Gisteren 'Sorry we missed you' gezien, zo'n fijn sociaal realistisch drama van regisseur Ken Loach, inmiddels 83 jaar oud, die met menselijke films op scherpe wijze het onrecht in de wereld aan de kaak stelt. Zijn vorige film I, Daniel Blake maakt op genadeloze wijze korte metten met onpersoonlijke, vernederende en bijna kafka-eske uitkeringssysteem in het Verenigd Koninkrijk. Zijn bekendste film is waarschijnlijk The Wind That Skakes The Barley dat zich afspeelt tijdens de Ierse onafhankelijkheidsoorlog.

Sorry We Missed You is het portret van een familie in de onderklasse, waar hard gewerkt wordt, maar het leven steeds weer dusdanige obstakels opwerpt dat de weg vooruit geblokkeerd blijft. Zij werkt op een 0-urencontract als thuishulp, hij als schijn-zelfstandige bezorger van pakketjes. Hard werken, lange werkdagen en amper beloning. Intussen hebben ze te maken met een puberende zoon en een dochter die de onvermijdelijke oplopende spanningen in het gezin niet aankan.

Een mooie, goedgeacteerde film over wat de moderne economie doet met goedbedoelende, hardwerkende en matig opgeleide mensen. Geen vrolijke film, maar wel eentje die de kijker aan het denken zet over de verdeling van de welvaart en moderne uitbuiting. De titel verwijst naar het briefje dat de pakketbezorger in de bus achterlaat als mensen niet thuis zijn.

10 days later

Ken is een held <3 ik moet 'm ook nog kijken.
I, Daniel Blake, is in samenvatting zo ongeveer waar (een deel van) m'n PhD onderzoek over ging. Deprimerende shit.

Kan trouwens Jojo Rabbit ook van harte aanraden. Van dezelfde maker als Hunt for the Wilder People. Het gaat over een jongen in de 2e wereldoorlog wiens imaginary friend Hitler is. Het is hilarisch en pijnlijk, mooi en ontzettend onzinnig. Een meesterwerkje!

Hij is al te vinden bij de piraten enzo, want hij is in NZ al een tijd uit.

Die wil ik ook nog zien, misschien een goede reden om het nieuwe filmhuis in Forum eens uit te testen.

Ik heb ondanks de matige recensies de laatste Star Wars gezien, omdat ik de rest ook heb gekeken. De recensies waren wat mij betreft nog te positief (en ik kan goed tegen vrij inhoudsloze fantasy). De goede CGI en de prima cast ten spijt, is het echt de zwakste schakel van een al vrij rommelige trilogie waarbij twee kapiteins in tegenovergestelde richting probeerden te varen.

Er gebeurde teveel, verhaallijnen werden afgekapt, nieuwe personages werden geïntroduceerd zonder dat ze ook maar iets boeiends deden en een oude bekende werd geheel onnodig uit de mottenballen gehaald. Dankzij Adam Driver zat er nog een beetje emotie in, maar dat kon de film niet meer redden.

Vanavond Once upon a time in Hollywood maar eens thuis samen op de bank kijken. Ben benieuwd.

    remlof Lijkt me een lange zit thuis op de bank.

        Eur Lijkt me juist beter, kan je ‘m gewoon op pauze zetten als je moet pissen 😋

          remlof Een van de hoogtepunten van mijn filmjaar. Heb hem twee keer gezien in de bios.

            Waar halen de Britten toch altijd die briljante kinderacteurs vandaan? Het acteren van Roman Griffin Davis in de nazi-satire JoJo Rabit heeft gevoel, emotie, kracht en humor. Het acteurtje Archie Yates die de rol van zijn vriendje Yorki speelt, steelt zelfs nog bijna de show. Die jongen bezit iedere scene waar hij in voorkomt. Het zal voor een deel de verdienste zijn van de Nieuw-Zeelandse regisseur Taika Waititi, maar het acteerwerk van de jonge acteurs is met afstand het hoogtepunt van de film.

            Waititi verdiende heel veel geld met het regisseren van een van de Marvel-films, Thor, en slaagde er daardoor in om voldoende financiering te vinden voor deze nogal opmerkelijke film. Een satire over een jongetje in Duitsland tegen het einde van de oorlog, met een (door de regisseur gespeelde) Hitler als fantasievriendje, die bij oefeningen van de Hitler Jugend gewond raakt, een moeder die in het verzet zit en een onverwachte huisgenoot heeft. In het jongetje zit alle Nazi-propaganda over Joden en tijdens de film krijgt hij met veel verschrikkingen van het Derde Rijk te maken.

            Daarbij schuwt de regisseur de lach-of-ik-schiet-humor, spottende humor en af en toe pijnlijke humor niet en mixt dit met dramatische en gevoelige momenten. Die balans is niet altijd even geslaagd en de fake-Hitler is soms zelfs wel een beetje irritant. Toch is het een interessant experiment, dat blijkbaar hoge ogen kan gaan gooien bij de uitreiking van de Oscars.

            De soundtrack is trouwens ook erg interessant.

            De films Once Upon A Time.. In Hollywood en 1917 hebben de Golden Globes voor beste films gewonnen. De film van Quentin Tarantino werd bekroond met de award voor beste Comedy of Musical, 1917 van Sam Mendes won in de dramacategorie. Hij won ook de award voor beste regisseur. 1917 is gebaseerd op het oorlogsverhaal van de grootvader van Mendes tijdens de Eerste Wereldoorlog. 1917 draait in Nederland nog in de bioscoop, muv eventuele voorpremières. De film debuteert komende donderdag in de Nederlandse bioscopen.

            https://www.nu.nl/film/6021867/overzicht-dit-zijn-de-winnaars-van-de-golden-globes-2020.html

            4 days later

            Gisteren de documentaire Marianne & Leonard: Words of Love gezien over de relatie van de Canadese poëet, schrijver en zanger Leonard Cohen met de Noorse Marianne Ihlen in de jaren zestig en zeventig. Zij is de Marianne van het nummer So Long Marianne. Beiden overleden enkele jaren geleden kort na elkaar, waarbij Cohen nog een prachtig afscheidsbriefje schreef aan zijn voormalige geliefde.

            Het Griekse kunstenaarseiland Hydra speelt een belangrijke rol in de documentaire, die eigenlijk verrassend weinig muziek bevat. De film geeft, zoals dit soort documentaires wel vaker doet, het gevoel dat ik te laat ben geboren en de echt opwindende tijden in de geschiedenis heb gemist.

            Het is echter ook een film over de vergankelijkheid van de jeugd. De prachtige, jonge, frisse en pure Ihlen wordt ook op haar sterfbed getoond. Ik weet niet of het de bedoeling was, maar het zet de redelijk geniale Cohen nogal neer als een destructieve kracht voor iedereen in zijn omgeving, die toch een magneet bleef voor mensen die met hem in contact kwamen. Hij laat echter ook een spoor van niet-nagekomen afspraken, vrouwelijke veroveringen, psychische problemen en zelfs zelfmoorden achter bij de mensen die een rol speelden in zijn leven.

            Een mooi gemaakte documentaire, met prachtige beelden van vooral Griekenland in de jaren zestig en zeventig. De stem van Cohen blijft betoverend. Maar ik verliet het filmhuis toch met het gevoel dat ik de zanger niet persé nader hoef te leren kennen.

            6 days later

            Apocalyps Now - The Final Cut gezien. Echt fantastisch gerestaureerde versie, waarbij vooral het geluid geweldig is. Dat begint al direct bij het begin van de film met het huiveringwekkende geluid van de helikopters dat een beetje een symbool is geworden voor de oorlog in Vietnam. Het verhaal heeft ook nog niets aan kracht ingeboet. Het acteerwerk van Martin Sheen, maar natuurlijk ook van Robert Duvall ('I love the smell of napalm in de morning', 'Charlie don't surf'), de bemanning van de boot van Sheen en Dennis Hopper als fotograaf zijn fantastisch. Ik was compleet vergeten dat een piepjonge Harrison Ford ook nog een rolletje heeft.

            De veelgeprezen rol van Marlon Brando heeft wat mij betreft de tand des tijds minder goed doorstaan. Vond het wat geschmier. Over het verhaal en dergelijke hoef ik waarschijnlijk niet veel te zeggen, aangezien iedereen de film vermoedelijk al een keer gezien heeft. Er zitten hier en daar wel wat scenes in die niet in de oorspronkelijke edit zaten, onder meer een bezoek aan een koloniale plantage. Maar het is toch vooral het feit dat de film er op groot scherm en met goed geluid nog nooit zo geweldig heeft uitgezien. Zeer de moeite waard om te herbekijken. Francis Ford Coppola is een geniale regisseur en Apocalypse Now is een meesterwerk.

            • Tem replied to this.
            • Tem likes this.

              Zo naar 1917.

              Heb de laatste tijd wat minder van mijn Natlab (Eindhovuh, de gekstuh!) filmpas gebruik gemaakt.
              Buiten dan een imponerende René Zellweger als Judy (Garland), het schrijnende realisme van Sorry we missed you, de ontwapenend naïeve oorlogsblik van Jojo Rabit en de bijzondere sferen van Parasite.

              Bombshell, Goldie en Marianne & Leonard staan nog op mijn snel to see lijstje.

                Dwersdriever

                The horror the horror.

                Ik heb de film al aardig wat keren gezien maar wil deze uitvoering ook nog wel een keer bekijken. Meesterwerk inderdaad. Al vond ik Brando juist de minst interessante acteur in het geheel.

                  CopyThat Zo naar 1917.

                  Ik ga dit weekeinde. Is het wat? Is het de moeite waard om op een topscherm te kijken in plaats van in het lokale filmhuis?

                      Dwersdriever
                      Oh, absoluut een must om op het grote scherm te bekijken. Ondanks dat het verhaal redelijk rechttoe, rechtaan is, vond ik 1917 erg indrukwekkend. Dat kwam met name door de (illusie van) one take close opname waardoor je als kijker vanaf het begin wordt meegezogen. De film kruipt zo onder je huid. Vooral in de loopgravenscenes had ik het gevoel dat ik mee was op missie om twee bataljons van een wisse dood te redden. Met een bijna continue adrenaline rush, omdat er amper een moment rust in zat.

                          4 days later

                          CopyThat Ik ben gisteravond geweest en was onder de indruk. Ik las vooraf wat kritiek dat het wel erg op een videogame lijkt, ik zie wat men bedoelt, maar heb er toch enorm van genoten. Het is vooral filmisch echt geweldig gemaakt, kan me goed voorstellen dat deze film beste regie gaat krijgen zodadelijk. Verder sluit ik me bij jouw mening aan over het verhaal en de vaart in het plot.

                          Ik had een groepje millennials achter me zitten, baardje van een paar dagen, te korte broeken, hippe sneakers, flesje water, die in het begin van de film elkaar nog iets te hard, cynische opmerkingen toefluisterden, maar gaandeweg de film er helemaal in op gingen. Mooi.

                          Ook wel interessant om te zien dat 'Tommen' uit Game of Thrones toch een aardige loopbaan aan het opbouwen is. Heb hem recent gezien in The King, Blinded by the Light en nu 1917. Allemaal prima rollen van hem.

                            Gisteren de film Il Traditore gezien over Tommaso Buscetta die in de jaren tachtig de zogenoemde omerta van de cosa nostra doorbrak en daarmee een massa-proces rond deze maffia-organisatie in gang zette. Weer een lange zit, bijna 2,5 uur, maar wel de moeite waard. Vooral de chaotische scenes in de rechtszaal met de verdachten achter de tralies en een rechter die moeite heeft de orde in zijn zaal te handhaven zijn mooi. Ook een scene waarbij de Braziliaanse politie, hij was voor zijn arrestatie naar Brazilië gevlucht, hem aan het praten probeert te krijgen door zijn vrouw te bedreigen is buitengewoon indrukwekkend.

                            Het is zeker geen meesterwerk van de Italiaanse cinema. De 80-jarige Marco Bellochio is de regisseur en hij probeert eigenlijk iets te veel tegelijk te doen, waardoor de film niet altijd boeit. Maar het is een stukje geschiedenis van Italië, de zaak rond onderzoeksrechter Falcone kwam ook in Nederland volop in het nieuws, dat wel een goede overzichtsfilm verdiende en die is er nu. Er zitten een paar écht geniale scenes in, waaronder de opening met een klassiek maffiafeest en een paar schokkende flashbacks. De film is in ieder geval aanzienlijk beter dan The Irishman.

                            7 days later

                            31 januari op Netflix. Was ook te zien op het IFFR dit jaar.

                            New York, 2012. Juwelier Howard Ratner werkt zich flink in de nesten als hij een ongeslepen, zeldzame diamant uit Ethiopië uitleent aan beroemdheid annex NBA-speler Kevin Garnett. Als een zenuwslopende pot Jenga met zichzelf, stapelen de problemen zich torenhoog op, tot er geen uitweg meer is. Als eenmaal alles op het spel staat, waagt hij nog één laatste gok om uit de penarie te komen.

                            Na Heaven Knows What en Good Time keren de gebroeders Josh en Benny Safdie opnieuw terug naar hun geliefde New York City voor een flitsende crime-thriller vol markante figuren. Adam Sandler speelt de rol van zijn leven als hoofdpersonage Howard en herinnert ons eraan waarom hij bij de beste acteurs van deze tijd hoort. Het dynamische duo Safdie treedt als onafhankelijke Amerikaanse filmmakers in de voetsporen van Cassavetes en Scorsese, en presenteert een tour de force waarbij het angstzweet je op de rug komt te staan.

                            https://iffr.com/nl/2020/films/uncut-gems

                            Ik ben nooit zo'n fan van Adam Sandler maar ben toch erg benieuwd naar deze film. (het is geen flauwe komedie ofzo)

                            7 days later

                            Goede film trouwens, Uncut Gems. Geen minuut verveeld.

                            6 days later

                            Zondag voor het eerst naar het nieuwe filmhuis in Forum geweest om naar Greta Gerwigs verfilming van Little Women te kijken. Het verhaal is voor veel Nederlanders beter bekend als "Onder Moeders Vleugels". De vraag vooraf was wel een beetje wat weer een nieuwe versie zou toevoegen. Maar het is Gerwig toch gelukt en ze heeft drie grote keuzes gemaakt die haar versie van Little Women anders maakt dan de voorgangers.

                            Allereerst heeft ze de keuze gemaakt om niet de lineaire tijdlijn uit het boek over te nemen. De film begint al met een volwassen Jo die in New York woont en daar werkt als lerares en schrijfster. De verhaallijnen die zich afspelen in het ouderlijk huis als de zusjes nog allemaal thuiswonen, zijn haar flashbacks.

                            De tweede grote verandering is de aandacht die Amy krijgt als personage. Ja, ze is de jongste en kiest ervoor om rijk te trouwen. Maar in plaats van alleen een verwend kind, zien we in deze versie ook een realistische vrouw die weet dat één van de zussen een rijke man moet trouwen om de familie te onderhouden. En dat zij dat dus moet doen. Het verhaal profiteert enorm van deze keuze.

                            Tot slot heeft ze de keuze gemaakt om Jo en schrijfster Alcott samen te laten smelten. Daarmee redt Gerwig eigenlijk het originele verhaal van Alcott voordat die onder druk het tweede boek met het bekende einde schreef. Gerwig laat het nu aan de kijker om het einde interpreteren en wat daar nu echt gebeurt.

                            Gerwig heeft ook een fantastische cast bij elkaar verzameld. Naast de zwaargewichten Meryl Streep en Laura Dern, heeft ze ook een stel van de allerbeste talenten gecast. Saoirse Ronan, Florence Pugh en Timothée Chalamet zijn alle drie enorm goed. Ook geheel terecht dat de eerste twee genomineerd waren voor een Oscar.

                            En nog even zeiken:

                            Het enige wat ik echt niet snap is Louis Garrel als Friedrich Bhaer. Waarom wordt een Duitse professor van rond de 50 gespeeld door een Franse acteur (met Frans accent) van 36? Maak er dan in ieder geval een Franse professor van. Maar ik snap sowieso de keuze om hem zo te verjongen niet. Zou dat te maken hebben met onze huidige ideeën over oude mannen die trouwen met iemand die hun dochter zou kunnen zijn?