Ik moest bij het eerste nummer (VSETIN) eigenlijk direct aan Sinead O'Connor denken. Iets gepolijster, maar de manier van zingen leek onmiskenbaar op het ongrijpbare Ierse fenomeen. Dat was verder op het album overigens veel minder het geval. Het is sowieso een muzikaal gevarieerd en fijn klinkend album. Niet heel origineel overigens, er is nogal sprake van geïnspireerd door of in ieder geval wel bekend in de oren klonk. Dat maakt het echter niet minder plezierig om naar te luisteren, het was prima gezelschap tijdens een rit van ruim twee uur. Het is zeer toegankelijk en ik vond de taal ook zeker geen hindernis.

Vond het intro en de stijl van Golos wel prima te pruimen, Animal vond ik een beetje een niemendalletje, Strum is een prima ballade waarin de stem goed tot zijn recht komt. XTO doet mij niet zo veel, vond het een beetje te simplistisch, Arka is wel opmerkelijk, alleen al door de lengte van het nummer en het ontbreken van vocalen. Het zou zo in een attractie in Disneyland of de Efteling passen. Guns don't kill ligt erg lekker in het oor en komt tegen het einde echt fijn tot leven, een lekkere clubtrack hadden we twintig jaar geleden gezegd. Alone heeft absoluut iets bijzonders door de vocalen, maar ook door de opbouw van het nummer, lekker dromerig. Zat er lekker rustig om mee te swingen achter het stuur zonder het gaspedaal te hard in te drukken. All Friends is goed basic, met uitzondering van de bewerkte vocalen natuurlijk. Vatra bouwt lekker op en is een prima climax van het album.

Het is een artiest waar ik nog nooit van had gehoord, daar ben ik eerlijk in. Excuses ook voor de late review. In de auto kon ik natuurlijk geen aantekeningen maken, dus ik moest even terugluisteren om de herinneringen weer op te roepen. Al met al een album dat mij wel beviel, hier en daar wat Dreamhouse-achtig. Ik zal er vermoedelijk vaker naar gaan luisteren, al is het maar omdat Spotify het ongetwijfeld in zijn eindeloze algoritmes heeft opgenomen. Interessante bijdrage!

@Pompom zijn diepgravende analyse over de keuze van Myst zal snel volgen, en dan mag hij meteen zijn keuze bekend maken.

Ik vind Pompom's inzending tof. Het deed me met vlagen wel erg denken aan Sleepify van de funkband Vulfpeck. Het middenstuk haalt ook inspiratie uit het stuk In Futurum van de vroege-twintigste-eeuwse componist Erwin Schulhoff, wat ik een grappige verwijzing vond om te herkennen aangezien het toch een redelijk obscuur werk is. Ook de Afrikaanse invloeden zijn duidelijk aanwezig, het openingsnummer put rijkelijk uit Rwanda van Radio Boy.

5 days later

Hoe gaat het nu verder?

Ja, ik ben ook wel benieuwd want ik vind dit heel leuk en het is jammer als mensen het dan af laten weten.

@Pompom is een megapost aan het voorbereiden mensen, let op mijn woorden. Die gaat dit hele platenclubje omver blazen met hits.

Pompom heeft zijn kans gemist. @tsjok is nu aan de beurt. Mocht dat niet uit komen, laat het dan even weten, dan post ik vanavond wel een album.

    Te druk met GHB brouwen.

    Vorige week kwam het heugelijke nieuws uit dat Ultraísta weer bij elkaar is om een nieuw album te maken. En dat is de perfecte gelegenheid om voor mijn inzending te presenteren:

    Ultraísta - Ultraísta (2012)

    De Britse band Ultraísta werd opgericht in 2008 en bestaat uit Laura Bettison, Joey Waronker en Nigel Godrich. Vooral de twee laatstgenoemden zijn bekend: Waronker is een live- en sessiedrummer die ongeveer met de halve muziekgeschiedenis heeft gespeeld, van Beck tot R.E.M, Paul McCartney, Roger Waters en nog veel meer. Godrich is de vaste producer en 'zesde bandlid' van de alternatieve rockband Radiohead. De naam van de band is overigens afgeleid van de Spaanse literaire beweging ultraísmo.

    Het debuutalbum van de groep uit 2012 is onmiskenbaar poppy. Wat dat betreft sluit het qua stijl volgens mij goed aan bij de vorige inzending, alleen dan is het (in mijn ogen) een stuk origineler en gewaagder. De gecompliceerde beats worden geleend uit allerlei muziekstijlen en maken dat de tracks behoorlijk veel diepte hebben. Ik vind Bettison's stem persoonlijk heerlijk om naar te luisteren.

    Ik ben benieuwd wat jullie vinden!

    Slinger hem meteen aan. Deluxeversie van Spotify, dat wel.

      Drietebuul De deluxe-versie die op Spotify staat is het normale album plus het remix-album achter elkaar geplakt. Als je alleen de inzending zoals hierboven wil horen moet je stoppen zodra je bij de remixes komt.

      Maar de remixes zijn super leuk, dus ik zou gewoon doorluisteren.

        Het remixalbum zelf is trouwens op dit moment onderweg naar mij met de post. 😎

        Ik kom dit weekend met mijn mening!

        Ik ook. Op dinsdag zal ik trouwens mijn album plaatsen. Dus iedereen heeft de maandag nog.

        Ik ben op het moment op reis. Maar kom zo snel mogelijk met een stuk

        Heb het album nu twee keer in zijn geheel geluisterd, en één keer een beetje, maar vind het nog lastig om er iets van te vinden.

        Linus
        Mainstream muzieksmaak? Ga maar mooi in het topic voor cultuurbarbaren.

            Friek

            Ik ga dan ook maar meteen mijn naam als cultuurbarbaar van dit forum waarmaken.

            Ultraísta - Ultraísta

            Het is een reis terug in de tijd naar de periode dat ik nog veel meer bezig was met de nieuwste popmuziek. Vooral het stemgeluid (dat inderdaad prettig in het gehoor ligt) doet mij denken aan de muziek uit mijn jeugd. Maar de elektronische muziek is mij te heftig. Ik denk ook niet dat het een toeval is dat Party Line mijn favoriet van deze plaat is. De verhouding tussen de zangstem en de instrumenten is daar veel meer in balans in mijn opinie.

            Daarnaast vond ik de stem van de zangeres extra lekker klinken in het nummer Gold Dayzz. Het iets rustigere tempo van dat nummer kan mij ook wel bekoren. Ook Our Song kon ik tijdens mijn tweede luistersessie wel waarderen. Maar in de eerste luistersessie (toen ik de CD in één keer luisterde) viel die volledig weg tussen de andere nummers. En dat geldt eigenlijk voor de meeste nummers wel.

            Als er één nummer van deze plaat in een luisterlijst met allemaal andere popmuziek voorbij kwam, dan zou ik het wel kunnen waarderen. De unieke klanken en fijne zangstem zouden zorgen dan voor een fijne afwisseling. Maar als een album met alleen maar hun muziek werkt het gewoon niet voor mij. Ik had vaak ook moeite om mij te concentreren op de tekst.

              Ik heb niet echt een logische structuur voor deze post, dus ik denk dat het vooral als losse gedachten moet worden beschouwd.

              Het idee dat ik heb van deze muziek is: drumloopje, daarover heen een dikke laag van "fuzzy" synthesizers gesmeerd, en daarin zit dan een zanglaag verwerkt. Ik snap dat @Linus het lastig vond om de concentratie op de tekst te krijgen, maar dat lijk mij een bewuste productiekeuze geweest. De zang ligt "in" de synthesizers begraven in de mix. Daarbij is het nog zo dat de gekozen synth geluiden een breed frequentiespectrum beslaan waardoor ze veel ruimte opeisen in de mix.

              Ik zou het denk ik ook niet snel als poppy aanmerken. Daar zijn de ritmes en synthlagen te complex voor, en de structuur van de nummers is er ook niet echt na. De zangstem is fijn (weet zo gauw niet waar het me aan doet denken, af en toe een beetje Portishead-achtig?)

              De eerste paar luisterbeurten gingen haast ongemerkt voorbij. Er zijn nauwelijks "hooks" te vinden in de nummers, en er is ook geen sprake van echte climaxen. Desondanks gebeurt er doorgaans voldoende in de synthlaag om te blijven luisteren naar zo'n nummer. Kleine variaties komen voorbij, of er wordt een nieuw laagje bijgedraaid, waardoor de nummers haast ongemerkt voorbij gaan.

              Onderling is er wel weinig variatie in het album. Vrijwel alle nummers werken volgens de formule: (Radiohead-achtig) percussieloopje, synthlaag, zanglijn, waarbij er dan gedurende het nummervariaties in de synthlaag zitten, of er nieuwe lagen bijkomen of er eentje wordt weggedraaid. Ik denk ook dat dat de reden is waarom ik het lastig vond een mening te vormen over het album: er beklijft niet echt een uitgesproken beeld van het album of een uitgesproken identiteit van de nummers (op Gold Dayzz na, dat een wat "jazzy" vibe heeft met die glijdende baslijn).

              Het idee voor de nummers op zich is leuk, en zeker nummers als Bad Insect en Small Talk zijn prima tracks. Maar als album komt het meer over als het presenteren van het concept (het is dan ook een debuutalbum heb ik begrepen?) dan als een zorgvuldig samengestelde selectie van verschillende tracks met een uitgesproken karakter.

              Bad Insect is mijn favoriete nummer, met name omdat de variatie daar kwam door het simpele doch effectieve basspel. Die gaat nog wel regelmatig voorbij komen. De rest van het album waarschijnlijk niet zo snel.

              Dat de nummers onderling weinig variatie hebben is ontegenzeggelijk waar. Ik herken Drietebeul's opmerking ook wel dat het meer een concept-album lijkt (qua stijl, niet verhaal) dan een verzameling totaal verschillende nummers. Maar het betekent voor mij ook wel dat ik dit een heerlijk album vind om te luisteren wat haast in een roes voorbij gaat. Het is blijkbaar precies de stijl die mij heel erg aanspreekt met die gekke ritmes en heftige synths.