Polcafé platenclub #2

Ik luister gewoon de hele dag Autobahn op repeat.

Ik pas even, want ik heb de vorige editie niet alle albums beluisterd en heb geloof ik helemaal geen commentaar gegeven.
Laat ik eerst eens proberen dat laatste deze keer wel te doen.

Als stamgasten met een saaie mainstream muzieksmaak ook welkom zijn, wil ik wel een rondje meedoen.

Ik vond het leuk in de eerste ronde. Heb ook wel een interessante vrouwelijke artiest in gedachten. En niet eens Dolly Parton.

Om alvast een klein tipje van de sluier op te lichten:

Als tsjok niet wil ben ik wel bereid om een plaatje te plaatsen.

Goed idee om het maar met vijf te doen. Als mensen enthousiast worden kan er altijd weer een ronde worden gestart.

Drietebuul In de OP gezet.

Annie Temijer, zoals Dik Voormekaar haar noemde.

Drietebuul "en vele anderen..." is mijn favo nummer van die plaat.

Ik klap mijn bijdrage er vast in. Dit is het enige moment in de komende twee dagen waarin ik wat uitgebreider de tijd heb om een introductiepost te maken.

Anyway, ik vond het een leuk idee om voor de tweede ronde een album van een vrouwelijke artiest aan te bevelen. Ik weet niet of dat het thema is, maar ik doe in elk geval mee. Dan heb ik ook nog als eis dat ik probeer een artiest te kiezen die jullie niet kennen en wilde ik deze keer niet met iets uit de donkere electro/gothic/industrial hoek aankomen. Dus ik gooi het over een hele poppy boeg en lever deze week het album Mozaïka van ONUKA als bijdrage.

ONUKA komt uit Oekraïne. De muziek die zij maakt wordt gekenmerkt door een combinatie van gelikte pop, EDM en een uitgebreid folkinstrumentarium. In Oekraïne erg populair, daarbuiten grotendeels onbekend. Twee nummers van gezien in 2017 op ESNS en dat maakte, misschien ook door de volle agenda, niet een blijvende indruk. Die indruk werd wel een paar maanden later gemaakt toen zij optrad als interval act bij het Songfestival in Oekraïne (en waar je haar van zou kunnen kennen als je net als ik een trouw ESF-volger bent). Een optreden waarin die ogenschijnlijk vreemde combinatie van nogal etnische instrumenten en opzwepende electropop bijzonder goed tot uiting kwam. Dus zij op de volglijst en een jaar later volgde haar tweede album: Mozaïka.

Wat je kunt verwachten: strak geproduceerde pop, grotendeels in Russisch, wat door de folkloristische invloeden het ene nummer een heel dromerige indruk maakt, terwijl het volgende nummer bijna klinisch koude popmuziek is. Het leunt tegen overproductie aan, maar tegelijkertijd is de sound minimalistisch. Elk instrument is goed te horen en de kunst van het weglaten wordt door ONUKA zeker verstaan. Vocoders, hoorns, klokkenspelen, early 00's electro, alles komt voorbij, het is hoe dan ook een gevarieerd album.

Ik ben erg benieuwd wat jullie hier van vinden.

Gaan de deelnemers nog hun mening geven?

Ik ben bij nummer 9, ook ik zal vanavond of morgenochtend mijn gedachtes over de plaat hier neerzetten.

Leuke inzending! Inderdaad erg poppy, soms iets té naar mijn smaak. Hoewel ik zelf ook veel popmuziek luister is dit met vlagen zo zoetsappig dat ik er een Disney-gevoel bij krijg - en dat bedoel ik niet positief. Guns don't shoot had overigens echt letterlijk een songfestivalinzending kunnen zijn, als de VS meededen in elk geval.

Dat gezegd hebbende, het is een super catchy en meeslepend album. Ik luister de laatste tijd meer Russischtalige muziek, dus daar had ik geen enkele moeite mee.

Mijn favoriete track is Golos. Dat intro met die zware synth en drumroffel is heerlijk! En op de climax van het nummer brengen ze dat dan terug, heel vet. Ook het openingsnummer vond ik tof.

Ik had gedurende het album wel erg vaak het gevoel dat ik bepaalde dingen herkende - de akkoordprogressies of melodieën of specifieke instrumentgeluiden. Ik denk dat dat komt doordat dit album uit een brede selectie inspiratie put. Treffend voorbeeld is het slotnummer Vatra, een moderne techno-housetrack waar ik erg blij van werd.

Ik geef dit album een 6,5. Ik vond het niet super origineel, met vlagen te zoetsappig, maar met vlagen ook stoer en tof. Het luistert erg prettig weg en is sowieso erg catchy. Golos gaat in mijn vaste playlist.