Friek

Ik ga dan ook maar meteen mijn naam als cultuurbarbaar van dit forum waarmaken.

Ultraísta - Ultraísta

Het is een reis terug in de tijd naar de periode dat ik nog veel meer bezig was met de nieuwste popmuziek. Vooral het stemgeluid (dat inderdaad prettig in het gehoor ligt) doet mij denken aan de muziek uit mijn jeugd. Maar de elektronische muziek is mij te heftig. Ik denk ook niet dat het een toeval is dat Party Line mijn favoriet van deze plaat is. De verhouding tussen de zangstem en de instrumenten is daar veel meer in balans in mijn opinie.

Daarnaast vond ik de stem van de zangeres extra lekker klinken in het nummer Gold Dayzz. Het iets rustigere tempo van dat nummer kan mij ook wel bekoren. Ook Our Song kon ik tijdens mijn tweede luistersessie wel waarderen. Maar in de eerste luistersessie (toen ik de CD in één keer luisterde) viel die volledig weg tussen de andere nummers. En dat geldt eigenlijk voor de meeste nummers wel.

Als er één nummer van deze plaat in een luisterlijst met allemaal andere popmuziek voorbij kwam, dan zou ik het wel kunnen waarderen. De unieke klanken en fijne zangstem zouden zorgen dan voor een fijne afwisseling. Maar als een album met alleen maar hun muziek werkt het gewoon niet voor mij. Ik had vaak ook moeite om mij te concentreren op de tekst.

    Ik heb niet echt een logische structuur voor deze post, dus ik denk dat het vooral als losse gedachten moet worden beschouwd.

    Het idee dat ik heb van deze muziek is: drumloopje, daarover heen een dikke laag van "fuzzy" synthesizers gesmeerd, en daarin zit dan een zanglaag verwerkt. Ik snap dat @Linus het lastig vond om de concentratie op de tekst te krijgen, maar dat lijk mij een bewuste productiekeuze geweest. De zang ligt "in" de synthesizers begraven in de mix. Daarbij is het nog zo dat de gekozen synth geluiden een breed frequentiespectrum beslaan waardoor ze veel ruimte opeisen in de mix.

    Ik zou het denk ik ook niet snel als poppy aanmerken. Daar zijn de ritmes en synthlagen te complex voor, en de structuur van de nummers is er ook niet echt na. De zangstem is fijn (weet zo gauw niet waar het me aan doet denken, af en toe een beetje Portishead-achtig?)

    De eerste paar luisterbeurten gingen haast ongemerkt voorbij. Er zijn nauwelijks "hooks" te vinden in de nummers, en er is ook geen sprake van echte climaxen. Desondanks gebeurt er doorgaans voldoende in de synthlaag om te blijven luisteren naar zo'n nummer. Kleine variaties komen voorbij, of er wordt een nieuw laagje bijgedraaid, waardoor de nummers haast ongemerkt voorbij gaan.

    Onderling is er wel weinig variatie in het album. Vrijwel alle nummers werken volgens de formule: (Radiohead-achtig) percussieloopje, synthlaag, zanglijn, waarbij er dan gedurende het nummervariaties in de synthlaag zitten, of er nieuwe lagen bijkomen of er eentje wordt weggedraaid. Ik denk ook dat dat de reden is waarom ik het lastig vond een mening te vormen over het album: er beklijft niet echt een uitgesproken beeld van het album of een uitgesproken identiteit van de nummers (op Gold Dayzz na, dat een wat "jazzy" vibe heeft met die glijdende baslijn).

    Het idee voor de nummers op zich is leuk, en zeker nummers als Bad Insect en Small Talk zijn prima tracks. Maar als album komt het meer over als het presenteren van het concept (het is dan ook een debuutalbum heb ik begrepen?) dan als een zorgvuldig samengestelde selectie van verschillende tracks met een uitgesproken karakter.

    Bad Insect is mijn favoriete nummer, met name omdat de variatie daar kwam door het simpele doch effectieve basspel. Die gaat nog wel regelmatig voorbij komen. De rest van het album waarschijnlijk niet zo snel.

    Dat de nummers onderling weinig variatie hebben is ontegenzeggelijk waar. Ik herken Drietebeul's opmerking ook wel dat het meer een concept-album lijkt (qua stijl, niet verhaal) dan een verzameling totaal verschillende nummers. Maar het betekent voor mij ook wel dat ik dit een heerlijk album vind om te luisteren wat haast in een roes voorbij gaat. Het is blijkbaar precies de stijl die mij heel erg aanspreekt met die gekke ritmes en heftige synths.

      tsjok wat haast in een roes voorbij gaat

      Ja dat had ik dus ook! De eerste twee keer dat ik had geluisterd had ik vrijwel geen concrete gedachten over het album, juist omdat het zo in een roes voorbij trekt.

          Drietebuul Maar vind je dat positief of negatief? Enerzijds kun je zeggen dat het weinig indruk maakt. Anderzijds is het voor Linus bijvoorbeeld toch te heftig.

              tsjok
              Ik vond het tijdens het werk en autorijden wel lekker. Dan neemt het een plek in op de achtergrond van mijn aandacht en is het lekker om af en toe te kunnen schakelen en die kleine variaties op te merken. Maar het is niet iets dat ik snel bewust aan zou zetten wanneer ik muziek wil luisteren, althans niet het hele album.

                Ok, ik had vandaag tijd om nog een keer te luisteren. Zoals altijd weer wat ongeordende gedachten!

                Het deed me erg denken aan verschillende shoegaze bandjes. Lush, Slowdive, dat soort werk. Vind ik normaal gesproken leuk! Maar dit was me eigenlijk iets te zenuwachtig. De drumloopjes zijn net iets te opgefokt en de synths hebben een vuvuzela-effect. Alomtegenwoordig, op het irritante af soms.

                Omdat er hierdoor eigenlijk geen rustpunten in de muziek zitten is het luisteren best intensief. Maar dan hoor je wel gave dingen. Smalltalk is eentje die ik in mijn lijst heb gezet, vooral omdat de synth daar wat afwissender is. Doet me erg denken aan Ladytron, wat één van mijn favoriete bands is.

                Party Line is een ander hoogtepunt. Ja, beetje Portishead-achtig. Ook eindelijk wat rust. Dat komt heel goed tot zijn recht. Fijn en laidback.

                You're Out heb ik ook toegevoegd. Net als op Smalltalk spreekt de dynamiek mij aan. Intelligent opgebouwd en verveelt niet.

                Het tweede deel van het album is echt beter dan het eerste. Kan komen omdat de drone van synths dan begint te wennen, maar ik denk dat de beste nummers echt op het eind staan.

                Prima album! Leent zich slecht voor een complete luisterbeurt, maar individueel zijn de songs best fijn.

                Ik heb serieus heel lang nagedacht of ik ook een artiest kende die heel goed was en toch voor velen onbekend. Is niet gelukt. Dus dan doe ik maar het tegenovergestelde en ga voor een album van een artiest die eigenlijk niet mag missen wanneer we het over vrouwelijke muzikanten & zangeressen hebben: Joni Mitchell. Daarbij zorgt haar muziek voor een afwisseling wat betreft muziekstijlen na twee platen van hedendaagse bands, al is het ook zeker experimenteel.

                Even dacht ik eraan om gewoon helemaal voor de klassieker te gaan en Blue aan te dragen. Vooral omdat kerst nadert en River erop staat. Maar die plaat is zodanig bekend dat het misschien niet zo leuk is om te bespreken. Het is dus Hejira geworden. Dat album stamt uit 1976. Ze is inmiddels haar hoge stem kwijt en heeft haar folkfase en popmuziekfase grotendeels achter zich gelaten.

                Joni Mitchell heeft de nummers geschreven tijdens drie verschillende reizen die ze maakte. Waaronder een tournee met Bob Dylan (Bob Dylan's Rolling Thunder Revue. Ze kwam even voor in de docu) en een autorit van Maine naar LA die ze in haar eentje aflegde. Hejira markeert ook het begin van haar samenwerking met basgitarist Jaco Pastorius, daarnaast zijn o.a. Neil Young, John Guerin en Max Bennett te horen.

                Linkje naar Hejira op YT.

                  Ik liep tegen wat obstructies op tijdens mijn reisje van de afgelopen dagen, maar ik kom nog met een review van het vorige album.

                  Linus Leuk! Joni is een icoon natuurlijk maar ondanks dat ze met A Case of You een van mijn favoriete nummers heeft geschreven ken ik te weinig van haar. Dit album heb ik nog nooit geluisterd, ben benieuwd!

                      tsjok

                      Case of You is ook één van mijn favorieten (al ben ik wel meer van de versie op Both Sides Now dan van het origineel die op Blue staat). En een leuk weetje, het gaat mogelijk over Leonard Cohen.

                          Linus Heb je de prachtige cover van James Blake ook wel eens gehoord?

                              tsjok

                              Zekers, erg mooi is die inderdaad. Vaak wordt dat nummer gezongen door andere vrouwelijke singer-songwriters en hoewel velen van hen mooiere stemmen hebben dan Joni, vind ik die versies vrij saai. James Blake voegt echt wat toe.

                                Volgens mij ken ik Joni Mitchell enkel van naam. Zal het vanavond eens aanzetten. Ik verwacht liedjes-liedjes.

                                Begin te denken dan ik ook wel Blue had kunnen kiezen. ^^

                                Eerste indruk (na een half album) lijkt overeen te stemmen met de verwachting: liedjes-liedjes. Er wordt een verhaal gezongen, waarbij de zang dus een zeer prominente plaats inneemt. De muziek fungeert veelal als begeleiding. Wel een typisch basgeluid van Pastorius.

                                Zo de tweede helft van het album eens beluisteren.

                                4 days later

                                Aangezien het morgen de 23ste is en het tijd is voor een nieuwe plaat, was ik eigenlijk wel benieuwd of er nog gedachtes zijn over Hejira.

                                • Myst replied to this.