Polcafé Platenclub #3
Heb je nou jezelf niet ingeroosterd?
tsjok
Ik laat liever de eer aan een ander. Mocht die zich niet aandienen, dan neem ik de open plek wel voor mijn rekening.
- Edited
Ik wil de laatste wel doen, mijn allerfavorietste album ooit krijgt veel te weinig aandacht.
remlof OP aangevuld. Ben benieuwd.
Als muzieksnob blijf ik voorlopig even lurken.
Is het de bedoeling dat ik het album morgen hier plaats?
Ik doe de laatste week wel.
- Edited
Tem
Vandaag of morgen. Kijk maar wanneer het je uitkomt!
Dwersdriever
Helaas net daarboven al vergeven aan Remlof. Bij een succesvolle editie knallen we eind november gewoon een nieuwe inschrijving online. Vind het wel redelijk om je daar dan al een eerste keuze in te geven, onder opschortende voorwaarde dat we dan ook een #4 houden.
Alvast enkele kandidaat-albums geluisterd. De eindkeuze gaat mede afhangen van de keuze van degenen die voor me komen.
- Edited
Mijn bijdrage dit keer is het derde album van Dylan LeBlanc - Cautionary Tale.
Dylan LeBlanc is een Amerikaanse singer-songwriter uit Louisiana. Toen ik hem voor het eerst hoorde moest ik direct aan Neil Young denken en dat is niet geheel uitzonderlijk. Hij werd met zijn eerste album Paupers Field al getorpedeerd als de "nieuwe" Neil Young. Dit legde zo'n druk op de beste jongen dat hij een inzinking kreeg na zijn tweede album. Zijn comeback met het derde album in 2016 was grandioos. Ik vind het een compleet album met een groovy relaxte en melancholische country sound en ik regelmatig luister op vrije ochtenden en maar niet gaat vervelen. Album is ongeveer 45 minuten dus niet idioot lang allemaal.
Mijn favoriete nummers zijn Easy way out, Cautionary Tale, Man Like Me
Drietebuul No problem. Had beter moeten lezen.
De eerste paar nummers geluisterd. Doet inderdaad denken aan het wat rustigere deel van het repertoire van Neil Young.
Eerste indrukje.
Was niet bekend met de artiest, dus ga er lekker neutraal in. Heb een beetje zitten zoeken naar het juiste soort moment om deze muziek het beste tot zijn recht te laten komen. Dacht eerst op een iets zomerse namiddag, maar "licht-bezopen na een feestje thuis nog even wat plaatjes draaien" bleek toch optimaal.
Vergelijking met Neil Young is niet geheel verrassend, en lijkt ook niet al te sterk te worden verdreven. Ook de foto op Spotify is er immers eentje met de nodige retrovibes: cowboyhoedje op en de nodige ruis.
Ik zou de muziek denk ik omschrijven als country-folk. Akoestische gitaar die als basis dient, af en toe een steelgitaartje erdoor, een elektrisch gitaarlickje, een tamboerijn, basic drumsetje, plofferig basje, wat strijkers, af en toe accentje door een Rhodes of een Hammond of zo, en daar wordt dan overheen gezongen. Volgens mij gaat het "over het leven", maar ik ben niet zo'n tekstluisteraar dus veel meer dan af en toe wat flarden krijg ik niet mee.
Eerste nummer gaat ook flink retro(en is vooralsnog mijn favoriet van het album): de gehele productie klinkt alsof het uit de jaren '70 zou kunnen komen. De gedempte snare, de plofferige bas, het timbre van de gitaar... De keuze voor deze productie maakt dat het af en toe wat modderig klinkt (met name de zang en akoestische gitaar). Terwijl een nummer als Easy Way Out duidelijk wat moderner geproduceerd klinkt. De percussie krijgt meer ruimte waardoor het nummer veel meer "ademt" en de strijkers en toetsen zorgen voor wat extra dynamiek waardoor het nummer wat helderder wordt.
Met Cautionary Tale, Man Like Me, en Easy Way Out zitten de sterkere nummers wat mij betreft in de eerste helft van het album. Aan de tweede helft dooft het een beetje uit. Als ik even op de voorkeuren zoals ik ze inschat af moet gaan, denk ik dat @Dwersdriever dit album wel zou kunnen waarderen.
Komende periode nog maar eens wat vaker beluisteren om tot een mooi overwegen oordeel te komen.
Tem Mijn favoriete nummers zijn Easy way out, Cautionary Tale, Man Like Me
Oh, van mij dus ook!
- Edited
Reminderschop voor de mensen die nog niets hebben beluisterd van Dylan LeBlanc.
- Edited
Ik was er al mee bezig. :p
Allereerst maar de algemene indruk:
Als achtergrondmuziek vind ik het een heerlijke plaat. Hij heeft een goede stem en kan verrassend hoog zingen. Ik snap ook de vergelijking met Neil Young wel, hij klinkt echt een beetje als de troubadours van weleer. Het luistert gewoon heel lekker weg. Zeker als je al een beetje melancholisch bent.
Waar het voor mij een beetje mis is gegaan bij deze plaat is dat ik er voor ben gaan zitten. Wat mij betreft is het album niet sterk of interessant genoeg, zowel muzikaal als de tekst/het grotere verhaal. Het boeit niet genoeg om er geconcentreerd naar te luisteren. Er staan een paar prima nummers op die er ook echt uitspringen (vaak vooral melodisch), maar de meeste nummers klonteren een beetje samen tot een voortkabbelend geheel.
Cautionairy Tale
Prima opening, wel jammer dat je eigenlijk meteen de meest opgewekte melodie hebt gehad. En een bijzondere discrepantie tussen de melodie en de tekst. De tekst is alles behalve opgewekt. Het is mij niet helemaal duidelijk waarom hij deze melodie bij deze tekst heeft geschreven. Zijn stem trouwens klinkt heerlijk in dit nummer.
Roll the Dice
Wat mij betreft veel van hetzelfde. De drum zorgt nog wel voor een beetje opbouw, maar verder is het een herhaling van zetten zonder hoogtepunt. Tekst is prima, maar ook geen reden om er eens goed voor te gaan zitten.
Look How Far We've Come
Ik waardeer de extra instrumenten. Hierdoor is het niet nog een Roll the Dice. Ook de drum is lekker aanwezig in dit nummer. Niet heel speciaal, maar zeker een goed nummer. Tekst is ook één van de sterkere teksten van dit album.
Man Like Me
Meteen valt op dat hij helderder en hoger zingt dan in veel andere nummers. Hoewel ik zijn stem sowieso fijn vind, is dit wel een goede afwisseling met het wat lagere en binnensmondse gezang van de vorige twee nummers. Lekker nummer om te luisteren en ik ben het met de heren boven mij eens dat dit één van de beste nummers van de plaat is. En ook een goede heldere tekst.
Easy Way Out
Hier wijkt mijn opinie wel een beetje af, want ik vind het ondanks de prima melodie een zeiknummer. Ik weet niet precies wat ik hoor, maar het strijkinstrument (??) op het einde vind ik wel tof.
Beyond the Veil
Dit is mijn favoriet, ondanks de matige tekst. De atmosfeer klopt gewoon, van de heerlijke en beetje mysterieuze muziek tot de goed gekozen pauzes in de zang. En zijn stem komt goed naar voren hier. Goed gebruik van de extra instrumenten ook.
Lighting and Thunder
Knap hoe hij kan zingen met zijn kopstem zonder dat het vervelend klinkt. Verder een matig en langdradig nummer met een tekst die doet denken aan een gedicht van een tiener.
I'm Moving On
Dit is zonder twijfel het nummer waar ik het minst mee heb. Het "I'm Moving On" is extreem zeurderig en het komt steeds weer terug.
Balance or Fail
Fijn na twee zwakkere nummers. Ik ben het eens met Driet dat de tweede helft van het CD minder is dan de eerste helft. BoF haalt het dan ook niet bij o.a. Man Like Me. Maar dit nummer is gewoon een lekker nummer IMO. Zowel de muziek, de zang en de tekst zijn prima. Wel een beetje lang.
Paradise
Best wel een lekker nummertje, maar als afsluiting ook wel een beetje saai. Het kabbelt een beetje naar de laatste noten van dit album.
Ik ga de plaat denk ik nog wel eens opzetten, het is heerlijke muziek als je aan het koken bent o.i.d. En Beyond the Veil heb ik al in mijn Spotify-lijst met favoriete nummers gezet.