Films

Ik ben niet de grooteste Quentin Tarantino-fan in de wereld, maar Once Upon A Time...in Hollywood is een feest voor het oog met zijn geniale sets van Hollywood eind jaren zestig. Voor mensen die veel films hebben gezien is het leuk om alle referenties te ontdekken, de soundtrack is top en er wordt echt geweldig in geacteerd, vooral door Brad Pitt. Die gaat trouwens ieder jaar meer lijken op Robert Redford. De verhaallijn is zoals altijd bij Tarantino bijzaak, maar het biedt de acteurs in ieder geval voldoende ruimte om hun kunsten te laten zien. DiCaprio doet het ook geweldig, vooral zijn zelftwijfel is erg goed gedaan. De slotscenes zijn op zijn minst spectaculair en typisch Tarantino.

De vele scenes waarin films worden gekeken, de televisie aanstaat, reclames te horen zijn op de achtergrond of waarin over televisie wordt gepraat zijn redenen om de film nog een keer te gaan kijken. Het is allemaal een lust voor het oog, maar met 2 uur en 40 minuten exclusief reclame en trailers wel een erg lange zit zonder pauze. Toch vloog de tijd voorbij. En nu steek ik een Red Apple-sigaret op.

Twee films gezien afgelopen week. Even een korte impressie.

A Rainy Day in New York
De vijftigste film van Woody Allen. Het schijnt de vraag te zijn of je nog wel naar films van Allen mag gaan gezien de ophef over zijn persoon, maar daar trokken best veel mensen zich afgelopen maandag niets van aan. De zaal zat behoorlijk vol en het aanwezige publiek zag een buitengewoon charmant niemendalletje waarbij de kwaliteit van de cast de film boven het gemiddelde uittilde. Timothée Chalamet is geweldig als rebel vol twijfels, Elle Fanning speelt met veel overtuiging zijn vriendin die naar New York mag om voor de studentenkrant een topregisseur te interviewen. Dat leidt uiteindelijk tot een opmerkelijk gesprek, een merkwaardige zoektocht in een auto met de scenarioschrijver en verleiding door een acteur. Daarmee vallen de plannen van Chalamet, zoon van een rijke New Yorkse familie, in het water. Hij zwerft een beetje door regenachtig New York en maakt ook vanalles mee. Daarbij komt hij onder meer Selena Gomez tegen en is er een interessante confrontatie met zijn moeder. Het is zeker niet de sterkste film van Woody Allen ooit, maar New York ziet er geweldig druilerig uit, het acteerwerk is goed en er zitten een aantal erg leuke dialogen in. En dat is genoeg voor een ontspannen avond.

Blinded by the Light
Een liefdesverklaring aan de muziek van Bruce Springsteen enaan het lot van Aziatische migranten in het Engeland van de jaren tachtig. Een Pakistaanse tiener in Luton komt via een vriend in contact met de muziek van Bruce Springsteen. Die muziek inspireert hem om vaker voor zichzelf te kiezen en met zijn gedichten en teksten in plaats van de ambities die zijn dominante (en werkloze) vader voor hem heeft. 'Ik ben geen typische Pakistaanse vader zijn zoon dwingt om dokter wordt. Je mag ook advocaat of makelaar worden. Ik geef je de vrijheid.'

Javed wordt gespeeld door een uitblinkende Viveik Kalra die een prachtige ontwikkeling doormaakt in de film, geconfronteerd wordt met het National Front-racisme, langzaam ontdekt hoe getalenteerd hij is en dat in evenwicht moet brengen met zijn afkomst. Een multiculturele coming-of-age-film met cassettebandjes, The Boss, een eerste vriendinnetje, geheime dagfeesten en nog veel meer. Geregisseerd door Gurinder Chadha, die eerder furore maakte met Bend it for Beckham. Het is echt knap hoe zij de muziek van Springsteen ('is he jewish?') door de film heen weeft en de verschillende karakters echt tot leven brengt.

Mooie bijrollen zijn er voor Aaron Phagura als de jonge Sikh die Javed in contact brengt met Springsteen, waardoor ze uitgroeien tot boezemvrienden. Het bekendste gezicht in de film is vermoedelijk die van komiek Rod Brydon die de vader van een andere beste vriend van Javed speelt, zonder meer een grappige bijrol. Het duurde even voordat ik doorhad wie die zoon speelde. Dat is niemand minder dan King Tommen uit Game of Thrones, die echt een geweldig jaren tachtig-uiterlijk heeft in deze film. De strenge vader en de keihard werkende moeder van Javed worden ook herkenbaar gespeeld.

Voor wie die jaren heeft meegemaakt, zeker wie in die tijd wel in Engeland kwam, is de film een feest voor het oog en muzikaal klopt alles gewoon. Natuurlijk zitten er wat gemaakte scenes in. Maar als ik het vergelijk met bijvoorbeeld Yesterday dan komt alles minder gemaakt en oprechter over. Ik denk dat dit de feelgood film van het jaar is. Het is bovendien nog grotendeels écht gebeurd ook. Wat mij betreft een échte aanrader.