Gisteravond maar weer eens naar de film geweest: Hotel Mumbai. Dit is gebaseerd op de serie georganiseerde terreuraanslagen in de Indiase zakenhoofdstad uit 2008, waarbij onder meer het befaamde Taj-hotel door gewapende jidhadstrijders werd bezet. In totaal vielen er tijdens een 60-urige orgie van geweld die begon op 26 november 2008 166 doden.
De film Hotel Mumbai richt zich in eerste instantie op de aanslag op het station van Mumbai en het daaropvolgende geweld in het befaamde luxe-hotel. Hierbij worden zowel de daders als een aantal slachtoffers gevolgd, inclusief een aantal medewerkers. De cast is een mix van acteurs met een Indiase en een internationale achtergrond met onder meer Dev Patel (Lion, Slumdog Millionairs, Skins), Armie Hammer (Call Me By Your Name) en bekende gezichten uit Bollywood en de Australische cinema.
De debuterende Australische regisseur Anthony Marras heeft er een strakke, documentaire-achtige film van gemaakt waarin de totale paniek en wanhoop in en rond het hotel, de volstrekt inadequate reactie vanuit de Indiase overheid, de inspiratie van de daders (ze worden voortdurend via mobiele gesprekken vanuit Pakistan religieus geïnspireerd om hun gruweldaden uit te breiden). De daders van de aanslagen krijgen hierbij ook de nodige verdieping. De nadruk bij de slachtoffers ligt op de koelbloedige chef-kok, een dappere ober, een blank paar met kind en au-pair, een Russische zakenman en een gemengd Iraans-Amerikaans paar.
Het is een film van ruim twee uur vol verschrikkelijke beelden van mensen die koelbloedig worden afgeknald en de pogingen van mensen om te overleven. Ik heb er geboeid naar zitten kijken, maar als iemand die redelijk wat Afgaanse en Pakistaanse kennissen heeft, werd ik er ook erg onrustig van. Goedgemaakte, indrukwekkende film over de keiharde werkelijkheid van religieus geïnspireerd geweld.