Films

Dwersdriever Het is een lange zit, al had het theater waar ik was een pauze ingelast, met 207 minuten. Ik zal het allemaal niet helemaal weggeven, maar ik snap de positieve kritieken niet helemaal. Ja, het ziet er geweldig uit. Ja, vooral Pesci, Pacino en De Niro acteren geweldig, ja het is een eerbetoon aan techniek dat dezelfde acteurs karakters in verschillende levensfases kunnen spelen. Maar bij mij overheerste het gevoel dat ik de meeste scenes al eerder heb gezien in maffia-films. Het is een uitgekauwd genre, dat hier pas in het laatste half uur een beetje origineel wordt.

Het karakter van Jimmy Hoffa en zijn lot zijn zaken die absoluut een film waard zijn, maar die heb ik een jaar of twintig geleden ook al eens gezien met Jack Nicholson in de hoofdrol. Ook die werd toen in terugblikken verteld trouwens. Als je ziet hoeveel talent bij de film betrokken was, regisseur Martin Scorsese en soundtrack-man Robbie Robbertson had ik nog niet genoemd, en hoeveel tijd ze nemen voor de film, dan had ik toch wat meer verwacht dan wat ik te zien kreeg. Een prima film, maar vooral ook een genre-film. Ray Romano is trouwens ook erg goed in een paar scenes.

De kracht zit hem in het laatste half uur of zo, waarin wat pijnlijke lessen over het ouder worden zitten. Maar daarvoor kun je ook gewoon wachten tot Netflix het gaat streamen en je hem wat vaker kunt stilzetten.

Gisteren Beats gezien, de film van regisseur Brian Welsh met Cristian Ortega en Lorn Macdonald in de hoofdrollen.

Ik neem de samenvatting even over van een andere site:

1994. Johnno en Spanner zijn al sinds de kindertijd de beste vrienden. Nu, op de drempel van de volwassenheid, lijken ze een andere richting op te gaan. Deze zomer zal anders zijn voor hen en voor het land. De partyscene ontploft en de grootste tegenbeweging in de recente geschiedenis vindt plaats in het Verenigd Koninkrijk. Samen gaan de jongens op avontuur naar een illegale rave: een reis naar een onderwereld van anarchie en vrijheid die eindigt met een botsing met de heersende rechtsorde.

Ik vond het een beetje Footloose meets Stand by Me meets Trainspotting. Een coming of age-film over twee vrienden die eigenlijk weten dat die vriendschap geen stand gaat houden die deel uitmaken van verzet tegen de gevestigde orde in een wereld waarin drugsgebruik en criminaliteit een belangrijke rol spelen. Grotendeels in mooi zwart-wit gefilmd, mooi grauw grotestadsbeeld van Schotland in de jaren negentig, sowieso een goed beeld van de jaren negentig, een lekkere soundtrack en een portret van de dancewereld voordat het door het grootkapitaal in een miljardenindustrie werd omgezet.

Speciale aandacht voor Ortega en Macdonald. Eerstgenoemde speelt een van de meest onhandig ogende pubers ooit in de filmgeschiedenis. De manier waarop xtc hem daarna verandert, is prachtig in beeld gebracht. Ook de confrontatie met het gezag dat geen ander antwoord heeft op burgerlijke ongehoorzaamheid dan misbruik van het geweldsmonopolie is prima neergezet. Tenslotte speelt het allemaal tegen de achtergrond van de opkomst van New Labour en Tony Blair die zich vooral richtte op de middenklasse. Macdonald is trouwens ook erg goed als thuis mishandelde jongen die zich buitenshuis ontwikkelt tot een rebel.

Ik vond het echt een geniale film, een van de beste die ik dit jaar gezien heb en eindelijk weer een filmmaker die gewoon een topfilm kan maken in ongeveer anderhalf uur.

Dwersdriever

Ik ben er gisteren aan begonnen maar na een uur heb ik het afgezet. Was ook wat laat begonnen en moe dus dat hielp ook niet.
Maar ik kwam niet echt in het verhaal en vond het toch een beetje een bejaardenfeestje ondanks die techniek waarbij de gezichten jonger werden vond ik De Niro nog steeds ongeloofwaardig als vader van jonge kinderen. De knok scene in de winkel was zelfs ietwat pathetisch, alsof je opa net deed of hij iemand in elkaar aan het schoppen was en je maar hoopt dat hij niet door zijn rug gaat.

Goodfellas is mijn favoriete gangsterfilm maar deze film mist alle snelheid en frisheid wat Goodfellas wel had. Voor mij is de film vooralsnog een soort van road down memory lane van bejaarde acteurs, te vergelijken met een optreden van The Rolling Stones. Alle helden van weleer uit de casting portefeuille van Scorsese komen langs en dat is leuk maar het geeft wel een bepaalde stempel op de film gezien de leeftijd van de acteurs en de leeftijden die ze zouden moeten vertegenwoordigen.

Ik zal hem nog wel een keer helemaal gaan kijken maar 207 minuten is wel erg lang voor iemand die het al slecht trekt wanneer bejaarden staan te prutsen voor de kassa......

Twee films gezien de laatste weken. Te beginnen met Luce, de nieuwe film van de Nigeriaans-Amerikaanse regisseur Julius Onah. Het verhaal over een topleerling aan een Amerikaanse highschool die als voormalig kindsoldaat in Eritrea is geadopteerd door een kinderloos blank echtpaar in de Verenigde Staten. Langzaam bekruipt deze jongen het gevoel dat iedereen zo graag wil dat hij met zijn achtergrond slaagt, dat hij een voorkeursbehandeling krijgt. Mogelijk is dat een reden waarom hij bij de opdracht om een stuk te schrijven vanuit het perspectief van een historische figuur kist voor een revolutionair die van mening is dat kolonialisme alleen door geweld kan worden afgeschud.

Dit zorgt ervoor dat bij zijn geschiedenislerares de alarmbellen afgaan en het vormt het begin van een psychologisch spel tussen leerling, lerares en school. Een heel interessante film, met een einde om over na te praten maar het had iets subtieler gekund. Tim Roth is de bekendste naam in de film denk ik, de leerling wordt gespeeld door Kelvin Harrison jr. aan wie wel te zien is dat hij de middelbare schoolleeftijd al een paar jaar achter zich heeft gelaten. Ik zou er niet voor naar de bioscoop gaan, maar als hij ergens streamt of op tv te zien is de moeite waard.

Knives Out is een waanzinnig fijne film. Een klassiek moordmysterie gefilmd en gespeeld met de ironie die bij deze tijd past. Heerlijk uitvergrootte clichés, maar ook een scenario dat naar een logische, maar toch verrassend einde leidt. Het gaat over een schrijver van veelverkochte detectiveverhalen die zelf dood wordt gevonden op de bank. Moord of zelfmoord? Een familie vol mensen met motief, personeel dat zich vreemd gedraagt en een wereldberoemde detective die anoniem de opdracht krijgt zich met het onderzoek te bemoeien.

Daniel Craig is de verrassende keuze voor de detective, andere bekende gezichten zijn Jamie Lee Curtis, Don Johnson en Christopher Plummer. Een erg goede cast, goede regie, sterke cinematografie en tenslotte een heerlijk script. Ik vond het een genot en dus een aanrader.

Gisteren 'Sorry we missed you' gezien, zo'n fijn sociaal realistisch drama van regisseur Ken Loach, inmiddels 83 jaar oud, die met menselijke films op scherpe wijze het onrecht in de wereld aan de kaak stelt. Zijn vorige film I, Daniel Blake maakt op genadeloze wijze korte metten met onpersoonlijke, vernederende en bijna kafka-eske uitkeringssysteem in het Verenigd Koninkrijk. Zijn bekendste film is waarschijnlijk The Wind That Skakes The Barley dat zich afspeelt tijdens de Ierse onafhankelijkheidsoorlog.

Sorry We Missed You is het portret van een familie in de onderklasse, waar hard gewerkt wordt, maar het leven steeds weer dusdanige obstakels opwerpt dat de weg vooruit geblokkeerd blijft. Zij werkt op een 0-urencontract als thuishulp, hij als schijn-zelfstandige bezorger van pakketjes. Hard werken, lange werkdagen en amper beloning. Intussen hebben ze te maken met een puberende zoon en een dochter die de onvermijdelijke oplopende spanningen in het gezin niet aankan.

Een mooie, goedgeacteerde film over wat de moderne economie doet met goedbedoelende, hardwerkende en matig opgeleide mensen. Geen vrolijke film, maar wel eentje die de kijker aan het denken zet over de verdeling van de welvaart en moderne uitbuiting. De titel verwijst naar het briefje dat de pakketbezorger in de bus achterlaat als mensen niet thuis zijn.

Ken is een held <3 ik moet 'm ook nog kijken.
I, Daniel Blake, is in samenvatting zo ongeveer waar (een deel van) m'n PhD onderzoek over ging. Deprimerende shit.

Kan trouwens Jojo Rabbit ook van harte aanraden. Van dezelfde maker als Hunt for the Wilder People. Het gaat over een jongen in de 2e wereldoorlog wiens imaginary friend Hitler is. Het is hilarisch en pijnlijk, mooi en ontzettend onzinnig. Een meesterwerkje!

Hij is al te vinden bij de piraten enzo, want hij is in NZ al een tijd uit.

Die wil ik ook nog zien, misschien een goede reden om het nieuwe filmhuis in Forum eens uit te testen.

Ik heb ondanks de matige recensies de laatste Star Wars gezien, omdat ik de rest ook heb gekeken. De recensies waren wat mij betreft nog te positief (en ik kan goed tegen vrij inhoudsloze fantasy). De goede CGI en de prima cast ten spijt, is het echt de zwakste schakel van een al vrij rommelige trilogie waarbij twee kapiteins in tegenovergestelde richting probeerden te varen.

Er gebeurde teveel, verhaallijnen werden afgekapt, nieuwe personages werden geïntroduceerd zonder dat ze ook maar iets boeiends deden en een oude bekende werd geheel onnodig uit de mottenballen gehaald. Dankzij Adam Driver zat er nog een beetje emotie in, maar dat kon de film niet meer redden.

Waar halen de Britten toch altijd die briljante kinderacteurs vandaan? Het acteren van Roman Griffin Davis in de nazi-satire JoJo Rabit heeft gevoel, emotie, kracht en humor. Het acteurtje Archie Yates die de rol van zijn vriendje Yorki speelt, steelt zelfs nog bijna de show. Die jongen bezit iedere scene waar hij in voorkomt. Het zal voor een deel de verdienste zijn van de Nieuw-Zeelandse regisseur Taika Waititi, maar het acteerwerk van de jonge acteurs is met afstand het hoogtepunt van de film.

Waititi verdiende heel veel geld met het regisseren van een van de Marvel-films, Thor, en slaagde er daardoor in om voldoende financiering te vinden voor deze nogal opmerkelijke film. Een satire over een jongetje in Duitsland tegen het einde van de oorlog, met een (door de regisseur gespeelde) Hitler als fantasievriendje, die bij oefeningen van de Hitler Jugend gewond raakt, een moeder die in het verzet zit en een onverwachte huisgenoot heeft. In het jongetje zit alle Nazi-propaganda over Joden en tijdens de film krijgt hij met veel verschrikkingen van het Derde Rijk te maken.

Daarbij schuwt de regisseur de lach-of-ik-schiet-humor, spottende humor en af en toe pijnlijke humor niet en mixt dit met dramatische en gevoelige momenten. Die balans is niet altijd even geslaagd en de fake-Hitler is soms zelfs wel een beetje irritant. Toch is het een interessant experiment, dat blijkbaar hoge ogen kan gaan gooien bij de uitreiking van de Oscars.

De soundtrack is trouwens ook erg interessant.

De films Once Upon A Time.. In Hollywood en 1917 hebben de Golden Globes voor beste films gewonnen. De film van Quentin Tarantino werd bekroond met de award voor beste Comedy of Musical, 1917 van Sam Mendes won in de dramacategorie. Hij won ook de award voor beste regisseur. 1917 is gebaseerd op het oorlogsverhaal van de grootvader van Mendes tijdens de Eerste Wereldoorlog. 1917 draait in Nederland nog in de bioscoop, muv eventuele voorpremières. De film debuteert komende donderdag in de Nederlandse bioscopen.

https://www.nu.nl/film/6021867/overzicht-dit-zijn-de-winnaars-van-de-golden-globes-2020.html

Apocalyps Now - The Final Cut gezien. Echt fantastisch gerestaureerde versie, waarbij vooral het geluid geweldig is. Dat begint al direct bij het begin van de film met het huiveringwekkende geluid van de helikopters dat een beetje een symbool is geworden voor de oorlog in Vietnam. Het verhaal heeft ook nog niets aan kracht ingeboet. Het acteerwerk van Martin Sheen, maar natuurlijk ook van Robert Duvall ('I love the smell of napalm in de morning', 'Charlie don't surf'), de bemanning van de boot van Sheen en Dennis Hopper als fotograaf zijn fantastisch. Ik was compleet vergeten dat een piepjonge Harrison Ford ook nog een rolletje heeft.

De veelgeprezen rol van Marlon Brando heeft wat mij betreft de tand des tijds minder goed doorstaan. Vond het wat geschmier. Over het verhaal en dergelijke hoef ik waarschijnlijk niet veel te zeggen, aangezien iedereen de film vermoedelijk al een keer gezien heeft. Er zitten hier en daar wel wat scenes in die niet in de oorspronkelijke edit zaten, onder meer een bezoek aan een koloniale plantage. Maar het is toch vooral het feit dat de film er op groot scherm en met goed geluid nog nooit zo geweldig heeft uitgezien. Zeer de moeite waard om te herbekijken. Francis Ford Coppola is een geniale regisseur en Apocalypse Now is een meesterwerk.