Gisteren de documentaire Marianne & Leonard: Words of Love gezien over de relatie van de Canadese poëet, schrijver en zanger Leonard Cohen met de Noorse Marianne Ihlen in de jaren zestig en zeventig. Zij is de Marianne van het nummer So Long Marianne. Beiden overleden enkele jaren geleden kort na elkaar, waarbij Cohen nog een prachtig afscheidsbriefje schreef aan zijn voormalige geliefde.

Het Griekse kunstenaarseiland Hydra speelt een belangrijke rol in de documentaire, die eigenlijk verrassend weinig muziek bevat. De film geeft, zoals dit soort documentaires wel vaker doet, het gevoel dat ik te laat ben geboren en de echt opwindende tijden in de geschiedenis heb gemist.

Het is echter ook een film over de vergankelijkheid van de jeugd. De prachtige, jonge, frisse en pure Ihlen wordt ook op haar sterfbed getoond. Ik weet niet of het de bedoeling was, maar het zet de redelijk geniale Cohen nogal neer als een destructieve kracht voor iedereen in zijn omgeving, die toch een magneet bleef voor mensen die met hem in contact kwamen. Hij laat echter ook een spoor van niet-nagekomen afspraken, vrouwelijke veroveringen, psychische problemen en zelfs zelfmoorden achter bij de mensen die een rol speelden in zijn leven.

Een mooi gemaakte documentaire, met prachtige beelden van vooral Griekenland in de jaren zestig en zeventig. De stem van Cohen blijft betoverend. Maar ik verliet het filmhuis toch met het gevoel dat ik de zanger niet persé nader hoef te leren kennen.

6 days later

Apocalyps Now - The Final Cut gezien. Echt fantastisch gerestaureerde versie, waarbij vooral het geluid geweldig is. Dat begint al direct bij het begin van de film met het huiveringwekkende geluid van de helikopters dat een beetje een symbool is geworden voor de oorlog in Vietnam. Het verhaal heeft ook nog niets aan kracht ingeboet. Het acteerwerk van Martin Sheen, maar natuurlijk ook van Robert Duvall ('I love the smell of napalm in de morning', 'Charlie don't surf'), de bemanning van de boot van Sheen en Dennis Hopper als fotograaf zijn fantastisch. Ik was compleet vergeten dat een piepjonge Harrison Ford ook nog een rolletje heeft.

De veelgeprezen rol van Marlon Brando heeft wat mij betreft de tand des tijds minder goed doorstaan. Vond het wat geschmier. Over het verhaal en dergelijke hoef ik waarschijnlijk niet veel te zeggen, aangezien iedereen de film vermoedelijk al een keer gezien heeft. Er zitten hier en daar wel wat scenes in die niet in de oorspronkelijke edit zaten, onder meer een bezoek aan een koloniale plantage. Maar het is toch vooral het feit dat de film er op groot scherm en met goed geluid nog nooit zo geweldig heeft uitgezien. Zeer de moeite waard om te herbekijken. Francis Ford Coppola is een geniale regisseur en Apocalypse Now is een meesterwerk.

  • Tem replied to this.
  • Tem likes this.

    Zo naar 1917.

    Heb de laatste tijd wat minder van mijn Natlab (Eindhovuh, de gekstuh!) filmpas gebruik gemaakt.
    Buiten dan een imponerende René Zellweger als Judy (Garland), het schrijnende realisme van Sorry we missed you, de ontwapenend naïeve oorlogsblik van Jojo Rabit en de bijzondere sferen van Parasite.

    Bombshell, Goldie en Marianne & Leonard staan nog op mijn snel to see lijstje.

      Dwersdriever

      The horror the horror.

      Ik heb de film al aardig wat keren gezien maar wil deze uitvoering ook nog wel een keer bekijken. Meesterwerk inderdaad. Al vond ik Brando juist de minst interessante acteur in het geheel.

        CopyThat Zo naar 1917.

        Ik ga dit weekeinde. Is het wat? Is het de moeite waard om op een topscherm te kijken in plaats van in het lokale filmhuis?

            Dwersdriever
            Oh, absoluut een must om op het grote scherm te bekijken. Ondanks dat het verhaal redelijk rechttoe, rechtaan is, vond ik 1917 erg indrukwekkend. Dat kwam met name door de (illusie van) one take close opname waardoor je als kijker vanaf het begin wordt meegezogen. De film kruipt zo onder je huid. Vooral in de loopgravenscenes had ik het gevoel dat ik mee was op missie om twee bataljons van een wisse dood te redden. Met een bijna continue adrenaline rush, omdat er amper een moment rust in zat.

                4 days later

                CopyThat Ik ben gisteravond geweest en was onder de indruk. Ik las vooraf wat kritiek dat het wel erg op een videogame lijkt, ik zie wat men bedoelt, maar heb er toch enorm van genoten. Het is vooral filmisch echt geweldig gemaakt, kan me goed voorstellen dat deze film beste regie gaat krijgen zodadelijk. Verder sluit ik me bij jouw mening aan over het verhaal en de vaart in het plot.

                Ik had een groepje millennials achter me zitten, baardje van een paar dagen, te korte broeken, hippe sneakers, flesje water, die in het begin van de film elkaar nog iets te hard, cynische opmerkingen toefluisterden, maar gaandeweg de film er helemaal in op gingen. Mooi.

                Ook wel interessant om te zien dat 'Tommen' uit Game of Thrones toch een aardige loopbaan aan het opbouwen is. Heb hem recent gezien in The King, Blinded by the Light en nu 1917. Allemaal prima rollen van hem.

                  Gisteren de film Il Traditore gezien over Tommaso Buscetta die in de jaren tachtig de zogenoemde omerta van de cosa nostra doorbrak en daarmee een massa-proces rond deze maffia-organisatie in gang zette. Weer een lange zit, bijna 2,5 uur, maar wel de moeite waard. Vooral de chaotische scenes in de rechtszaal met de verdachten achter de tralies en een rechter die moeite heeft de orde in zijn zaal te handhaven zijn mooi. Ook een scene waarbij de Braziliaanse politie, hij was voor zijn arrestatie naar Brazilië gevlucht, hem aan het praten probeert te krijgen door zijn vrouw te bedreigen is buitengewoon indrukwekkend.

                  Het is zeker geen meesterwerk van de Italiaanse cinema. De 80-jarige Marco Bellochio is de regisseur en hij probeert eigenlijk iets te veel tegelijk te doen, waardoor de film niet altijd boeit. Maar het is een stukje geschiedenis van Italië, de zaak rond onderzoeksrechter Falcone kwam ook in Nederland volop in het nieuws, dat wel een goede overzichtsfilm verdiende en die is er nu. Er zitten een paar écht geniale scenes in, waaronder de opening met een klassiek maffiafeest en een paar schokkende flashbacks. De film is in ieder geval aanzienlijk beter dan The Irishman.

                  7 days later

                  31 januari op Netflix. Was ook te zien op het IFFR dit jaar.

                  New York, 2012. Juwelier Howard Ratner werkt zich flink in de nesten als hij een ongeslepen, zeldzame diamant uit Ethiopië uitleent aan beroemdheid annex NBA-speler Kevin Garnett. Als een zenuwslopende pot Jenga met zichzelf, stapelen de problemen zich torenhoog op, tot er geen uitweg meer is. Als eenmaal alles op het spel staat, waagt hij nog één laatste gok om uit de penarie te komen.

                  Na Heaven Knows What en Good Time keren de gebroeders Josh en Benny Safdie opnieuw terug naar hun geliefde New York City voor een flitsende crime-thriller vol markante figuren. Adam Sandler speelt de rol van zijn leven als hoofdpersonage Howard en herinnert ons eraan waarom hij bij de beste acteurs van deze tijd hoort. Het dynamische duo Safdie treedt als onafhankelijke Amerikaanse filmmakers in de voetsporen van Cassavetes en Scorsese, en presenteert een tour de force waarbij het angstzweet je op de rug komt te staan.

                  https://iffr.com/nl/2020/films/uncut-gems

                  Ik ben nooit zo'n fan van Adam Sandler maar ben toch erg benieuwd naar deze film. (het is geen flauwe komedie ofzo)

                  7 days later

                  Goede film trouwens, Uncut Gems. Geen minuut verveeld.

                  6 days later

                  Zondag voor het eerst naar het nieuwe filmhuis in Forum geweest om naar Greta Gerwigs verfilming van Little Women te kijken. Het verhaal is voor veel Nederlanders beter bekend als "Onder Moeders Vleugels". De vraag vooraf was wel een beetje wat weer een nieuwe versie zou toevoegen. Maar het is Gerwig toch gelukt en ze heeft drie grote keuzes gemaakt die haar versie van Little Women anders maakt dan de voorgangers.

                  Allereerst heeft ze de keuze gemaakt om niet de lineaire tijdlijn uit het boek over te nemen. De film begint al met een volwassen Jo die in New York woont en daar werkt als lerares en schrijfster. De verhaallijnen die zich afspelen in het ouderlijk huis als de zusjes nog allemaal thuiswonen, zijn haar flashbacks.

                  De tweede grote verandering is de aandacht die Amy krijgt als personage. Ja, ze is de jongste en kiest ervoor om rijk te trouwen. Maar in plaats van alleen een verwend kind, zien we in deze versie ook een realistische vrouw die weet dat één van de zussen een rijke man moet trouwen om de familie te onderhouden. En dat zij dat dus moet doen. Het verhaal profiteert enorm van deze keuze.

                  Tot slot heeft ze de keuze gemaakt om Jo en schrijfster Alcott samen te laten smelten. Daarmee redt Gerwig eigenlijk het originele verhaal van Alcott voordat die onder druk het tweede boek met het bekende einde schreef. Gerwig laat het nu aan de kijker om het einde interpreteren en wat daar nu echt gebeurt.

                  Gerwig heeft ook een fantastische cast bij elkaar verzameld. Naast de zwaargewichten Meryl Streep en Laura Dern, heeft ze ook een stel van de allerbeste talenten gecast. Saoirse Ronan, Florence Pugh en Timothée Chalamet zijn alle drie enorm goed. Ook geheel terecht dat de eerste twee genomineerd waren voor een Oscar.

                  En nog even zeiken:

                  Het enige wat ik echt niet snap is Louis Garrel als Friedrich Bhaer. Waarom wordt een Duitse professor van rond de 50 gespeeld door een Franse acteur (met Frans accent) van 36? Maak er dan in ieder geval een Franse professor van. Maar ik snap sowieso de keuze om hem zo te verjongen niet. Zou dat te maken hebben met onze huidige ideeën over oude mannen die trouwen met iemand die hun dochter zou kunnen zijn?

                    Linus Deze heb ik ook op het lijstje staan. Het leest alsof het de moeite waard is.

                        Dwersdriever

                        Absoluut (mits het een genre is dat je kan waarderen natuurlijk).

                          1917 was vrij inhoudsloos helaas. Slecht scenario, karakterloze acteurs.

                            Porta En elke Duitser is slecht en valt je meteen met een mes aan, ook al is ie halfdood en probeer je z’n leven te redden.

                            Toch vond ik het een mooie film.

                                Van de week Color out of Space gezien, een film die ik wel moest zien omdat ik vroegah een grote liefhebber van het werk van H.P. Lovecraft was. De film stelt niet teleur en was bij vlagen zelfs behoorlijk spooky en Nicolas Cage gaat full Nicolas Cage. Goed spul, al zie je wel erg goed dat deze film door dezelfde mensen is gemaakt als Mandy (eveneens met Nicolas Cage).

                                remlof

                                De beelden zijn prachtig maar daar houdt het dan ook mee op. De hoofdrolspeler deed me denken aan Michael Crawford in some mothers do 'ave 'em.
                                Ik vond Midway iets beter.

                                  2 months later

                                  Volledig te zien op YouTube