Het lijkt mij ook niet dat er Britse nobelen waren die niet wit waren. Dido Belle was volgens mij al een hele schok en die leefde aan het einde van de 18de eeuw.

Ik vind het geen probleem dat witte mensen door acteurs worden gespeeld met een andere huidskleur trouwens. Speelfilms zijn geen documentaires en ze nemen zo vaak de vrijheid om dingen aan te passen. Van knappe acteurs met gave gebitten, de taal die gesproken wordt tot volledig verkeerde architectuur of mode... dan kan je ook wel de huidskleur aanpassen.

    Linus Ik vind het wel een beetje kunstmatig. Wellicht viel het ook extra op omdat de film zelf me niet écht kon boeien.

      remlof Niet ontopic, maar ik kan het niet laten. Je bron onderstreept je punt niet echt.

      Queen Charlotte wordt regelmatig aangehaald als een zwarte koningin, maar die claims zijn op zijn minst een beetje wankel. Ze was waarschijnlijk mixed race omdat ze afstammeling is van een tak van het Portugese koningshuis waarin tig generaties voor Charlotte waarschijnlijk een Afrikaan (Moor) voorkwam. Hier een stuk van het Smithsonian over haar: https://www.smithsonianmag.com/smartnews-arts-culture/5-things-you-didnt-know-about-queen-charlotte-180967373/

      En ik kan geen betrouwbare bron vinden over dat Maurits Huygens zwart is, was Constantijn Huygens zwart? Volgens mij niet, maar ik kan er naast zitten. Ik kan er niets over vinden en het voelt alsof we dat wel hadden geweten, als dat zo was geweest. Dan blijft er welgeteld één nobele over, in je bron.

      Maar goed, de bron van het artikel is dan ook Egmond Codfried, die nogal ver gaat in zijn claims over Afrikanen.

          Dwersdriever
          Pffff. Samengeknepen billetjes bij Free Solo. Duizelingwekkend. En indrukwekkend.
          Op het einde zat ik de spanning weg te draaien in mijn stoel.

              Helsinki Klopt, het is inderdaad een vage bron, kwam ik ook achter maar was daarna erg druk en had geen tijd meer om te reageren.

                Ik ben er erg laat mee, maar ik heb eindelijk Her (2013) van m'n kijklijst af kunnen strepen. Ik vind de 8 die de film op IMDB heeft ietsje aan de hoge kant, maar ik snap wel waarom hij positieve reviews heeft. Joaquin Phoenix zet de eenzame hoofdpersoon die verliefd wordt op een AI OS erg goed en genuanceerd neer en het verhaal boort een issue aan waar we veel meer mee te maken gaan krijgen. Ik vond alleen het einde wat tegenvallen. Daartegenover staat de prachtige cinematografie en viel me op dat de soundtrack erg fijn was.

                Ik heb laatst The Square gedownload en ik vond het wel een goede film. De karakters staken goed in elkaar en waren niet over de top voor een film die het leven van een directeur in een Zweeds modern kunstmuseum volgt. Vaak wanneer een film komt aanzetten met typetjes krijg je overgeacteerde dialogen. Deze film liet de karakters en omgeving goed in elkaar overlopen, waardoor je het gevoel had dat de dialogen echt gebeurd zouden kunnen zijn in het kunstmuseum. Ook vond ik het wel mooi dat film de essentie van kunst mooi weergaf - Wat is kunst ? -, maar deze vraag niet beantwoorde. Kunst in een museum doet hetzelfde. Het stelt de vraag wat kunst is, maar je ziet de kunstenaar of het museum in kwestie nooit de vraag beantwoorden. Sommigen zullen dit wellicht minder aan de film vinden, maar ik vind het juist een sterk punt. Wat ik persoonlijk een nadeel van de film vond was het gebrek aan een plot, waardoor de film meer uit het afspelen van allerlei gebeurtenissen bestond. Toegeven, de gebeurtenissen liepen naadloos in elkaar over, maar een ontknoping zou mooi zijn geweest.

                Gisteren Polar nog gekeken op Netflix. Die viel wat tegen.

                6 days later

                Sinds deze maand is sicario te zien op Netlfix. Dat kwam goed uit want die had ik nog niet gezien. Het is van regisseur Denis Villeneuve die bekend van Prisoners en Blade runner 2049.

                De film gaat over een FBI agent (Emily Blunt) die voor het karretjes wordt gespannen door de CIA om een kopstuk van de Mexicaanse drugkartel te pakken te krijgen in de "war against drugs" door de USA vs Mexico.

                Het verhaal zelf is niet eens zo heel erg diepgaand of verrassend maar de manier van filmen, acteurprestaties van voornamelijk Benicio Del Torro die een geweldige rol neerzet als Colombiaanse geheim agent maakt het zeer de moeite waard om de film te bekijken wanneer je hem nog niet hebt gezien. ?

                  17 days later

                  Ralph breaks the internet

                  Weet niet of het als kinderfilm bedoeld is, maar zo komt het echt niet over op mij. Veels te veel (oude) referenties naar bedrijven, films, spellen, superhelden, etc.

                  Echt zoveel echte referenties, subtiel en in your face. Als je de zeldzame paar smoochy stukjes doorziet een geweldige film. De animatie is belachelijk menselijk en was daar erg over onder de indruk.

                  Een film om zeker nog een keer te zien om nog meer subtiele referenties te ontdekken, soms heb je er in een paar seconden al een tiental, met gemak.

                  Ik ben gisteren naar You Were Never Really Here geweest, een film die al uit 2017 stamt maar nog altijd in een kleine bioscoop hier in de stad draait. De hoofdrol is voor Joaquin Phoenix met een indrukwekkende grijze baard als een meervoudig getraumatiseerde privé-detective, jeugd, oorlog, fbi, die wordt ingeschakeld om de tienerdochter van een politicus uit een huis te halen waar ze wordt misbruikt door andere politici 'ze ruilen ze met elkaar'.

                  Dat klinkt allemaal redelijk helder, maar de film lijkt vaak één grote hallucinatie, waarin het karakter van Phoenix met grote stappen doordenderd terwijl zijn brein doormaalt. De film is volop genomineerd voor prijzen. Phoenix kreeg in Cannes de prijs voor de beste acteur.

                  Het is een interessante, vervreemdende film die meer belooft dan het waarmaakt. Maar toch de moeite waard om te zien. Vooral om het acteerwerk ook. Van Phoenix, maar ook het 13-jarige meisje dat een combinatie van onschuld en schuld uitstraalt. Kon weleens een cult-klassieker worden.

                  13 days later

                  Zojuist Spiderman: Into The Spider-verse gezien. Ik baal dat ik hem niet in de bios heb gezien, op het grote scherm was het nóg toffer geweest. De film is een visueel pareltje en verdient de Oscar zonder twijfel. Een goed verhaal waarin oa Miles Morales en Spidergwen prima neergezet worden, een vette soundtrack en het ouderwetse "iedereen kan een superheld zijn"-gevoel waar Spiderman toch wel een beetje bekend om staat. Erg erg tof, of je nu een Spidermanfan bent of niet.

                    Helsinki Ik vond Tom Holland buitengewoon charmant als Spiderman in de vorige film. Hoe doet de acteur in deze film het? Ik heb hem ook niet in de bios gezien.

                        Voor wie Free Solo nog niet gezien heeft. Ik heb hem gisteren voor de tweede keer gezien, in gezelschap van wat bergsportfanaten, en ik vond hem eigenlijk nog beter dan de eerste keer. Kon me meer richten op de karakterschets van de klimmer in kwestie in plaats van de spanning rondom zijn poging om de meest indrukwekkende rots in Yosemite zonder beveiliging te beklimmen. IJzingwekkend mooi gemaakte documentaire over een heel bijzondere man en een minstens zo bijzondere rots.

                          Helsinki Ik was heel snel klaar met de film en heb hem uitgezet. De referenties naar de films waren wel leuk, maar als ze met anime-spidermanachtige zooi aankomen bent ik er wel klaar mee.

                          Wel een leuke LSD-trip met alle kleurtjes.

                          Ben overigens wel een spidermanliefhebber.

                            Vorige week naar Can you ever forgive me? en If Beale street could talk geweest. Allebei aanraders, op hun eigen wijze. Beale street is een cinematografisch prachtig vormgegeven vertelling die je van de ene in de andere emotie gooit. Niet zo indrukwekkend als Moonlight, maar ook deze film over (de familie van) een man die onterecht vast komt te zitten pakte me. Levensechte vertolkingen.
                            Can you ever forgive me is van een totaal andere orde. Biografieschrijfster zit financieel en creatief klem en besluit te frauderen met nepbrieven en -dagboekfragmenten van grote, dode schrijvers (die kunnen immers niet roepen dat ze dat nooit geschreven hebben). Waargebeurd, dat maakt hem net wat bijzonderderderder. En als groot liefhebber van de scherpe pen van Dorothy Parker kwam ik zeer aan mijn trekken. Op mijn facturen prijkt al sinds jaar en dag haar quote: The two most beautiful words in the English language are 'cheque enclosed'.

                            Ook nog The Green Book gezien, maar daar verwachtte ik niet veel van en dat werd waargemaakt. Misplaatst jaren tachtig Driving Miss Daisy-sfeertje.

                            Deze week wil ik nog Vice, Eight Grade en Minding the Gap, een docu over skateboarders gaan bekijken.