet een badass Carol Denvers neer die niet onder doet aan de andere Avengers. De CGI (inclusief het verjongen van Samuel L. Jackson) zag er gelikt uit, de actie was gaaf en het verhaal zit prima in elkaar. Het is in feite een Marvel-versie van de buddycop-movie met SLJ en een jonge protegé. Ik ben benieuwd hoe ze in Endgame om zullen gaan met het feit dat Captain Marvel op het moment redelijk overpowered is, maar dat komt vast wel goed. Absoluut één van m'n favoriete solo-Avenger-films.

                    Ik wil een captain Marvel pyjama.

                    Dwersdriever Ja, ik las dat de schrijver van het boek destijds ook heeft meegemaakt hoe zijn vrouw verkracht is waar hij bij was en dat dit voor hem meer een verwerkingsproces was. Dat maakt het wel “puur”, zegmaar.

                    Vond het ook wel grappig hoe het op de een of andere manier zowel tijdloos als helemaal seventies overkomt.

                      8 days later

                      Ik ben naar die andere Captain Marvel geweest: Shazam!

                      Het was overwegend wat ik er van had verwacht: een amusante superheldenfilm die zich niet erg serieus nam. Dat laatste moet ook wel aangezien het concept vrij bizar is en het karakter nog sterker is dan Superman. Maar dat maakt het ergens ook wel heel lief. Het is de ultieme kinderdroom. Een tovenaar geeft je zijn krachten en opeens ben je (als je het magische woord roept) een bijna onverslaanbare superheld. En dat geeft ook meteen de film ook dat beetje extra. Het zou trouwens wel beter passen bij de kersttijd. Het is een echte feel-good movie over thema's als familie en het is ook kerst in de film.

                      Maar de jonge acteurs zijn goed en Zachary Levi is fantastisch als het kind Billy Batson in het lichaam van een volwassen superheld. Mark Strong was ook gewoon een prima als de slechterik (al was er weinig boeiends aan dat karakter, maar dat was ook niet nodig in deze film die vooral over de kinderen ging).

                      De running gag over de naam van Billy Batsons alter ego was wel erg leuk als je bedenkt dat de superheld zijn naam recent is kwijtgeraakt na een deal tussen DC en Marvel over de naam 'Captain Marvel'.

                      Gisteravond The Mule gezien van en met Clint Eastwood. Recent toevallig For A Few Dollars More herbekeken, een van de geweldige spaghetti westerns die Eastwood heeft gemaakt. Dat was in 1965. Inmiddels is Eastwood 88 jaar oud en nog altijd actief filmmaker. The Mule is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een hoogbejaarde bloemenkweker die zijn bedrijf verliest en vanwege het feit dat hij in ruim 40 jaar nog nooit een verkeersboete heeft gehad zeer aantrekkelijk is als mule voor een Mexicaans drugskartel.

                      Eastwood heeft voor zijn film echt een topcast verzameld met Bradley Cooper, Andy Garcia, Laurence Fishburn en Diane Wiest in al dan niet prominente rollen. De beste momenten zijn echter tussen Eastwood en de leden van het kartel die hem van de drugs voorzien of die komen ophalen. Zitten echt geweldige conversaties tussen over hoe je nummers kunt gebruiken in een sms'je bijvoorbeeld, het blijft een bejaarde. Ook de rol van de muziek die hij draait in de auto is echt heel leuk om naar te kijken en de landschapsshots tijdens zijn ritten dwars door Amerika zijn prachtig.

                      Het verhaal over hoe het karakter van Eastwood zijn familie jarenlang heeft verwaarloosd en de opbrengsten van zijn illegale activiteiten gebruikt om de relatie met zijn ex-vrouw, dochter en kleindochter opnieuw aan te halen is helaas minder sterk. Al acteert Diane Wiest de pannen van het dak als zijn ex-vrouw. Uiteindelijk is de film de moeite waard vanwege Eastwood, die met veel gemak een overtuigend karakter met veel diepgang neerzet.

                      Als bonus Clint Eastwood als artiest.

                      De oude, stille, zwart-witbeelden doen toch altijd een beetje comedy capers aan. Daarmee begint de docu ook, maar al snel krijgen de Britse soldaten kleur en een stem en dan zijn ze opeens van vlees en bloed. Vlees en bloed dat ook heel doordringend in beeld is gebracht. Indrukwekkend.
                      En God, wat hadden die Britten bijna allemaal een slecht gebit!

                      Afgelopen week zat ik trouwens alleen in de bioscoopzaal. Bij God only knows. Ook best bijzonder om een keer mee te maken.