Pompom heeft zijn kans gemist. @tsjok is nu aan de beurt. Mocht dat niet uit komen, laat het dan even weten, dan post ik vanavond wel een album.

    Te druk met GHB brouwen.

    Vorige week kwam het heugelijke nieuws uit dat Ultraísta weer bij elkaar is om een nieuw album te maken. En dat is de perfecte gelegenheid om voor mijn inzending te presenteren:

    Ultraísta - Ultraísta (2012)

    De Britse band Ultraísta werd opgericht in 2008 en bestaat uit Laura Bettison, Joey Waronker en Nigel Godrich. Vooral de twee laatstgenoemden zijn bekend: Waronker is een live- en sessiedrummer die ongeveer met de halve muziekgeschiedenis heeft gespeeld, van Beck tot R.E.M, Paul McCartney, Roger Waters en nog veel meer. Godrich is de vaste producer en 'zesde bandlid' van de alternatieve rockband Radiohead. De naam van de band is overigens afgeleid van de Spaanse literaire beweging ultraísmo.

    Het debuutalbum van de groep uit 2012 is onmiskenbaar poppy. Wat dat betreft sluit het qua stijl volgens mij goed aan bij de vorige inzending, alleen dan is het (in mijn ogen) een stuk origineler en gewaagder. De gecompliceerde beats worden geleend uit allerlei muziekstijlen en maken dat de tracks behoorlijk veel diepte hebben. Ik vind Bettison's stem persoonlijk heerlijk om naar te luisteren.

    Ik ben benieuwd wat jullie vinden!

    Slinger hem meteen aan. Deluxeversie van Spotify, dat wel.

      Drietebuul De deluxe-versie die op Spotify staat is het normale album plus het remix-album achter elkaar geplakt. Als je alleen de inzending zoals hierboven wil horen moet je stoppen zodra je bij de remixes komt.

      Maar de remixes zijn super leuk, dus ik zou gewoon doorluisteren.

        Het remixalbum zelf is trouwens op dit moment onderweg naar mij met de post. 😎

        Ik kom dit weekend met mijn mening!

        Ik ook. Op dinsdag zal ik trouwens mijn album plaatsen. Dus iedereen heeft de maandag nog.

        Ik ben op het moment op reis. Maar kom zo snel mogelijk met een stuk

        Heb het album nu twee keer in zijn geheel geluisterd, en één keer een beetje, maar vind het nog lastig om er iets van te vinden.

        Linus
        Mainstream muzieksmaak? Ga maar mooi in het topic voor cultuurbarbaren.

            Friek

            Ik ga dan ook maar meteen mijn naam als cultuurbarbaar van dit forum waarmaken.

            Ultraísta - Ultraísta

            Het is een reis terug in de tijd naar de periode dat ik nog veel meer bezig was met de nieuwste popmuziek. Vooral het stemgeluid (dat inderdaad prettig in het gehoor ligt) doet mij denken aan de muziek uit mijn jeugd. Maar de elektronische muziek is mij te heftig. Ik denk ook niet dat het een toeval is dat Party Line mijn favoriet van deze plaat is. De verhouding tussen de zangstem en de instrumenten is daar veel meer in balans in mijn opinie.

            Daarnaast vond ik de stem van de zangeres extra lekker klinken in het nummer Gold Dayzz. Het iets rustigere tempo van dat nummer kan mij ook wel bekoren. Ook Our Song kon ik tijdens mijn tweede luistersessie wel waarderen. Maar in de eerste luistersessie (toen ik de CD in één keer luisterde) viel die volledig weg tussen de andere nummers. En dat geldt eigenlijk voor de meeste nummers wel.

            Als er één nummer van deze plaat in een luisterlijst met allemaal andere popmuziek voorbij kwam, dan zou ik het wel kunnen waarderen. De unieke klanken en fijne zangstem zouden zorgen dan voor een fijne afwisseling. Maar als een album met alleen maar hun muziek werkt het gewoon niet voor mij. Ik had vaak ook moeite om mij te concentreren op de tekst.

              Ik heb niet echt een logische structuur voor deze post, dus ik denk dat het vooral als losse gedachten moet worden beschouwd.

              Het idee dat ik heb van deze muziek is: drumloopje, daarover heen een dikke laag van "fuzzy" synthesizers gesmeerd, en daarin zit dan een zanglaag verwerkt. Ik snap dat @Linus het lastig vond om de concentratie op de tekst te krijgen, maar dat lijk mij een bewuste productiekeuze geweest. De zang ligt "in" de synthesizers begraven in de mix. Daarbij is het nog zo dat de gekozen synth geluiden een breed frequentiespectrum beslaan waardoor ze veel ruimte opeisen in de mix.

              Ik zou het denk ik ook niet snel als poppy aanmerken. Daar zijn de ritmes en synthlagen te complex voor, en de structuur van de nummers is er ook niet echt na. De zangstem is fijn (weet zo gauw niet waar het me aan doet denken, af en toe een beetje Portishead-achtig?)

              De eerste paar luisterbeurten gingen haast ongemerkt voorbij. Er zijn nauwelijks "hooks" te vinden in de nummers, en er is ook geen sprake van echte climaxen. Desondanks gebeurt er doorgaans voldoende in de synthlaag om te blijven luisteren naar zo'n nummer. Kleine variaties komen voorbij, of er wordt een nieuw laagje bijgedraaid, waardoor de nummers haast ongemerkt voorbij gaan.

              Onderling is er wel weinig variatie in het album. Vrijwel alle nummers werken volgens de formule: (Radiohead-achtig) percussieloopje, synthlaag, zanglijn, waarbij er dan gedurende het nummervariaties in de synthlaag zitten, of er nieuwe lagen bijkomen of er eentje wordt weggedraaid. Ik denk ook dat dat de reden is waarom ik het lastig vond een mening te vormen over het album: er beklijft niet echt een uitgesproken beeld van het album of een uitgesproken identiteit van de nummers (op Gold Dayzz na, dat een wat "jazzy" vibe heeft met die glijdende baslijn).

              Het idee voor de nummers op zich is leuk, en zeker nummers als Bad Insect en Small Talk zijn prima tracks. Maar als album komt het meer over als het presenteren van het concept (het is dan ook een debuutalbum heb ik begrepen?) dan als een zorgvuldig samengestelde selectie van verschillende tracks met een uitgesproken karakter.

              Bad Insect is mijn favoriete nummer, met name omdat de variatie daar kwam door het simpele doch effectieve basspel. Die gaat nog wel regelmatig voorbij komen. De rest van het album waarschijnlijk niet zo snel.

              Dat de nummers onderling weinig variatie hebben is ontegenzeggelijk waar. Ik herken Drietebeul's opmerking ook wel dat het meer een concept-album lijkt (qua stijl, niet verhaal) dan een verzameling totaal verschillende nummers. Maar het betekent voor mij ook wel dat ik dit een heerlijk album vind om te luisteren wat haast in een roes voorbij gaat. Het is blijkbaar precies de stijl die mij heel erg aanspreekt met die gekke ritmes en heftige synths.

                tsjok wat haast in een roes voorbij gaat

                Ja dat had ik dus ook! De eerste twee keer dat ik had geluisterd had ik vrijwel geen concrete gedachten over het album, juist omdat het zo in een roes voorbij trekt.

                    Drietebuul Maar vind je dat positief of negatief? Enerzijds kun je zeggen dat het weinig indruk maakt. Anderzijds is het voor Linus bijvoorbeeld toch te heftig.

                        tsjok
                        Ik vond het tijdens het werk en autorijden wel lekker. Dan neemt het een plek in op de achtergrond van mijn aandacht en is het lekker om af en toe te kunnen schakelen en die kleine variaties op te merken. Maar het is niet iets dat ik snel bewust aan zou zetten wanneer ik muziek wil luisteren, althans niet het hele album.

                          Ok, ik had vandaag tijd om nog een keer te luisteren. Zoals altijd weer wat ongeordende gedachten!

                          Het deed me erg denken aan verschillende shoegaze bandjes. Lush, Slowdive, dat soort werk. Vind ik normaal gesproken leuk! Maar dit was me eigenlijk iets te zenuwachtig. De drumloopjes zijn net iets te opgefokt en de synths hebben een vuvuzela-effect. Alomtegenwoordig, op het irritante af soms.

                          Omdat er hierdoor eigenlijk geen rustpunten in de muziek zitten is het luisteren best intensief. Maar dan hoor je wel gave dingen. Smalltalk is eentje die ik in mijn lijst heb gezet, vooral omdat de synth daar wat afwissender is. Doet me erg denken aan Ladytron, wat één van mijn favoriete bands is.

                          Party Line is een ander hoogtepunt. Ja, beetje Portishead-achtig. Ook eindelijk wat rust. Dat komt heel goed tot zijn recht. Fijn en laidback.

                          You're Out heb ik ook toegevoegd. Net als op Smalltalk spreekt de dynamiek mij aan. Intelligent opgebouwd en verveelt niet.

                          Het tweede deel van het album is echt beter dan het eerste. Kan komen omdat de drone van synths dan begint te wennen, maar ik denk dat de beste nummers echt op het eind staan.

                          Prima album! Leent zich slecht voor een complete luisterbeurt, maar individueel zijn de songs best fijn.