Als ik de kritieken lees kan ik het meeste goed begrijpen: de zang is vrij uniform, en weinig dynamisch. Het deed me een beetje denken aan de manier van zingen zoals bijvoorbeeld in sommige nummers van The Notwist. Dat door het soms mompelige karakter de tekst niet altijd even goed verstaanbaar is, was mij niet opgevallen: teksten boeien me toch niet.

Gelukkig is de muzikale zijde behoorlijk dynamisch. Het gaat van minimalistische drones ((Something)) naar bakken herrie met clippende drumtracks (Samurai Swords). Dat levert af en toe ook leuke contrasten op met de bescheiden zangstem, bijvoorbeeld in de instrumentaal behoorlijk drukke The Moon en I Want to Be Cold, waarin de zang net niet in de mix verzuipt.

Verder viel me op dat regelmatig gebruikt wordt gemaakt van een harde stereomix, dus dat een bepaald spoor enkel van links komt, of enkel van rechts. Dit "ping-pong" effect wordt af en toe goed gebruikt (I Want Wind to Blow en Instrumental) en af en toe op een wijze die mij het bloed onder de nagels vandaan haalt (The Glow, pt. 2).

Ten slotte bevat het enkele elementen die voor mij karakteristiek zijn voor een bepaalde stroming in de indie. Ik heb eerder al The Notwist genoemd, maar van bijvoorbeeld ook Radical Face kun je vrij goed merken dat ze (al dan niet indirect) stevig teruggrijpen op het fundament dat in dit album is gelegd.

Het hoogtepunt is voor mij de tweede helft van I Want Wind to Blow. Het is een heerlijk gitaarloopje, en de opbouw met de pompende overstuurde drumtrack is genieten. The Moon is een fijn nummer met leuke compositie. The Gleam pt. 2 is met name instrumentaal heel vet. Zou qua duisterheid en timbre wel op Blood Money van Tom Waits passen. Maar dan uiteraard ook met zang van Waits. I Want to Be Cold past mij ook wel. Doet me denken aan het snellere werk van Boris. In tegenstelling tot de eerdere commentaren vind ik Samurai Sword wel iets hebben, maar ik hou dan ook ontzettend van dronende distortion. Dat heeft iets kalmerends, waar we volgens mij in het Jukebox-topic ook al eens een gesprek over hebben gehad.

Middenmoters: The Glow, pt. 2 heeft een bloedirritant gedeelte (zie hierboven), met die harde stereo in de akoestische gitaar die dan opzettelijk mank loopt. Vanaf een minuut of 3:30 is het een prima track, waardoor ik het nummer waarschijnlijk nog wel eens zal luisteren (waarbij ik de harde stereo skip). Instrumental -2: ik hou van die feedback, komt nog iets van een zingende zaag voorbij. Bijzondere ietwat mysterieuze sfeer.

Had van mij niet gehoeven: de akoestische-gitaar-met-zang-nummers. I Felt Your Shape. Zal wel een liedje zijn waarbij de tekst van belang is. Muzikaal niet bijster interessant. Headless Horseman: zeurderig.

Overall: interessant album omdat je hoort dat het een invloedrijk album moet zijn geweest in zijn genre, en er vrijelijk geëxperimenteerd wordt. Ondanks dat experimenten niet altijd succesvol zijn, is het toch goed om te horen zodat je voor jezelf ook weet wat je er van vindt. En in dit album wordt de luisteraar langs een hoop verschillende deurtjes geleid om eens te luisteren.

4 days later

Aangezien het de 11de is, plaats ik maar vast het album voor de komende 2 weken ondanks dat er misschien nog wat recensies komen voor Tsjoks plaat.

Zoals ik al schreef in mijn recensie voor The Glow pt 2, was ik ook van plan om met een experimentele break-up plaat op de proppen te komen. Ik had Boys for Pele van Tori Amos uitgezocht omdat het een opvallend break up-album is en de invloed op veel van de huidige vrouwelijke singer-songwriters. Ik twijfelde echter al vanwege de lengte. En nu we net een album uit grofweg dezelfde categorie hebben gehad, ben ik maar op zoek gegaan naar iets anders.

Dus nu maar één van mijn favoriete platen:

1965 viel in de gouden periode van Nina Simone. Eerder dat jaar had ze al I Put a Spell on You uitgebracht, volgens velen haar beste album ooit. Pastel Blues is iets minder bekend en ondanks dat de twee platen op hetzelfde moment zijn opgenomen, is er een duidelijk verschil in stijl. I Put a Spell on You maakt vaker gebruik van een orkest/big band, terwijl Nina Simone Pastel Blues bijna in haar eentje draagt als zangeres en pianiste. En hoewel het een blues-plaat is, combineert ze het feilloos met jazz, gospel, soul en klassiek. De plaat is ook veel politieker.

Klinkt het voor ons nog net zo revolutionair als toen ze het uitbracht in 1965? Waarschijnlijk niet. Het is echter nog steeds één van de beste zangeressen van de afgelopen eeuw in topvorm en een belangrijk onderdeel van de muziekgeschiedenis, o.a. vanwege de navolging. Dit album is een inspiratiebron voor artiesten als Kanye, Alicia Keys en Jeff Buckley en alleen daarom al boeiend om eens te luisteren.

Tot slot fijn nieuws als je het echt niet blieft... het album is slechts 35 minuten lang.

Luisteren kan hier op YouTube en hier op Spotify.



    5 days later

    @Linus even bedanken voor het onder de aandacht brengen van dit album. Ik heb het album nu drie keer geluisterd en is echt wonderschoon. Later kom ik nog wel met een meer uitgebreide review maar wilde dit alvast laten weten 🙂

    Ik was er nog niet aan toe gekomen te reageren op jullie ervaringen met The Microphones dus dat wil ik graag alsnog even doen. 🙂

    Moest lachen dat @Linus het woord 'lelijk' gebruikte, want dat is volgens mij zeker van toepassing op sommige stukken die (bewust) vals of dissonant zijn. Maar ja, dat hoort een beetje bij het gênre, hè. De elementen van gruizigheid die @sigme wel aanspreken, strijken @Tem juist tegen de haren. De reacties zijn wel ongeveer wat ik verwacht had. Eens met jullie allemaal dat de zang het zwakste deel van de plaat is (dat geldt overigens voor alle muziek van The Microphones) maar volgens mij ook eens met de meerderheid dat de muziek op veel plekken een hoop goedmaakt.

    Al met al bedankt voor het luisteren, leuk om deze relatief onbekende plaat te delen! Ik hoop dat jullie I Want Wind to Blow nog eens aanzetten.

    Oh, en door het album heen zit een misthoorn (door Linus beschreven als 'hartslag'). Mocht je nou zeggen, dát vind ik echt tof: dan heb ik als klein toegift nog 35 minuten misthoorn voor jullie.

    Nu naar Nina Simone! Uiteraard een legende, maar ik denk dat ik nog nooit een heel album van haar van begin tot einde heb geluisterd. Daarom heel veel zin in de volgende inzending.

    Nina Simone kende ik uiteraard wel van naam (en van Feeling Good). Op wat individuele nummers na nooit echt serieus naar haar muziek geluisterd. Dit is dus het eerste Nina Simone-album dat ik in zijn geheel heb beluisterd.

    Ik vind het een goede plaat voor rokerige kroegjes, of weekendavonden waarop je licht bezopen achter je laptopje zit. Gaat een beetje langs allerlei genres die je in rokerige kroegjes verwacht. Qua inspiraties: het klinkt als een een bluesy, jazzy, gospel, swing en inspiratie uit working-songs puttende plaat. Nina Simone heeft een typisch stemgeluid en een aangename manier van zingen. Muzikaal is het niet gewaagd of opvallend, maar het zijn allemaal zeer solide nummers.

    Mijn favoriete nummers zijn "Tell Me More And More And Then Some" en "Sinnerman". Tell Me More is een echte bluesplaat, met mondharmonica, piano, bas, en drum. De baslijn doet wat aan die van Feeling Good denken. Perfect voor de barscène in een film noir. Sinnerman is gewoon een lekker nummer dat je bij de les houdt wanneer je aan het einde van het album in dreigt te kakken. Het is zonder meer het meest gevulde en aanwezige nummer van de plaat. De rest is in verhouding behoorlijk behouden.

    Er staan wat mij betreft geen nummers op het album die door het ijs zakken. Strange Fruit ken ik vooral van de uitvoering van Billie Holiday. En deze klinkt dan wat vreemd in de oren.

    Linus

    Oh ja, heerlijke plaat. Gister een aantal keren achter elkaar gedraaid. Bleef leuk.

    Lekker afwisselende nummers, maar het beste (voor mij) is de duidelijk dictie en de mooie stem. Op de meeste nummers bijna androgyn, wat ik zeer aangenaam vind. Op een enkel nummer wat duidelijker een vrouwelijke stem, ook mooi.

    Eigenlijk moet ik het natuurlijk nog een keer nummer voor nummer door, en misschien even wat teksten erbij lezen, maar ik weet niet of ik daar aan toe ga komen. Maar heerlijke plaat dus. Dank voor het mij er naar laten luisteren 👍️

        Prima plaat inderdaad. Ook wel tof dat zo'n oude plaat, wat mij betreft, nog amper verouderd klinkt.

        sigme Op de meeste nummers bijna androgyn

        Had ik aanvankelijk ook in mijn opmerkingen staan. Later toch weggehaald omdat ik het echt "een Nina Simone-stemgeluid" vond. Maar dat vertoont een zekere overlap met androgyn.

          Ik heb wel gezien dat mensen de link leggen tussen haar androgyne stem en de ook wel naar androgyn-neigende stem van veel van de mannen die haar als inspiratie zien/haar materiaal zingen. Maar dat kan zich natuurlijk ook versterken. Als eerst Nina het lied Be My Husband zingt, dan Jeff Buckley en vervolgens Antony and the Johnsons... dan wordt zo'n nummer ook wel een beetje geassocieerd met androgyn en zo gezongen. Bijvoorbeeld Ed Sheeran zingt het ook vrij hoog en misschien had hij dat niet gedaan als de bekendste moderne versies lager gezongen waren. Of hij had het misschien wel helemaal nooit gezongen als Buckley het niet had gezongen en de bekendste versies allemaal door dames waren gezongen. Je weet het niet.

          Anyway, omdat het grote nadeel van Pastel Blues eigenlijk is dat ze geen van de nummers heeft geschreven even Mississippi Goddam als (woedend) toetje:

          5 days later

          Had gepland gisteren, aan mijn bijdrage te werken maar het mooie weer gooide roet in het eten. Misschien maar mijn lunch wat inkorten vandaag, ik heb de plaat in ieder geval al.

          Mijn bijdrage aan de Platenclub is de Bretonse zanger Alan Stivell met de plaat Back to Breizh. De jaren zestig waren sociaal en politiek zeer woelig, en dat had ook zijn effect op de culturele sfeer in het algemeen. Een deel van de tegencultuur uitte zich in het afzetten tegen de "dominante" imperiale Engelse en Franse culturen, en het promoten van een neo-romantisch beeld van de "originele" regionale culturen en talen. De Bretons-Franse zanger en multi-instrumentralist Alan Cochevelou was (en is) een belangrijke representant van deze golf, die eind jaren zestig en begin jaren zeventig zeer bekend werd met zijn moderne interpretatie van traditionele Bretonse muziek - Bretagne was de geboortestreek van zijn vader. Hij "Bretoniseerde" hierbij zijn naam tot Alan Stivell: "stivell" is Bretons voor "bron". Zijn muziek wordt gekenmerkt door een fusie van traditionele Bretonse en Keltische instrumenten zoals de bombard, de doedelzak en de tinwhistle en moderne populaire stijlen en bijbehorende instrumenten, zoals de elektrische gitaar. Zijn muziek verkent thema's van regionale identiteit, maar ook van romantiek en ideeën van een tocht naar de oorsprong en eenheid met natuur - zeker in de tijd waarin hij opkwam zeer aansprekende thema's. In 1972 culmineerde dit in een vermaard concert in de Olympia in Parijs, en als boomer in Frankrijk scoor je nog steeds respectpunten door te kunnen claimen bij dit concert aanwezig te zijn geweest. Zijn muziek kwam in de jaren tachtig wat verder op de achtergrond maar hij heeft nog steeds een vrij trouwe fanschare en is zeker in Bretagne ook onder jongeren nog altijd erg populair.

          Stivell speelt hier de bombard, een Bretons instrument enigszins gelijkend op de hobo.

          Voor deze bijdrage koos ik één van zijn toegankelijkere albums: Back to Breizh, uitgekomen in 1999. Vers les îles et villes de verre is het wat makkelijke intro-nummer van het album, dat een wat nostalgische sfeer van touren over de Franse (of Bretonse) secundaire wegen oproept. Rêves (Hunvreoù) is wat intenser en raakt aan de spirituele en emotionele kant van zijn oeuvre. Ceux que sèment la mort heeft wat meer popinvloeden is een mooi voorbeeld van hoe Stivell popmuziek met traditionele instrumenten mengt. Arvor-you is daarentegen weer rustiger en romantischer. Rock harp is wederom een typische fusienummer waar Stivell de harp combineert met rockinvloeden (je zou het niet zeggen!).
          Skoit 'n Treid!' is één van de actiefste nummers en heeft ook een wat sterkere connotatie met de Bretonse taal. Iroise is misschien het meest "spirituele" nummer van het album en combineert harp met in dit geval zeer rustige zang van Stivell - het nummer geeft tegelijkertijd de indruk van een ode en van een zoektocht. Het volledig instrumentale E kreiz hag endro brengt je weer wat terug uit deze spirituele diepgang en is wat toegankelijker. Het titelnummer Back to Breizh! kent een aardige opbouw van instrumenten en is wellicht het visitekaartje van het album. Het slotnummer Harpe de vies lijkt vooral op het showen van zijn vaardigheid met de harp, maar is ook in lijn mezt het wat romantische, spirituele karakter van het album. Het album heeft ook twee bonusnummers: Brian Boru (in French), dat een Franse interpretatie van één van zijn bekendste nummers is en Armoricaine (Suite), een, moderne interpretatie van een traditioneel Bretons lied. In het geval van het laatste blied loont het om de betekenis van de tekst op te zoeken.

          Te luisteren op Youtube en vast ook op Spotify.

            Reya
            Nog nooit van gehoord, dus bijzonder benieuwd.

            Is inderdaad ook op Spotify te vinden.

              Ik zou nog even wat uitgebreider terugkomen op het album wat @Linus heeft aangedragen.
              Zoals ik al eerder schreef vind ik het een heel fijn album. Hoe geweldig is het het als je zoveel talent en kracht hebt om te zingen zoals Nina Simone doet. Ik vind het zo'n divers album wat betreft nummers waarbij persoonlijke en maatschappij kritische onderwerpen worden behandeld.
              Ik vond het album zo fijn klinken en interessant dat ik ook wat achtergronden van nummers ben gaan zoeken en waarbij je dan ook wat anekdotes leest over Nina Simone en haar bipolaire stoornis. Ik moest wel lachen om het verhaal dat ze iemand van een platenmaatschappij wilde neerschieten omdat hij niet wilde betalen

              Mijn favoriete nummers van het album zijn:

              • Trouble in Mind
              • Ain't no use
              • Strange Fruit
              • Sinnerman

              Reya
              Ben bijna aan het einde van mijn eerste "op de achtergrond aanzetten"-luisterrondje. Mijn eerste associatie met het "doedelzak zonder doedelzak" geluid is waarschijnlijk heel fout, maar omdat anders iemand anders er mee aan komt zetten slinger ik hem er toch even in:

                  5 days later

                  Reya

                  Ik heb 'm nu een aantal keer gedraaid, en ik vind het wel een fijne plaat. Door de totale onverstaanbaarheid van duidelijk uitgesproken teksten ook voor mij een goed mix van lyrieke muziek waar ik van hou zonder er werkelijk door te worden gegrepen 😃
                  Wat erg fijn is, is dat het ondanks de 'lange lijnen' van de muziek het geen uitgesponnen gejengel wordt ( waar dat andere voorbeeld, die Tri Martolod, wel onder gebukt gaat).

                  Ik zocht die vertaling op van dat bonusnummer. Het vinden daarvan was nog niet zo eenvoudig, maar de vertaling dan wel hilarisch.

                  At the Pardon at Spezet, I was
                  a young girl, I found
                  In a great field, we slept
                  the great pox, I got
                  To the hospital was I sent
                  On a great table was I put
                  And my fat cock was severed,
                  and thrown out the window
                  An enormous dog-wolf passed
                  and my fat cock, it ate
                  And the dog-wolf died
                  At the Pardon at Spezet, I was
                  A young girl, I found

                  Maar toe ik de Bretonse tekst van Stivel ging beluisteren léék het hier niet op. Bovenstaand is wel een oud Bretons liedje, ook wel door Stivell gezongen, maar niet dat wat hier op deze LP staat. Dat heeft maar een saaie tekst hiermee vergeleken 😉

                    8 days later

                    Nog bedankt voor alle reacties op mijn plaat, ontzettend leuk om te lezen wat anderen vonden van Pastel Blues. =) En hoewel ik weet dat het niet echt om te lachen is, was het verhaal gepost door Tem ook wel echt fantastisch. :')

                    En nu Back to Breizh.

                    Ik vrees dat ik weinig tijd had deze twee weken. Ik heb de plaat nog even opgezet tijdens werk, maar het het was te prominent aanwezig. Wel jammer dat ik niet de tijd had om er even een paar keer goed voor te gaan zitten, want het is een hele toffe inzending voor de platenclub.

                    Mijn kennis van Keltische muziek was beperkt tot The Dubliners, The High Kings en Clannad. Je hoort bij deze plaat dezelfde invloeden, maar het is toch ook echt een ander geluid. Het is een lekker album met veel afwisseling waardoor het op geen enkel moment gaat vervelen. En toch past het goed bij elkaar, er zaten geen storende overgangen in of een nummer die er echt niet tussen past.

                    Van de tekst heb ik uiteraard niks begrepen, maar de zang was heel erg fijn. Duidelijke articulatie en een warm stemgeluid zijn toch wel een grote pré.

                    Mijn favorieten van de plaat zijn het titelnummer en de afsluiter.

                    Ik moet bekennen dat ik - na de post van @Reya - vooral naar Tri Martolod heb geluisterd. Back to Breizh heb ik uiteraard ook een aantal keer beluisterd.

                    Er komen af en toe wat opvallende instrumenten langs, maar de gitaar komt uiteraard ook goed aan bod. De mix tussen traditionele- en moderne muziek lukt in wisselende mate. Af en toe is het heel goed: "E kreiz hag endro" heeft een lounge-achtig baslijntje, relaxte prrcussie en wat fieldrecordings waarin je volgens mij ook iets van piepende autoremmen en een overtrekkend vliegtuig hoort. "Ceux qui sèment la mort" klinkt daarentegen, door de gekozen moderne invloeden op zich alweer gedateerd, met het geschratch.

                    "Rèves (Hunvreoù)", "Skoit 'n Treid!", "E kreiz hag endro" waren de nummers die metname mijn aandacht trokken. "Rèves (Hunveroù)" is een lekker "uit het raam van de trein kijken"-liedje. Er zit een of ander percussie-instrument in dat ik niet kan plaatsen. Hard aan de rechter kant uitgemixt: een plop die doorklinkt en aan het einde hoger wordt. Iemand enig idee wat dat is? "Skoit 'n Treid!" klinkt als een goed nummer voor in de kroeg, maar geen idee waar het allemaal over gaat. "E kreiz hag endro" hiervoor al behandeld.

                    Ik denk dat het album hier nog wel eens bezocht gaat worden. Zal hem niet integraal luisteren, daarvoor zijn wat mij betreft de interessante stukken wat te wijd verspreid, maar incidenteel een nummertje zie ik zeker gebeuren. Verder uiteraard Tri Martolod.

                    7 days later

                    Ik heb het album al een paar keer opgezet maar nog niet helemaal goed in zijn geheel kunnen luisteren(simpelweg geen gelegenheid voor gehad). Het spreekt mij wel aan en ik hou van folk en keltische muziek dus dat komt mooi uit. Het eerste nummer vind ik echt heel lekker klinken en nog wel een paar nummers. Op een of andere manier vind ik het ook prettig dat ik geen reet van de tekst begrijp of kan verstaan dat maakt het dat ik puur op de sfeer en muziek kan focussen.

                    Lekker plaatje dus, @Reya . Zeker wel 4 sterren.