Leuk om het album nog eens langs te lopen met de opmerkingen van anderen erbij.
Het is inderdaad geen "APPELSCHA, LAAT DIE HANDJES ZIEN!"-album. Doordat het geen ongebruikelijk instrumentarium heeft, er geen opvallende structuren, dynamieken, of melodieën zijn, maar de volgende stap in elk nummer doorgaans past bij wat je er van kan verwachten (soms heb ik het idee dat bepaalde zanglijnen ook knipoogjes zijn naar andere nummers, maar kan er zo gauw geen vinger op leggen) heeft het album ook een troostend karakter. In veel nummers word je door de gitaar gewiegd en langs de accenten en versiersels geleid terwijl er een verhaal wordt verteld. Dat maakt dan ook dat het voor mij een geschikt album was voor de latere uurtjes. Het is geen oppeppend album, maar eentje die je de gelegenheid geeft gedachten even te laten bezinken.
Daarbij blijft de constatering dat het album sterk begint en later wat inzakt in stand. Zou wel mooi zijn als het album aan het einde nog op grootse wijze zou worden uitgeleid, maar helaas.
Moet daarbij opmerken dat ik geen liefhebber van het genre ben, dus een beperkt referentiekader heb, en er beperkt enthousiast van word, maar ik zie wel in wat voor situaties het geschikt is. Dan nog even per nummer:
Cautionary Tale
Voor mij het beste nummer van de plaat. Zoals hierboven al opgemerkt heeft het een retrovibe door de bas, gedempte snare en de klank van de akoestische gitaar. De paar noten die de elektrische gitaar speelt geven mij net genoeg Calexico-vibes om die band ook even te noemen. Goede opener.
Roll the Dice
Met Linus eens dat dit nummer wat repetitief is. Beetje jammer, zo na een een sterke opener.
Look How Far We've Come
Dit nummer valt wat op doordat hier wat meer spanning in zit. De gitaar speelt een tokkel met een chromatisch loopje wat spanning creëert, en daarbij de strijkers die als een dreigende storm voor de nodige dynamiek zorgen.
Man Like Me
Dit nummer deed me erg denken aan een ander nummer, maar kan zo niet zeggen welke. Opbouw van het refreintje is lekker. Verder opvallend omdat het nummer een stukje sneller voelt dan de andere.
Easy Way Out
Ik denk dat dit album het meest poppy klinkt van het hele album. Verder eens met Linus en Tsjok dat het einde extra aandacht verdient. De strijkerpartij heeft inderdaad wat Radiohead-achtigs.
Beyond the Veil
Was misschien een goede opening geweest voor een ander album. Traag, haast slepend, lekker meerstemmig stukje in het midden, en dan een solootje. Heeft een andere vibe dan de rest van het album. Is mogelijk daarom als soort van "onderbreking" in het midden geplaatst, maar komt als éxtra rustmoment in een toch al vrij-rustig album niet goed uit de verf. Zou daarentegen schitterend zijn als opener voor een wat duisterder klinkend album.
Lightning and Thunder
Vond dit wel een beetje een vervelend nummer. Prima kampvuurnummer, maar niet bijster interessant.
I'm Moving On
Zoals tsjok al opmerkt: het voelt érg ouderwets. Moet zeggen dat ik dat niet direct vervelend vond. Beetje cheesy mag van mij op zijn tijd wel, en zeker wanneer het album toch al retro-vibes heeft. Kreeg er GTA San Andreas K-Rose gedachten bij.
Balance or Fall
Melodietje van het refrein is voor mij het enige dat ik hier uit haal. Verder een beetje saai.
Paradise
Prima kampvuurliedje, maar verder niet zoveel aan. Beetje anticlimactisch einde.
Uit mijn luisterstatistieken blijkt ook dat ik het album niet elke keer tot het einde heb gered:
