Reya heeft Bløf al op de radar, vandaar.
Polcafé Platenclub #3
Heb je nou jezelf niet ingeroosterd?
tsjok
Ik laat liever de eer aan een ander. Mocht die zich niet aandienen, dan neem ik de open plek wel voor mijn rekening.
- Edited
Ik wil de laatste wel doen, mijn allerfavorietste album ooit krijgt veel te weinig aandacht.
remlof OP aangevuld. Ben benieuwd.
Als muzieksnob blijf ik voorlopig even lurken.
Is het de bedoeling dat ik het album morgen hier plaats?
Ik doe de laatste week wel.
- Edited
Tem
Vandaag of morgen. Kijk maar wanneer het je uitkomt!
Dwersdriever
Helaas net daarboven al vergeven aan Remlof. Bij een succesvolle editie knallen we eind november gewoon een nieuwe inschrijving online. Vind het wel redelijk om je daar dan al een eerste keuze in te geven, onder opschortende voorwaarde dat we dan ook een #4 houden.
Alvast enkele kandidaat-albums geluisterd. De eindkeuze gaat mede afhangen van de keuze van degenen die voor me komen.
- Edited
Mijn bijdrage dit keer is het derde album van Dylan LeBlanc - Cautionary Tale.
Dylan LeBlanc is een Amerikaanse singer-songwriter uit Louisiana. Toen ik hem voor het eerst hoorde moest ik direct aan Neil Young denken en dat is niet geheel uitzonderlijk. Hij werd met zijn eerste album Paupers Field al getorpedeerd als de "nieuwe" Neil Young. Dit legde zo'n druk op de beste jongen dat hij een inzinking kreeg na zijn tweede album. Zijn comeback met het derde album in 2016 was grandioos. Ik vind het een compleet album met een groovy relaxte en melancholische country sound en ik regelmatig luister op vrije ochtenden en maar niet gaat vervelen. Album is ongeveer 45 minuten dus niet idioot lang allemaal.
Mijn favoriete nummers zijn Easy way out, Cautionary Tale, Man Like Me
Drietebuul No problem. Had beter moeten lezen.
De eerste paar nummers geluisterd. Doet inderdaad denken aan het wat rustigere deel van het repertoire van Neil Young.
Eerste indrukje.
Was niet bekend met de artiest, dus ga er lekker neutraal in. Heb een beetje zitten zoeken naar het juiste soort moment om deze muziek het beste tot zijn recht te laten komen. Dacht eerst op een iets zomerse namiddag, maar "licht-bezopen na een feestje thuis nog even wat plaatjes draaien" bleek toch optimaal.
Vergelijking met Neil Young is niet geheel verrassend, en lijkt ook niet al te sterk te worden verdreven. Ook de foto op Spotify is er immers eentje met de nodige retrovibes: cowboyhoedje op en de nodige ruis.
Ik zou de muziek denk ik omschrijven als country-folk. Akoestische gitaar die als basis dient, af en toe een steelgitaartje erdoor, een elektrisch gitaarlickje, een tamboerijn, basic drumsetje, plofferig basje, wat strijkers, af en toe accentje door een Rhodes of een Hammond of zo, en daar wordt dan overheen gezongen. Volgens mij gaat het "over het leven", maar ik ben niet zo'n tekstluisteraar dus veel meer dan af en toe wat flarden krijg ik niet mee.
Eerste nummer gaat ook flink retro(en is vooralsnog mijn favoriet van het album): de gehele productie klinkt alsof het uit de jaren '70 zou kunnen komen. De gedempte snare, de plofferige bas, het timbre van de gitaar... De keuze voor deze productie maakt dat het af en toe wat modderig klinkt (met name de zang en akoestische gitaar). Terwijl een nummer als Easy Way Out duidelijk wat moderner geproduceerd klinkt. De percussie krijgt meer ruimte waardoor het nummer veel meer "ademt" en de strijkers en toetsen zorgen voor wat extra dynamiek waardoor het nummer wat helderder wordt.
Met Cautionary Tale, Man Like Me, en Easy Way Out zitten de sterkere nummers wat mij betreft in de eerste helft van het album. Aan de tweede helft dooft het een beetje uit. Als ik even op de voorkeuren zoals ik ze inschat af moet gaan, denk ik dat @Dwersdriever dit album wel zou kunnen waarderen.
Komende periode nog maar eens wat vaker beluisteren om tot een mooi overwegen oordeel te komen.
Tem Mijn favoriete nummers zijn Easy way out, Cautionary Tale, Man Like Me
Oh, van mij dus ook!
10 days later
- Edited
Reminderschop voor de mensen die nog niets hebben beluisterd van Dylan LeBlanc.