Films

Gisteren de film Il Traditore gezien over Tommaso Buscetta die in de jaren tachtig de zogenoemde omerta van de cosa nostra doorbrak en daarmee een massa-proces rond deze maffia-organisatie in gang zette. Weer een lange zit, bijna 2,5 uur, maar wel de moeite waard. Vooral de chaotische scenes in de rechtszaal met de verdachten achter de tralies en een rechter die moeite heeft de orde in zijn zaal te handhaven zijn mooi. Ook een scene waarbij de Braziliaanse politie, hij was voor zijn arrestatie naar Brazilië gevlucht, hem aan het praten probeert te krijgen door zijn vrouw te bedreigen is buitengewoon indrukwekkend.

Het is zeker geen meesterwerk van de Italiaanse cinema. De 80-jarige Marco Bellochio is de regisseur en hij probeert eigenlijk iets te veel tegelijk te doen, waardoor de film niet altijd boeit. Maar het is een stukje geschiedenis van Italië, de zaak rond onderzoeksrechter Falcone kwam ook in Nederland volop in het nieuws, dat wel een goede overzichtsfilm verdiende en die is er nu. Er zitten een paar écht geniale scenes in, waaronder de opening met een klassiek maffiafeest en een paar schokkende flashbacks. De film is in ieder geval aanzienlijk beter dan The Irishman.

Zondag voor het eerst naar het nieuwe filmhuis in Forum geweest om naar Greta Gerwigs verfilming van Little Women te kijken. Het verhaal is voor veel Nederlanders beter bekend als "Onder Moeders Vleugels". De vraag vooraf was wel een beetje wat weer een nieuwe versie zou toevoegen. Maar het is Gerwig toch gelukt en ze heeft drie grote keuzes gemaakt die haar versie van Little Women anders maakt dan de voorgangers.

Allereerst heeft ze de keuze gemaakt om niet de lineaire tijdlijn uit het boek over te nemen. De film begint al met een volwassen Jo die in New York woont en daar werkt als lerares en schrijfster. De verhaallijnen die zich afspelen in het ouderlijk huis als de zusjes nog allemaal thuiswonen, zijn haar flashbacks.

De tweede grote verandering is de aandacht die Amy krijgt als personage. Ja, ze is de jongste en kiest ervoor om rijk te trouwen. Maar in plaats van alleen een verwend kind, zien we in deze versie ook een realistische vrouw die weet dat één van de zussen een rijke man moet trouwen om de familie te onderhouden. En dat zij dat dus moet doen. Het verhaal profiteert enorm van deze keuze.

Tot slot heeft ze de keuze gemaakt om Jo en schrijfster Alcott samen te laten smelten. Daarmee redt Gerwig eigenlijk het originele verhaal van Alcott voordat die onder druk het tweede boek met het bekende einde schreef. Gerwig laat het nu aan de kijker om het einde interpreteren en wat daar nu echt gebeurt.

Gerwig heeft ook een fantastische cast bij elkaar verzameld. Naast de zwaargewichten Meryl Streep en Laura Dern, heeft ze ook een stel van de allerbeste talenten gecast. Saoirse Ronan, Florence Pugh en Timothée Chalamet zijn alle drie enorm goed. Ook geheel terecht dat de eerste twee genomineerd waren voor een Oscar.

En nog even zeiken:

Het enige wat ik echt niet snap is Louis Garrel als Friedrich Bhaer. Waarom wordt een Duitse professor van rond de 50 gespeeld door een Franse acteur (met Frans accent) van 36? Maak er dan in ieder geval een Franse professor van. Maar ik snap sowieso de keuze om hem zo te verjongen niet. Zou dat te maken hebben met onze huidige ideeën over oude mannen die trouwen met iemand die hun dochter zou kunnen zijn?

Linus

Het is eigenlijk meer Jeff Gibbs, heel Michael Moore zie je niet in de docu. Ik deel je scepsis maar ik vond het toch de moeite waard. Dacht dat ik het na 15 minuten wel zou uitzetten maar heb de één uur en 40 minuten geboeid zitten kijken.