Eerste indrukje.
Was niet bekend met de artiest, dus ga er lekker neutraal in. Heb een beetje zitten zoeken naar het juiste soort moment om deze muziek het beste tot zijn recht te laten komen. Dacht eerst op een iets zomerse namiddag, maar "licht-bezopen na een feestje thuis nog even wat plaatjes draaien" bleek toch optimaal.
Vergelijking met Neil Young is niet geheel verrassend, en lijkt ook niet al te sterk te worden verdreven. Ook de foto op Spotify is er immers eentje met de nodige retrovibes: cowboyhoedje op en de nodige ruis.
Ik zou de muziek denk ik omschrijven als country-folk. Akoestische gitaar die als basis dient, af en toe een steelgitaartje erdoor, een elektrisch gitaarlickje, een tamboerijn, basic drumsetje, plofferig basje, wat strijkers, af en toe accentje door een Rhodes of een Hammond of zo, en daar wordt dan overheen gezongen. Volgens mij gaat het "over het leven", maar ik ben niet zo'n tekstluisteraar dus veel meer dan af en toe wat flarden krijg ik niet mee.
Eerste nummer gaat ook flink retro(en is vooralsnog mijn favoriet van het album): de gehele productie klinkt alsof het uit de jaren '70 zou kunnen komen. De gedempte snare, de plofferige bas, het timbre van de gitaar... De keuze voor deze productie maakt dat het af en toe wat modderig klinkt (met name de zang en akoestische gitaar). Terwijl een nummer als Easy Way Out duidelijk wat moderner geproduceerd klinkt. De percussie krijgt meer ruimte waardoor het nummer veel meer "ademt" en de strijkers en toetsen zorgen voor wat extra dynamiek waardoor het nummer wat helderder wordt.
Met Cautionary Tale, Man Like Me, en Easy Way Out zitten de sterkere nummers wat mij betreft in de eerste helft van het album. Aan de tweede helft dooft het een beetje uit. Als ik even op de voorkeuren zoals ik ze inschat af moet gaan, denk ik dat @Dwersdriever dit album wel zou kunnen waarderen.
Komende periode nog maar eens wat vaker beluisteren om tot een mooi overwegen oordeel te komen.
