Films

Ik ben gisteren naar You Were Never Really Here geweest, een film die al uit 2017 stamt maar nog altijd in een kleine bioscoop hier in de stad draait. De hoofdrol is voor Joaquin Phoenix met een indrukwekkende grijze baard als een meervoudig getraumatiseerde privé-detective, jeugd, oorlog, fbi, die wordt ingeschakeld om de tienerdochter van een politicus uit een huis te halen waar ze wordt misbruikt door andere politici 'ze ruilen ze met elkaar'.

Dat klinkt allemaal redelijk helder, maar de film lijkt vaak één grote hallucinatie, waarin het karakter van Phoenix met grote stappen doordenderd terwijl zijn brein doormaalt. De film is volop genomineerd voor prijzen. Phoenix kreeg in Cannes de prijs voor de beste acteur.

Het is een interessante, vervreemdende film die meer belooft dan het waarmaakt. Maar toch de moeite waard om te zien. Vooral om het acteerwerk ook. Van Phoenix, maar ook het 13-jarige meisje dat een combinatie van onschuld en schuld uitstraalt. Kon weleens een cult-klassieker worden.

Helsinki Ik was heel snel klaar met de film en heb hem uitgezet. De referenties naar de films waren wel leuk, maar als ze met anime-spidermanachtige zooi aankomen bent ik er wel klaar mee.

Wel een leuke LSD-trip met alle kleurtjes.

Ben overigens wel een spidermanliefhebber.

Vorige week naar Can you ever forgive me? en If Beale street could talk geweest. Allebei aanraders, op hun eigen wijze. Beale street is een cinematografisch prachtig vormgegeven vertelling die je van de ene in de andere emotie gooit. Niet zo indrukwekkend als Moonlight, maar ook deze film over (de familie van) een man die onterecht vast komt te zitten pakte me. Levensechte vertolkingen.
Can you ever forgive me is van een totaal andere orde. Biografieschrijfster zit financieel en creatief klem en besluit te frauderen met nepbrieven en -dagboekfragmenten van grote, dode schrijvers (die kunnen immers niet roepen dat ze dat nooit geschreven hebben). Waargebeurd, dat maakt hem net wat bijzonderderderder. En als groot liefhebber van de scherpe pen van Dorothy Parker kwam ik zeer aan mijn trekken. Op mijn facturen prijkt al sinds jaar en dag haar quote: The two most beautiful words in the English language are 'cheque enclosed'.

Ook nog The Green Book gezien, maar daar verwachtte ik niet veel van en dat werd waargemaakt. Misplaatst jaren tachtig Driving Miss Daisy-sfeertje.

Deze week wil ik nog Vice, Eight Grade en Minding the Gap, een docu over skateboarders gaan bekijken.

CopyThat Vice was hier helaas uitverkocht zaterdag. Ga nu denk ik dinsdag.

Vanwege een gruwelijk druk schema was ik de laatste weken niet meer naar de bioscoop geweest, maar gisteren heb ik me er maar weer eens toe gezet om te gaan. Ik heb gekozen voor The Beach Bum van Harmony Korine, die inmiddels ook alweer 46 jaar oud blijkt te zijn en ooit als broekie in een klap beroemd werd als scenarist van de geweldige/beruchte/controversiële film Kids van Larry Clark. Als regisseur/scenarist was hij sindsdien het meest succesvol met Spring Breakers.

In The Beach Bum vertelt hij het verhaal van een min of meer beroemde dichter in Florida die zijn tijd verdoet met drank, drugs en seks en al jaren niets meer uit zijn pen krijgt. Door omstandigheden wordt hij gedwongen om alsnog met nieuw werk te komen en dat geeft zijn leven een draai met in ieder geval nog meer drank en drugs. Mattew McConaughey is echt geweldig in de hoofdrol. Speelt hem met een manische laconiekheid. Verder zijn er belangrijke rollen voor Snoop Dogg, Isla Fisher als zijn vrouw en Stefania LaVie Owen als zijn dochter. Verder zijn er zeer energieke en leuke bijrollen voor Jonah Hill, Martin Lawrence (Captain Whack) en Zac Efron.

Het landschap van Florida, vooral de cultuur van de Keys, speelt ook een belangrijke rol. Korine brengt cultuur en landschap echt geweldig in beeld. Verder is er een rol voor Jimmy Buffett, voor country liefhebbers natuurlijk bekend als de original beach bum. Zijn muziek past geweldig in de film, zoals de hele soundtrack van buitengewoon hoog niveau is. De 'titelsong' Moondog is geschreven door Buffett en Snoop Dogg.

Hij duurt met 94 minuten niet al te lang, is wel een beetje van wisselend niveau maar binnen het aanbod van superserieuze films op filmhuisniveau een buitengewoon plezierig buitenbeentje, dat heerlijk wegkijkt en de kijker aanspoort om zelf eens een paar maanden te gaan rondhangen in de Florida Keys.

Gisteravond The Mule gezien van en met Clint Eastwood. Recent toevallig For A Few Dollars More herbekeken, een van de geweldige spaghetti westerns die Eastwood heeft gemaakt. Dat was in 1965. Inmiddels is Eastwood 88 jaar oud en nog altijd actief filmmaker. The Mule is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een hoogbejaarde bloemenkweker die zijn bedrijf verliest en vanwege het feit dat hij in ruim 40 jaar nog nooit een verkeersboete heeft gehad zeer aantrekkelijk is als mule voor een Mexicaans drugskartel.

Eastwood heeft voor zijn film echt een topcast verzameld met Bradley Cooper, Andy Garcia, Laurence Fishburn en Diane Wiest in al dan niet prominente rollen. De beste momenten zijn echter tussen Eastwood en de leden van het kartel die hem van de drugs voorzien of die komen ophalen. Zitten echt geweldige conversaties tussen over hoe je nummers kunt gebruiken in een sms'je bijvoorbeeld, het blijft een bejaarde. Ook de rol van de muziek die hij draait in de auto is echt heel leuk om naar te kijken en de landschapsshots tijdens zijn ritten dwars door Amerika zijn prachtig.

Het verhaal over hoe het karakter van Eastwood zijn familie jarenlang heeft verwaarloosd en de opbrengsten van zijn illegale activiteiten gebruikt om de relatie met zijn ex-vrouw, dochter en kleindochter opnieuw aan te halen is helaas minder sterk. Al acteert Diane Wiest de pannen van het dak als zijn ex-vrouw. Uiteindelijk is de film de moeite waard vanwege Eastwood, die met veel gemak een overtuigend karakter met veel diepgang neerzet.

Als bonus Clint Eastwood als artiest.

Ben al een tijdje niet meer naar de bioscoop geweest vanwege werkreizen, maar gisteravond maar weer eens naar het filmhuis geweest. De keuze viel op Coureur, een Vlaamse film over een jonge wielrenner met een te laag testosteronniveau en een vader die zelf net niet helemaal de top gehaald heeft. De hoofdrol is voor de jonge, onbekende Niels Willaerts die een geweldige kop heeft, zeker met geblondeerd haar, en die in de rol van Felix Vereecke toch Belgisch kampioen bij de beloften wordt om vervolgens aan de slag te gaan bij een kleine wielerploeg in Italië.

Een film over een zoon die de mislukte wielerambities van zijn vader moet laten uitkomen. Vol met doping, vage Italiaanse ploegleiders, hard trainen en de spanningen binnen een kleine wielerploeg. De Italiaanse landschappen zijn mooi gefilmd, wat ook geldt voor de wielerscenes. Film is verre van perfect, maar boeit toch tot de laatste minuut met een wat voorspelbaar, maar uiteindelijk toch verrassend einde. Het bijzondere aan de film is dat regisseur en scenarioschrijver Kenneth Mercken er veel autobiografische elementen in heeft gestopt. Zelf miste hij een loopbaan als professioneel wielrenner omdat epo bij hem niet bleek te werken.

Geen perfecte film, wel een mooi document en het ziet er bij vlagen erg fraai uit. Grappig piepklein bijrolletje voor Serge Henri Valcke.

Gisteravond maar weer eens naar de film geweest: Hotel Mumbai. Dit is gebaseerd op de serie georganiseerde terreuraanslagen in de Indiase zakenhoofdstad uit 2008, waarbij onder meer het befaamde Taj-hotel door gewapende jidhadstrijders werd bezet. In totaal vielen er tijdens een 60-urige orgie van geweld die begon op 26 november 2008 166 doden.

De film Hotel Mumbai richt zich in eerste instantie op de aanslag op het station van Mumbai en het daaropvolgende geweld in het befaamde luxe-hotel. Hierbij worden zowel de daders als een aantal slachtoffers gevolgd, inclusief een aantal medewerkers. De cast is een mix van acteurs met een Indiase en een internationale achtergrond met onder meer Dev Patel (Lion, Slumdog Millionairs, Skins), Armie Hammer (Call Me By Your Name) en bekende gezichten uit Bollywood en de Australische cinema.

De debuterende Australische regisseur Anthony Marras heeft er een strakke, documentaire-achtige film van gemaakt waarin de totale paniek en wanhoop in en rond het hotel, de volstrekt inadequate reactie vanuit de Indiase overheid, de inspiratie van de daders (ze worden voortdurend via mobiele gesprekken vanuit Pakistan religieus geïnspireerd om hun gruweldaden uit te breiden). De daders van de aanslagen krijgen hierbij ook de nodige verdieping. De nadruk bij de slachtoffers ligt op de koelbloedige chef-kok, een dappere ober, een blank paar met kind en au-pair, een Russische zakenman en een gemengd Iraans-Amerikaans paar.

Het is een film van ruim twee uur vol verschrikkelijke beelden van mensen die koelbloedig worden afgeknald en de pogingen van mensen om te overleven. Ik heb er geboeid naar zitten kijken, maar als iemand die redelijk wat Afgaanse en Pakistaanse kennissen heeft, werd ik er ook erg onrustig van. Goedgemaakte, indrukwekkende film over de keiharde werkelijkheid van religieus geïnspireerd geweld.

Afgelopen zondagmiddag de documentaire Three Identical Strangers gezien. Bizar verhaal, dat van vrolijk heel snel naar inktzwart gaat. Zelfs Theo Maassen en Henk van Straten werden er stil van. Gelukkig.