Hij heeft dit zure kliekje verlaten en is terug naar de warme moederschoot van Fok!.
Polcafé platenclub #2
- Edited
Ik heb serieus heel lang nagedacht of ik ook een artiest kende die heel goed was en toch voor velen onbekend. Is niet gelukt. Dus dan doe ik maar het tegenovergestelde en ga voor een album van een artiest die eigenlijk niet mag missen wanneer we het over vrouwelijke muzikanten & zangeressen hebben: Joni Mitchell. Daarbij zorgt haar muziek voor een afwisseling wat betreft muziekstijlen na twee platen van hedendaagse bands, al is het ook zeker experimenteel.
Even dacht ik eraan om gewoon helemaal voor de klassieker te gaan en Blue aan te dragen. Vooral omdat kerst nadert en River erop staat. Maar die plaat is zodanig bekend dat het misschien niet zo leuk is om te bespreken. Het is dus Hejira geworden. Dat album stamt uit 1976. Ze is inmiddels haar hoge stem kwijt en heeft haar folkfase en popmuziekfase grotendeels achter zich gelaten.
Joni Mitchell heeft de nummers geschreven tijdens drie verschillende reizen die ze maakte. Waaronder een tournee met Bob Dylan (Bob Dylan's Rolling Thunder Revue. Ze kwam even voor in de docu) en een autorit van Maine naar LA die ze in haar eentje aflegde. Hejira markeert ook het begin van haar samenwerking met basgitarist Jaco Pastorius, daarnaast zijn o.a. Neil Young, John Guerin en Max Bennett te horen.
Ik liep tegen wat obstructies op tijdens mijn reisje van de afgelopen dagen, maar ik kom nog met een review van het vorige album.
Volgens mij ken ik Joni Mitchell enkel van naam. Zal het vanavond eens aanzetten. Ik verwacht liedjes-liedjes.
- Edited
Begin te denken dan ik ook wel Blue had kunnen kiezen. ^^
Eerste indruk (na een half album) lijkt overeen te stemmen met de verwachting: liedjes-liedjes. Er wordt een verhaal gezongen, waarbij de zang dus een zeer prominente plaats inneemt. De muziek fungeert veelal als begeleiding. Wel een typisch basgeluid van Pastorius.
Zo de tweede helft van het album eens beluisteren.
4 days later
Aangezien het morgen de 23ste is en het tijd is voor een nieuwe plaat, was ik eigenlijk wel benieuwd of er nog gedachtes zijn over Hejira.
Ik kom vandaag niet toe aan het schrijven van een recensie maar ben er mee bezig 
️
Hier ook morgen. Minder tijd gehad dan gedacht wegens de vooruitlopende kerstverplichtingen en zo.
Wat een gedoe hè, die geboorte van Jezus.
Tof, ben benieuwd!
Ok, toch nu mijn mening. Ben maar gaan schrijven tijdens het luisteren van de laatste twee songs die ik nog moest horen.
Ik kan zelf niet heel veel met singer-songwriters. Ik ben geen tekstenman. Althans, niet als de teksten mij niet aanspreken, misschien mij ik er hier nog een keer eentje in die ik wel gaaf vind. Helaas kan Joni Mitchell mij tekstueel niet heel erg boeien. Voelt teveel als proza op muziek gezet.
Maar de muziek is wel heel fijn. Gelijk bij Coyote is al duidelijk dat het lekkere luisterliedjes zijn, als het niet om de teksten te doen is. OK, de sound van Amelia of A Strange Boy is niet zo mijn smaak, maar het heeft ergens wel die dromerige basgitaar die het nét wat interessanter maakt.
Titelsong is trouwens mijn favoriet. Fijne basgitaar weer. Hoor ik ook terug in bepaalde oudelullenprogrockbandjes. Zal iets met de tijdgeest van de 70's van doen hebben.
Black Crow is een ander hoogtepunt. Fijn tempo. Deed het goed bij het autorijden.
Ik heb niet zoveel over Joni zelf gezegd. Ik kan de teksten niet beoordelen. Dat ze goed gevoel heeft voor metrum en een goede stem heeft was natuurlijk al bekend, dus dat hoef ik niet nog een keer te zeggen. In elk geval is het een plaat met prettige songs die net iets verder gaan dan niets-aan-de-handmuziek.
Mijn eindindruk sluit wel aan bij de post van @Myst .
Ik vond het leuk om eens een album van Joni Mitchell te luisteren. Ik ken de naam, zou zo geen nummers van haar herkennen, en weet dat het buiten mijn normale muzikale interesse valt. Dus dat maakt zoiets een goede gelegenheid om er maar eens in in te duiken.
Zoals eerder al opgemerkt: het zijn liedjes-liedjes. Muziekstukken waarmee op de eerste plaats een verhaal wordt verteld. Dus de muziek dient als toneel voor- of kleuring van dit verhaal. Zo beschouwd zit er in de muziekstukken wel de nodige variatie. "Droog" bekeken vind ik het muzikale een stuk minder interessant: ik heb niet gefascineerd zitten luisteren naar de composities. Af en toe verschijnen er leuke versierinkjes, maar meer dan dat niet. Dat maakt, en deze vergelijking heb ik al vaker gebruikt, dat zo'n nummer een beetje voortmeandert.
Ik luister eigenlijk nooit naar teksten, dus hier ook niet. Daarbij heb ik denk ik een groot gedeelte van de aantrekkingskracht van het werk van Mitchell links laten liggen. Wat me wel opviel is dat ze een typische manier van zingen heeft. Niet bepaald mijn ding, maar wel uitgesproken.
Ik denk dat Black Crow mijn favoriete nummer was. Het "voortmeanderen" werd daar even ingeruild voor een stoommotor, met dat gitaarritme.
Al met al is het wel iets dat buiten mijn muzikale interesse valt, waardoor ik het niet snel nog eens aan zal zetten.
Komt er nog een plaatje van @Dwersdriever?
Zullen we dit topic over de feestdagen tillen?