Ik doe de laatste week wel.
Polcafé Platenclub #3
- Edited
Tem
Vandaag of morgen. Kijk maar wanneer het je uitkomt!
Dwersdriever
Helaas net daarboven al vergeven aan Remlof. Bij een succesvolle editie knallen we eind november gewoon een nieuwe inschrijving online. Vind het wel redelijk om je daar dan al een eerste keuze in te geven, onder opschortende voorwaarde dat we dan ook een #4 houden.
Alvast enkele kandidaat-albums geluisterd. De eindkeuze gaat mede afhangen van de keuze van degenen die voor me komen.
- Edited
Mijn bijdrage dit keer is het derde album van Dylan LeBlanc - Cautionary Tale.
Dylan LeBlanc is een Amerikaanse singer-songwriter uit Louisiana. Toen ik hem voor het eerst hoorde moest ik direct aan Neil Young denken en dat is niet geheel uitzonderlijk. Hij werd met zijn eerste album Paupers Field al getorpedeerd als de "nieuwe" Neil Young. Dit legde zo'n druk op de beste jongen dat hij een inzinking kreeg na zijn tweede album. Zijn comeback met het derde album in 2016 was grandioos. Ik vind het een compleet album met een groovy relaxte en melancholische country sound en ik regelmatig luister op vrije ochtenden en maar niet gaat vervelen. Album is ongeveer 45 minuten dus niet idioot lang allemaal.
Mijn favoriete nummers zijn Easy way out, Cautionary Tale, Man Like Me
Drietebuul No problem. Had beter moeten lezen.
De eerste paar nummers geluisterd. Doet inderdaad denken aan het wat rustigere deel van het repertoire van Neil Young.
Eerste indrukje.
Was niet bekend met de artiest, dus ga er lekker neutraal in. Heb een beetje zitten zoeken naar het juiste soort moment om deze muziek het beste tot zijn recht te laten komen. Dacht eerst op een iets zomerse namiddag, maar "licht-bezopen na een feestje thuis nog even wat plaatjes draaien" bleek toch optimaal.
Vergelijking met Neil Young is niet geheel verrassend, en lijkt ook niet al te sterk te worden verdreven. Ook de foto op Spotify is er immers eentje met de nodige retrovibes: cowboyhoedje op en de nodige ruis.
Ik zou de muziek denk ik omschrijven als country-folk. Akoestische gitaar die als basis dient, af en toe een steelgitaartje erdoor, een elektrisch gitaarlickje, een tamboerijn, basic drumsetje, plofferig basje, wat strijkers, af en toe accentje door een Rhodes of een Hammond of zo, en daar wordt dan overheen gezongen. Volgens mij gaat het "over het leven", maar ik ben niet zo'n tekstluisteraar dus veel meer dan af en toe wat flarden krijg ik niet mee.
Eerste nummer gaat ook flink retro(en is vooralsnog mijn favoriet van het album): de gehele productie klinkt alsof het uit de jaren '70 zou kunnen komen. De gedempte snare, de plofferige bas, het timbre van de gitaar... De keuze voor deze productie maakt dat het af en toe wat modderig klinkt (met name de zang en akoestische gitaar). Terwijl een nummer als Easy Way Out duidelijk wat moderner geproduceerd klinkt. De percussie krijgt meer ruimte waardoor het nummer veel meer "ademt" en de strijkers en toetsen zorgen voor wat extra dynamiek waardoor het nummer wat helderder wordt.
Met Cautionary Tale, Man Like Me, en Easy Way Out zitten de sterkere nummers wat mij betreft in de eerste helft van het album. Aan de tweede helft dooft het een beetje uit. Als ik even op de voorkeuren zoals ik ze inschat af moet gaan, denk ik dat @Dwersdriever dit album wel zou kunnen waarderen.
Komende periode nog maar eens wat vaker beluisteren om tot een mooi overwegen oordeel te komen.
Tem Mijn favoriete nummers zijn Easy way out, Cautionary Tale, Man Like Me
Oh, van mij dus ook!
10 days later
- Edited
Reminderschop voor de mensen die nog niets hebben beluisterd van Dylan LeBlanc.
- Edited
Ik was er al mee bezig. :p
Allereerst maar de algemene indruk:
Als achtergrondmuziek vind ik het een heerlijke plaat. Hij heeft een goede stem en kan verrassend hoog zingen. Ik snap ook de vergelijking met Neil Young wel, hij klinkt echt een beetje als de troubadours van weleer. Het luistert gewoon heel lekker weg. Zeker als je al een beetje melancholisch bent.
Waar het voor mij een beetje mis is gegaan bij deze plaat is dat ik er voor ben gaan zitten. Wat mij betreft is het album niet sterk of interessant genoeg, zowel muzikaal als de tekst/het grotere verhaal. Het boeit niet genoeg om er geconcentreerd naar te luisteren. Er staan een paar prima nummers op die er ook echt uitspringen (vaak vooral melodisch), maar de meeste nummers klonteren een beetje samen tot een voortkabbelend geheel.
Cautionairy Tale
Prima opening, wel jammer dat je eigenlijk meteen de meest opgewekte melodie hebt gehad. En een bijzondere discrepantie tussen de melodie en de tekst. De tekst is alles behalve opgewekt. Het is mij niet helemaal duidelijk waarom hij deze melodie bij deze tekst heeft geschreven. Zijn stem trouwens klinkt heerlijk in dit nummer.
Roll the Dice
Wat mij betreft veel van hetzelfde. De drum zorgt nog wel voor een beetje opbouw, maar verder is het een herhaling van zetten zonder hoogtepunt. Tekst is prima, maar ook geen reden om er eens goed voor te gaan zitten.
Look How Far We've Come
Ik waardeer de extra instrumenten. Hierdoor is het niet nog een Roll the Dice. Ook de drum is lekker aanwezig in dit nummer. Niet heel speciaal, maar zeker een goed nummer. Tekst is ook één van de sterkere teksten van dit album.
Man Like Me
Meteen valt op dat hij helderder en hoger zingt dan in veel andere nummers. Hoewel ik zijn stem sowieso fijn vind, is dit wel een goede afwisseling met het wat lagere en binnensmondse gezang van de vorige twee nummers. Lekker nummer om te luisteren en ik ben het met de heren boven mij eens dat dit één van de beste nummers van de plaat is. En ook een goede heldere tekst.
Easy Way Out
Hier wijkt mijn opinie wel een beetje af, want ik vind het ondanks de prima melodie een zeiknummer. Ik weet niet precies wat ik hoor, maar het strijkinstrument (??) op het einde vind ik wel tof.
Beyond the Veil
Dit is mijn favoriet, ondanks de matige tekst. De atmosfeer klopt gewoon, van de heerlijke en beetje mysterieuze muziek tot de goed gekozen pauzes in de zang. En zijn stem komt goed naar voren hier. Goed gebruik van de extra instrumenten ook.
Lighting and Thunder
Knap hoe hij kan zingen met zijn kopstem zonder dat het vervelend klinkt. Verder een matig en langdradig nummer met een tekst die doet denken aan een gedicht van een tiener.
I'm Moving On
Dit is zonder twijfel het nummer waar ik het minst mee heb. Het "I'm Moving On" is extreem zeurderig en het komt steeds weer terug.
Balance or Fail
Fijn na twee zwakkere nummers. Ik ben het eens met Driet dat de tweede helft van het CD minder is dan de eerste helft. BoF haalt het dan ook niet bij o.a. Man Like Me. Maar dit nummer is gewoon een lekker nummer IMO. Zowel de muziek, de zang en de tekst zijn prima. Wel een beetje lang.
Paradise
Best wel een lekker nummertje, maar als afsluiting ook wel een beetje saai. Het kabbelt een beetje naar de laatste noten van dit album.
Ik ga de plaat denk ik nog wel eens opzetten, het is heerlijke muziek als je aan het koken bent o.i.d. En Beyond the Veil heb ik al in mijn Spotify-lijst met favoriete nummers gezet.
Ik ben een slechte muziekliefhebber - ik hou vooral van wat ik al ken en het repertoire wordt maar zeer mondjesmaat aangevuld. Dus 'luisteren naar een plaat die ik niet ken' levert bij mij niet veel nuttige recensies op vrees ik.
Eigenlijk vind ik dat altijd wel een beetje sullig van mezelf, dus ik poog maar weer eens mee te luisteren naar jullie bevlogen bijdragen. Ik heb de plaat beluisterd en vind de beschrijvingen van Linus zeer treffend, met uitzondering van de opmerkingen over de teksten. Ik hou erg van teksten, maar ik versta hier echt weinig van. Refreintje natuurlijk wel, maar voor de rest zijn het flarden tussen zingzang die de tekst niet over het voetlicht brengt.
Overall zou ik zeggen dat het vast op Neil Young lijkt, daar heb ik ook nooit van leren houden. Net iets te neuzelig allemaal. Als achtergrondmuziekje wel prima te pruimen.
Ik heb niet het hele album geluisterd, wel een paar nummers net. Of eigenlijk heb ik wél het hele album geluisterd, eerder deze week al, maar was ik halverwege het derde nummer vergeten dat ik dat aan het doen was.
En dat geeft ook meteen wel een beetje aan wat ik ervan vind: dit is wat te traag, te saai en te eentonig naar mijn smaak. Wat het prima maakt als achtergrondmuziek om mailtjes te gaan zitten versturen (waar het dus uiteindelijk op neerkwam), maar het lukt mij niet om er lang mijn aandacht bij te houden. Balance or Fall viel dan nog wel positief op, die hield me wel een beetje wakker.
Ik zou me wel kunnen voorstellen dat als je hier live bij bent in een niet te groot, licht rokerig zaaltje, je een hele intense en intieme avond hebt. Laat ik het zo zeggen: als dit voor 10 of 15 euro op de poster bij Roosje stond dan zou ik er waarschijnlijk toch wel heen gaan omdat ik daar dan benieuwd naar ben, maar meer is het me niet echt waard. Op een festival zou ik hier uit de buurt blijven, ook om een uur 's middags.
- Edited
Ik heb het album een aantal keer tijdens werk geluisterd deze week en net nog een keer helemaal. Algemene indruk: rustig, chill om aan te hebben staan. Ik vind wel dat het album in kwaliteit bijna linear afloopt naarmate het vordert.
Tofste track is voor mij de titeltrack. Toen ik deze voor het eerst hoorde werd ik meteen enorm benieuwd naar de rest van het album. Mij viel ook het contrast op tussen de best optimistische melodie en de zwartgallige tekst maar dat spreekt mij juist erg aan. Look How Far We've Come vind ik ook goed, de strijkers tillen het naar een hoger niveau zonder het cheesy te maken (Zie verderop). Hetzelfde geldt voor Easy Way Out. Het slot daarvan - heel erg Radiohead - vind ik denk ik het hoogtepunt van het album.
Ik ben niet zo'n country-fan, dus als het een beetje richting dat jammerige gaat haak ik snel af. Helaas gebeurt dat wel een paar keer op dit album, bijvoorbeeld in Man Like Me en I'm Moving On. Waarbij in dat laatste nummer de strijkers echt zó over de top zijn dat je het idee hebt dat je naar een nummer uit 1950 luistert in plaats van uit 2016. Het album gaat daarna een beetje als een nachtkaars uit, over de laatste handvol nummers heb ik niet zo veel meer te zeggen dan Linus al gezegd heeft. Special mention voor de slechtste lyric van het album - "I said my name was John but she knew my name was Jim". Moest ik hardop van lachen de eerste keer.
Al met al een prima album. Geen hele hoge uitschieter wat mij betreft, maar ook niet heel slecht. Gewoon een 7. De eerste paar nummers zet ik zeker nog een keer aan en voor je het goed en wel door hebt is dan het hele album voorbij, wat ook zeker geen slecht teken is. Dank voor de inzending, Tem!
- Edited
Leuk om het album nog eens langs te lopen met de opmerkingen van anderen erbij.
Het is inderdaad geen "APPELSCHA, LAAT DIE HANDJES ZIEN!"-album. Doordat het geen ongebruikelijk instrumentarium heeft, er geen opvallende structuren, dynamieken, of melodieën zijn, maar de volgende stap in elk nummer doorgaans past bij wat je er van kan verwachten (soms heb ik het idee dat bepaalde zanglijnen ook knipoogjes zijn naar andere nummers, maar kan er zo gauw geen vinger op leggen) heeft het album ook een troostend karakter. In veel nummers word je door de gitaar gewiegd en langs de accenten en versiersels geleid terwijl er een verhaal wordt verteld. Dat maakt dan ook dat het voor mij een geschikt album was voor de latere uurtjes. Het is geen oppeppend album, maar eentje die je de gelegenheid geeft gedachten even te laten bezinken.
Daarbij blijft de constatering dat het album sterk begint en later wat inzakt in stand. Zou wel mooi zijn als het album aan het einde nog op grootse wijze zou worden uitgeleid, maar helaas.
Moet daarbij opmerken dat ik geen liefhebber van het genre ben, dus een beperkt referentiekader heb, en er beperkt enthousiast van word, maar ik zie wel in wat voor situaties het geschikt is. Dan nog even per nummer:
Cautionary Tale
Voor mij het beste nummer van de plaat. Zoals hierboven al opgemerkt heeft het een retrovibe door de bas, gedempte snare en de klank van de akoestische gitaar. De paar noten die de elektrische gitaar speelt geven mij net genoeg Calexico-vibes om die band ook even te noemen. Goede opener.
Roll the Dice
Met Linus eens dat dit nummer wat repetitief is. Beetje jammer, zo na een een sterke opener.
Look How Far We've Come
Dit nummer valt wat op doordat hier wat meer spanning in zit. De gitaar speelt een tokkel met een chromatisch loopje wat spanning creëert, en daarbij de strijkers die als een dreigende storm voor de nodige dynamiek zorgen.
Man Like Me
Dit nummer deed me erg denken aan een ander nummer, maar kan zo niet zeggen welke. Opbouw van het refreintje is lekker. Verder opvallend omdat het nummer een stukje sneller voelt dan de andere.
Easy Way Out
Ik denk dat dit album het meest poppy klinkt van het hele album. Verder eens met Linus en Tsjok dat het einde extra aandacht verdient. De strijkerpartij heeft inderdaad wat Radiohead-achtigs.
Beyond the Veil
Was misschien een goede opening geweest voor een ander album. Traag, haast slepend, lekker meerstemmig stukje in het midden, en dan een solootje. Heeft een andere vibe dan de rest van het album. Is mogelijk daarom als soort van "onderbreking" in het midden geplaatst, maar komt als éxtra rustmoment in een toch al vrij-rustig album niet goed uit de verf. Zou daarentegen schitterend zijn als opener voor een wat duisterder klinkend album.
Lightning and Thunder
Vond dit wel een beetje een vervelend nummer. Prima kampvuurnummer, maar niet bijster interessant.
I'm Moving On
Zoals tsjok al opmerkt: het voelt érg ouderwets. Moet zeggen dat ik dat niet direct vervelend vond. Beetje cheesy mag van mij op zijn tijd wel, en zeker wanneer het album toch al retro-vibes heeft. Kreeg er GTA San Andreas K-Rose gedachten bij.
Balance or Fall
Melodietje van het refrein is voor mij het enige dat ik hier uit haal. Verder een beetje saai.
Paradise
Prima kampvuurliedje, maar verder niet zoveel aan. Beetje anticlimactisch einde.
Uit mijn luisterstatistieken blijkt ook dat ik het album niet elke keer tot het einde heb gered:
Drietebuul Grappig ook dat we met onze uiteenlopende muzieksmaken eigenlijk allemaal dezelfde hoogtepunten vinden (zij het dan dat ik Man Like Me niet zo goed vond als jullie). Terwijl ik expres dit topic niet heb gelezen voor ik zelf het album had geluisterd.
Prima achtergrondmuziekje inderdaad. Maar geloof ook niet dat ik het na de eerste keer luisteren spontaan nog eens op oh zetten.
- Edited
Mijn inzending is The Microphones - The Glow Pt. 2
The Glow pt. 2 werd uitgegeven op 11 september 2001. Het is het derde album van multi-instrumentalist en songwriter Phil Elverum onder de bandnaam Microphones en is geheel opgenomen in Olympia, Washington, VS. Elverum woonde op een steenworp afstand van de Dub Narcotic Studios, die eigendom waren van Calvin Johnson, eigenaar van platenlabel K. Johnson gaf Elverum een sleutel van de studio en toestemming om wanneer de studio maar vrij was op te gaan nemen. Het resultaat na een jaar knutselen is The Glow, volledig met analoge taperecorders opgenomen in de vroege ochtend als de studio nog vrij was.
Het album wordt gezien als een van de belangrijkste lo-fi-albums. Qua muziekstijl laveert het langs allerlei genres, van indie rock naar noise naar ambient. Ik realiseer me dat sommige stukken behoorlijk experimenteel zijn voor sommige luisteraars hier, maar daarom leek het me juist een interessante keuze. Anderzijds zitten er ook tracks tussen waarvan ik me lastig kan voorstellen dat jullie ze niet allemaal mooi vinden. De plaat is met 66 minuten wat langer dan de vorige maar niet heel erg lang.
Leuk feitje: de albumhoes met een tekening van een olifant komt van de cover van het Calve-Delfts Winterboekje, een Nederlands receptenboek uit de jaren '30. Ik heb er ooit een cadeau gekregen en net als het boekje is dit album me erg dierbaar. Favoriete tracks: I Want Wind to Blow, The Glow pt 2, I Felt your Shape, Samurai Sword
Ben benieuwd wat jullie vinden!
- Edited
tsjok
Wederom een voor mij totaal onbekende artiest en plaat! Ben erg benieuwd.
Zie net overigens in mijn Last.fm-log dat ik I Want Wind to Blow al twee keer heb beluisterd. Heeft destijds kennelijk niet heel veel indruk gemaakt, maar ben niettemin erg benieuwd naar het album als geheel.
Bedankt allemaal voor het luisteren naar mijn achtergrondplaatje 
Ik ga nu helemaal zitten voor de briljante diepgaande albums die worden aangedragen. 