Ik kan de OP niet meer aanpassen, maar we hebben nu:

25 november: Myst
2 december: Pompom
9 december: Tsjok (onder voorbehoud van...?)
16 december:
23 december:

Als stamgasten met een saaie mainstream muzieksmaak ook welkom zijn, wil ik wel een rondje meedoen.

    Ik vond het leuk in de eerste ronde. Heb ook wel een interessante vrouwelijke artiest in gedachten. En niet eens Dolly Parton.

    Mooi, dan zitten we al snel vol!

    25 november: Myst
    2 december: Pompom
    9 december: Tsjok (onder voorbehoud van...?)
    16 december: Linus
    23 december: Dwersdriever

      Als tsjok niet wil ben ik wel bereid om een plaatje te plaatsen.

      Goed idee om het maar met vijf te doen. Als mensen enthousiast worden kan er altijd weer een ronde worden gestart.

      Annie Temijer, zoals Dik Voormekaar haar noemde.

      4 days later

      Ik klap mijn bijdrage er vast in. Dit is het enige moment in de komende twee dagen waarin ik wat uitgebreider de tijd heb om een introductiepost te maken.

      Anyway, ik vond het een leuk idee om voor de tweede ronde een album van een vrouwelijke artiest aan te bevelen. Ik weet niet of dat het thema is, maar ik doe in elk geval mee. Dan heb ik ook nog als eis dat ik probeer een artiest te kiezen die jullie niet kennen en wilde ik deze keer niet met iets uit de donkere electro/gothic/industrial hoek aankomen. Dus ik gooi het over een hele poppy boeg en lever deze week het album Mozaïka van ONUKA als bijdrage.

      ONUKA komt uit Oekraïne. De muziek die zij maakt wordt gekenmerkt door een combinatie van gelikte pop, EDM en een uitgebreid folkinstrumentarium. In Oekraïne erg populair, daarbuiten grotendeels onbekend. Twee nummers van gezien in 2017 op ESNS en dat maakte, misschien ook door de volle agenda, niet een blijvende indruk. Die indruk werd wel een paar maanden later gemaakt toen zij optrad als interval act bij het Songfestival in Oekraïne (en waar je haar van zou kunnen kennen als je net als ik een trouw ESF-volger bent). Een optreden waarin die ogenschijnlijk vreemde combinatie van nogal etnische instrumenten en opzwepende electropop bijzonder goed tot uiting kwam. Dus zij op de volglijst en een jaar later volgde haar tweede album: Mozaïka.

      Wat je kunt verwachten: strak geproduceerde pop, grotendeels in Russisch, wat door de folkloristische invloeden het ene nummer een heel dromerige indruk maakt, terwijl het volgende nummer bijna klinisch koude popmuziek is. Het leunt tegen overproductie aan, maar tegelijkertijd is de sound minimalistisch. Elk instrument is goed te horen en de kunst van het weglaten wordt door ONUKA zeker verstaan. Vocoders, hoorns, klokkenspelen, early 00's electro, alles komt voorbij, het is hoe dan ook een gevarieerd album.

      Ik ben erg benieuwd wat jullie hier van vinden.

      4 days later

      Gaan de deelnemers nog hun mening geven?

        Absoluut, heb het gisteren onder weg naar huis vanuit Zeeland beluisterd. Zal mijn mening vanavond proberen onder woorden te brengen.

        Ik ben bij nummer 9, ook ik zal vanavond of morgenochtend mijn gedachtes over de plaat hier neerzetten.

        Myst
        Ik doe ook mee! Heb het album één keer beluisterd. Van het weekend een oordeel.

          Toen ik het eerste nummer draaide vond ik het lekkere muziek. Echte pop, maar wel met een twist. Vooral de instrumenten die je normaal minder hoort en het bijna jodelende geluid op de achtergrond maakten mij blij. Maar na een paar nummers begon het geluid mij wel een beetje op de zenuwen te werken. Ik heb dus een tweede keer de nummers individueel geluisterd om ook de latere nummers een eerlijke kans te geven.

          Dat ik vaak de tekst niet kon verstaan was geen probleem, want ik luister om één of andere vage reden zelden naar de tekst. De melodieën en het stemgeluid zijn leidend. Het stemgeluid op deze plaat is niet helemaal mijn smaak trouwens. Soms is het iets lager, dan klinkt het wel lekker.

          Strum is was mij betreft wel één van de hoogtepunten van de CD. Zeker het einde met die drum gecombineerd met het terugkerende hoge deuntje. Het openingsnummer Vsesvit staat ook hoog op mijn lijstje. Lekker begin van de plaat en daar hoor je ook echt hun unieke geluid terug met de folk-y zangstijlen en instrumenten. Arka is een soort soundtrack van een film, echt heel mooi. Het militaire begin van Golos trok mij ook. Zeker in combinatie met het lagere stemgeluid. Een welkome afwisseling met de andere nummers. Daarom had ik het liever ergens in het midden van de plaat gehad. Het heeft ook weer iets filmmuziek-achtigs. Mooi. En tot slot het laatste nummer, Vatra. Het tweede nummer zonder zang en daarmee een interessante en fijne afsluiter. Al had het iets korter mogen zijn van mij. Er zit te weinig variatie in om dik 6 minuten te boeien. Maar lekker geluid.

          Al met al vond ik het leuk om eens te horen. Ik had er echt nog nooit van gehoord (of nou ja, ik heb het destijds niet opgeslagen bij het ESF) en er zitten echt een paar mooie dingen in. Al met al is het niet mijn slag popmuziek en zal ik het niet veel vaker opzetten. Maar misschien stop ik Arka wel in een luisterlijst. Dat vond ik echt verrassend mooi voor een (kort) nummer.

          Leuke inzending! Inderdaad erg poppy, soms iets té naar mijn smaak. Hoewel ik zelf ook veel popmuziek luister is dit met vlagen zo zoetsappig dat ik er een Disney-gevoel bij krijg - en dat bedoel ik niet positief. Guns don't shoot had overigens echt letterlijk een songfestivalinzending kunnen zijn, als de VS meededen in elk geval.

          Dat gezegd hebbende, het is een super catchy en meeslepend album. Ik luister de laatste tijd meer Russischtalige muziek, dus daar had ik geen enkele moeite mee.

          Mijn favoriete track is Golos. Dat intro met die zware synth en drumroffel is heerlijk! En op de climax van het nummer brengen ze dat dan terug, heel vet. Ook het openingsnummer vond ik tof.

          Ik had gedurende het album wel erg vaak het gevoel dat ik bepaalde dingen herkende - de akkoordprogressies of melodieën of specifieke instrumentgeluiden. Ik denk dat dat komt doordat dit album uit een brede selectie inspiratie put. Treffend voorbeeld is het slotnummer Vatra, een moderne techno-housetrack waar ik erg blij van werd.

          Ik geef dit album een 6,5. Ik vond het niet super origineel, met vlagen te zoetsappig, maar met vlagen ook stoer en tof. Het luistert erg prettig weg en is sowieso erg catchy. Golos gaat in mijn vaste playlist.

          Tsja, niet echt mijn ding. Het deed me in zijn algemeenheid heel erg denken aan de muziek van Robyn. Mijn vriendin draait dat regelmatig, dus wellicht heb ik gewoon een soort afkeer ontwikkeld tegen dit type muziek.

          Vsesvit is geen onaardig begin. Herkenbaar melodietje zit er in, al kan ik zo niet plaatsen waar het vandaan lijkt te komen. Het is geen slecht nummer, maar voor mij vrij vergeetbaar.

          Golos begint groots, met die dark-horn sample (die je overigens in meer nummers terug hoort komen). Af en toe zo laag dat het tegen een sawtooth aan zit. Zit wel een aardig climax in, maar verder deed het mij niet zoveel.

          Strum is een béétje zoetzappig, maar vond ik qua geluid een van de sterkere nummers. Vanaf de helft komen er meerdere lagen in, wat het interessanter maakt voor herbeluistering dan de meeste andere nummers op dit album.

          Xto vond ik een vervelend nummer. Prima geproduceerd en gemixt en zo, maar wat er muzikaal gezien gebeurt vond ik weinig interessant.

          Arka was een hoogtepuntje van het album. Een droomachtig stukje muziek. Met de ogen dicht zweef je door een sprookjeswereld.

          Guns Don't Shoot en Alone vond ik weinig aan. All Friends deed me qua stemgeluid(en) denken aan Imogen Heap - Hide And Seek, maar dan is de track iets aangekleder.

          Het album eindigt met Vatra wel sterk: Trentemoller-achtige track. Moet er wel bij zeggen dat het voor mij op een Trentemoller-album een van de minder opvallende tracks zou zijn. Maar ik denk ook dat dat in dit geval samenhangt met het pop-succes dat deze artiest heeft of na wil jagen.

          Over het algemeen is het dus geen plaat die ik snel nog eens aan zou zetten, maar dat is dus waarschijnlijk ook deels aan de muzikale voorkeuren van mijn vriendin te wijten. Het klinkt allemaal niet verkeerd, en het instrumentarium is (zeker voor dit genre?) verfrissend, maar de leuke ideeën worden in afzonderlijke stukjes aangediend zonder dat het op enig moment echt spannend wordt. Van mij had het allemaal wat gelaagder en gedurfder gemogen. Strum (de tweede helft dan), Arka en Vatra zijn de nummers die dit album imo nog weten te redden.

          Leuk om de meningen te lezen. Ook voor mij is dit buiten mijn comfort zone, het is niet alsof ik de hele dag gelikte popmuziek luister. Alleen probeer ik altijd iets te vinden wat niemand kent en dat is lastig aangezien een aantal stamgasten hier naar dezelfde soort muziek luistert als ik. Dan is Oekraïense pop wel een leuke afwisseling.

          Hoogtepunten zijn voor mij hetzelfde als voor de rest. Golos, Strum en Vatra zijn erg gaaf. De eerste helft van het album is overigens veel sterker dan de tweede helft, vind ik.