Reminderschop voor de mensen die nog niets hebben beluisterd van Dylan LeBlanc.

Ik was er al mee bezig. :p

Allereerst maar de algemene indruk:
Als achtergrondmuziek vind ik het een heerlijke plaat. Hij heeft een goede stem en kan verrassend hoog zingen. Ik snap ook de vergelijking met Neil Young wel, hij klinkt echt een beetje als de troubadours van weleer. Het luistert gewoon heel lekker weg. Zeker als je al een beetje melancholisch bent.

Waar het voor mij een beetje mis is gegaan bij deze plaat is dat ik er voor ben gaan zitten. Wat mij betreft is het album niet sterk of interessant genoeg, zowel muzikaal als de tekst/het grotere verhaal. Het boeit niet genoeg om er geconcentreerd naar te luisteren. Er staan een paar prima nummers op die er ook echt uitspringen (vaak vooral melodisch), maar de meeste nummers klonteren een beetje samen tot een voortkabbelend geheel.

Cautionairy Tale
Prima opening, wel jammer dat je eigenlijk meteen de meest opgewekte melodie hebt gehad. En een bijzondere discrepantie tussen de melodie en de tekst. De tekst is alles behalve opgewekt. Het is mij niet helemaal duidelijk waarom hij deze melodie bij deze tekst heeft geschreven. Zijn stem trouwens klinkt heerlijk in dit nummer.

Roll the Dice
Wat mij betreft veel van hetzelfde. De drum zorgt nog wel voor een beetje opbouw, maar verder is het een herhaling van zetten zonder hoogtepunt. Tekst is prima, maar ook geen reden om er eens goed voor te gaan zitten.

Look How Far We've Come
Ik waardeer de extra instrumenten. Hierdoor is het niet nog een Roll the Dice. Ook de drum is lekker aanwezig in dit nummer. Niet heel speciaal, maar zeker een goed nummer. Tekst is ook één van de sterkere teksten van dit album.

Man Like Me
Meteen valt op dat hij helderder en hoger zingt dan in veel andere nummers. Hoewel ik zijn stem sowieso fijn vind, is dit wel een goede afwisseling met het wat lagere en binnensmondse gezang van de vorige twee nummers. Lekker nummer om te luisteren en ik ben het met de heren boven mij eens dat dit één van de beste nummers van de plaat is. En ook een goede heldere tekst.

Easy Way Out
Hier wijkt mijn opinie wel een beetje af, want ik vind het ondanks de prima melodie een zeiknummer. Ik weet niet precies wat ik hoor, maar het strijkinstrument (??) op het einde vind ik wel tof.

Beyond the Veil
Dit is mijn favoriet, ondanks de matige tekst. De atmosfeer klopt gewoon, van de heerlijke en beetje mysterieuze muziek tot de goed gekozen pauzes in de zang. En zijn stem komt goed naar voren hier. Goed gebruik van de extra instrumenten ook.

Lighting and Thunder
Knap hoe hij kan zingen met zijn kopstem zonder dat het vervelend klinkt. Verder een matig en langdradig nummer met een tekst die doet denken aan een gedicht van een tiener.

I'm Moving On
Dit is zonder twijfel het nummer waar ik het minst mee heb. Het "I'm Moving On" is extreem zeurderig en het komt steeds weer terug.

Balance or Fail
Fijn na twee zwakkere nummers. Ik ben het eens met Driet dat de tweede helft van het CD minder is dan de eerste helft. BoF haalt het dan ook niet bij o.a. Man Like Me. Maar dit nummer is gewoon een lekker nummer IMO. Zowel de muziek, de zang en de tekst zijn prima. Wel een beetje lang.

Paradise
Best wel een lekker nummertje, maar als afsluiting ook wel een beetje saai. Het kabbelt een beetje naar de laatste noten van dit album.

Ik ga de plaat denk ik nog wel eens opzetten, het is heerlijke muziek als je aan het koken bent o.i.d. En Beyond the Veil heb ik al in mijn Spotify-lijst met favoriete nummers gezet.

Ik ben een slechte muziekliefhebber - ik hou vooral van wat ik al ken en het repertoire wordt maar zeer mondjesmaat aangevuld. Dus 'luisteren naar een plaat die ik niet ken' levert bij mij niet veel nuttige recensies op vrees ik.
Eigenlijk vind ik dat altijd wel een beetje sullig van mezelf, dus ik poog maar weer eens mee te luisteren naar jullie bevlogen bijdragen. Ik heb de plaat beluisterd en vind de beschrijvingen van Linus zeer treffend, met uitzondering van de opmerkingen over de teksten. Ik hou erg van teksten, maar ik versta hier echt weinig van. Refreintje natuurlijk wel, maar voor de rest zijn het flarden tussen zingzang die de tekst niet over het voetlicht brengt.

Overall zou ik zeggen dat het vast op Neil Young lijkt, daar heb ik ook nooit van leren houden. Net iets te neuzelig allemaal. Als achtergrondmuziekje wel prima te pruimen.

Ik heb niet het hele album geluisterd, wel een paar nummers net. Of eigenlijk heb ik wél het hele album geluisterd, eerder deze week al, maar was ik halverwege het derde nummer vergeten dat ik dat aan het doen was.

En dat geeft ook meteen wel een beetje aan wat ik ervan vind: dit is wat te traag, te saai en te eentonig naar mijn smaak. Wat het prima maakt als achtergrondmuziek om mailtjes te gaan zitten versturen (waar het dus uiteindelijk op neerkwam), maar het lukt mij niet om er lang mijn aandacht bij te houden. Balance or Fall viel dan nog wel positief op, die hield me wel een beetje wakker.

Ik zou me wel kunnen voorstellen dat als je hier live bij bent in een niet te groot, licht rokerig zaaltje, je een hele intense en intieme avond hebt. Laat ik het zo zeggen: als dit voor 10 of 15 euro op de poster bij Roosje stond dan zou ik er waarschijnlijk toch wel heen gaan omdat ik daar dan benieuwd naar ben, maar meer is het me niet echt waard. Op een festival zou ik hier uit de buurt blijven, ook om een uur 's middags.

Ik heb het album een aantal keer tijdens werk geluisterd deze week en net nog een keer helemaal. Algemene indruk: rustig, chill om aan te hebben staan. Ik vind wel dat het album in kwaliteit bijna linear afloopt naarmate het vordert.

Tofste track is voor mij de titeltrack. Toen ik deze voor het eerst hoorde werd ik meteen enorm benieuwd naar de rest van het album. Mij viel ook het contrast op tussen de best optimistische melodie en de zwartgallige tekst maar dat spreekt mij juist erg aan. Look How Far We've Come vind ik ook goed, de strijkers tillen het naar een hoger niveau zonder het cheesy te maken (Zie verderop). Hetzelfde geldt voor Easy Way Out. Het slot daarvan - heel erg Radiohead - vind ik denk ik het hoogtepunt van het album.

Ik ben niet zo'n country-fan, dus als het een beetje richting dat jammerige gaat haak ik snel af. Helaas gebeurt dat wel een paar keer op dit album, bijvoorbeeld in Man Like Me en I'm Moving On. Waarbij in dat laatste nummer de strijkers echt zó over de top zijn dat je het idee hebt dat je naar een nummer uit 1950 luistert in plaats van uit 2016. Het album gaat daarna een beetje als een nachtkaars uit, over de laatste handvol nummers heb ik niet zo veel meer te zeggen dan Linus al gezegd heeft. Special mention voor de slechtste lyric van het album - "I said my name was John but she knew my name was Jim". Moest ik hardop van lachen de eerste keer.

Al met al een prima album. Geen hele hoge uitschieter wat mij betreft, maar ook niet heel slecht. Gewoon een 7. De eerste paar nummers zet ik zeker nog een keer aan en voor je het goed en wel door hebt is dan het hele album voorbij, wat ook zeker geen slecht teken is. Dank voor de inzending, Tem!

    Leuk om het album nog eens langs te lopen met de opmerkingen van anderen erbij.

    Het is inderdaad geen "APPELSCHA, LAAT DIE HANDJES ZIEN!"-album. Doordat het geen ongebruikelijk instrumentarium heeft, er geen opvallende structuren, dynamieken, of melodieën zijn, maar de volgende stap in elk nummer doorgaans past bij wat je er van kan verwachten (soms heb ik het idee dat bepaalde zanglijnen ook knipoogjes zijn naar andere nummers, maar kan er zo gauw geen vinger op leggen) heeft het album ook een troostend karakter. In veel nummers word je door de gitaar gewiegd en langs de accenten en versiersels geleid terwijl er een verhaal wordt verteld. Dat maakt dan ook dat het voor mij een geschikt album was voor de latere uurtjes. Het is geen oppeppend album, maar eentje die je de gelegenheid geeft gedachten even te laten bezinken.

    Daarbij blijft de constatering dat het album sterk begint en later wat inzakt in stand. Zou wel mooi zijn als het album aan het einde nog op grootse wijze zou worden uitgeleid, maar helaas.

    Moet daarbij opmerken dat ik geen liefhebber van het genre ben, dus een beperkt referentiekader heb, en er beperkt enthousiast van word, maar ik zie wel in wat voor situaties het geschikt is. Dan nog even per nummer:

    Cautionary Tale
    Voor mij het beste nummer van de plaat. Zoals hierboven al opgemerkt heeft het een retrovibe door de bas, gedempte snare en de klank van de akoestische gitaar. De paar noten die de elektrische gitaar speelt geven mij net genoeg Calexico-vibes om die band ook even te noemen. Goede opener.

    Roll the Dice
    Met Linus eens dat dit nummer wat repetitief is. Beetje jammer, zo na een een sterke opener.

    Look How Far We've Come
    Dit nummer valt wat op doordat hier wat meer spanning in zit. De gitaar speelt een tokkel met een chromatisch loopje wat spanning creëert, en daarbij de strijkers die als een dreigende storm voor de nodige dynamiek zorgen.

    Man Like Me
    Dit nummer deed me erg denken aan een ander nummer, maar kan zo niet zeggen welke. Opbouw van het refreintje is lekker. Verder opvallend omdat het nummer een stukje sneller voelt dan de andere.

    Easy Way Out
    Ik denk dat dit album het meest poppy klinkt van het hele album. Verder eens met Linus en Tsjok dat het einde extra aandacht verdient. De strijkerpartij heeft inderdaad wat Radiohead-achtigs.

    Beyond the Veil
    Was misschien een goede opening geweest voor een ander album. Traag, haast slepend, lekker meerstemmig stukje in het midden, en dan een solootje. Heeft een andere vibe dan de rest van het album. Is mogelijk daarom als soort van "onderbreking" in het midden geplaatst, maar komt als éxtra rustmoment in een toch al vrij-rustig album niet goed uit de verf. Zou daarentegen schitterend zijn als opener voor een wat duisterder klinkend album.

    Lightning and Thunder
    Vond dit wel een beetje een vervelend nummer. Prima kampvuurnummer, maar niet bijster interessant.

    I'm Moving On
    Zoals tsjok al opmerkt: het voelt érg ouderwets. Moet zeggen dat ik dat niet direct vervelend vond. Beetje cheesy mag van mij op zijn tijd wel, en zeker wanneer het album toch al retro-vibes heeft. Kreeg er GTA San Andreas K-Rose gedachten bij.

    Balance or Fall
    Melodietje van het refrein is voor mij het enige dat ik hier uit haal. Verder een beetje saai.

    Paradise
    Prima kampvuurliedje, maar verder niet zoveel aan. Beetje anticlimactisch einde.

    Uit mijn luisterstatistieken blijkt ook dat ik het album niet elke keer tot het einde heb gered:

        Drietebuul Grappig ook dat we met onze uiteenlopende muzieksmaken eigenlijk allemaal dezelfde hoogtepunten vinden (zij het dan dat ik Man Like Me niet zo goed vond als jullie). Terwijl ik expres dit topic niet heb gelezen voor ik zelf het album had geluisterd.

          Prima achtergrondmuziekje inderdaad. Maar geloof ook niet dat ik het na de eerste keer luisteren spontaan nog eens op oh zetten.

          Mijn inzending is The Microphones - The Glow Pt. 2

          The Glow pt. 2 werd uitgegeven op 11 september 2001. Het is het derde album van multi-instrumentalist en songwriter Phil Elverum onder de bandnaam Microphones en is geheel opgenomen in Olympia, Washington, VS. Elverum woonde op een steenworp afstand van de Dub Narcotic Studios, die eigendom waren van Calvin Johnson, eigenaar van platenlabel K. Johnson gaf Elverum een sleutel van de studio en toestemming om wanneer de studio maar vrij was op te gaan nemen. Het resultaat na een jaar knutselen is The Glow, volledig met analoge taperecorders opgenomen in de vroege ochtend als de studio nog vrij was.

          Het album wordt gezien als een van de belangrijkste lo-fi-albums. Qua muziekstijl laveert het langs allerlei genres, van indie rock naar noise naar ambient. Ik realiseer me dat sommige stukken behoorlijk experimenteel zijn voor sommige luisteraars hier, maar daarom leek het me juist een interessante keuze. Anderzijds zitten er ook tracks tussen waarvan ik me lastig kan voorstellen dat jullie ze niet allemaal mooi vinden. De plaat is met 66 minuten wat langer dan de vorige maar niet heel erg lang.

          Leuk feitje: de albumhoes met een tekening van een olifant komt van de cover van het Calve-Delfts Winterboekje, een Nederlands receptenboek uit de jaren '30. Ik heb er ooit een cadeau gekregen en net als het boekje is dit album me erg dierbaar. Favoriete tracks: I Want Wind to Blow, The Glow pt 2, I Felt your Shape, Samurai Sword

          Ben benieuwd wat jullie vinden!

          youtube spotify

            tsjok
            Wederom een voor mij totaal onbekende artiest en plaat! Ben erg benieuwd.

            Zie net overigens in mijn Last.fm-log dat ik I Want Wind to Blow al twee keer heb beluisterd. Heeft destijds kennelijk niet heel veel indruk gemaakt, maar ben niettemin erg benieuwd naar het album als geheel.

              tsjok
              Deze stond altijd nog op mijn to do-lijstje qua platen luisteren. Ga het deze week nu eens echt doen.

                Bedankt allemaal voor het luisteren naar mijn achtergrondplaatje 🙂

                Ik ga nu helemaal zitten voor de briljante diepgaande albums die worden aangedragen. 😉

                4 days later

                tsjok The Microphones - The Glow Pt. 2

                Nou, dat vond ik best een leuke plaat!
                Vroegâh in de Vera-club was lofi ook best hip, dus het klinkt mij allemaal vertrouwd. Misschien ken ik het ook wel, of de band, maar dat moet ik dan navragen bij mijn liefste want ik heb werkelijk nooit enig idee van bandnamen en wat ik precies wel eens voorgeschoteld krijg.
                Sfeer en melodie en mate van gruizigheid bevalt me allemaal wel, maar ik vind het alweer jammer dat de teksten wat mompelig en (voor mij daardoor) onverstaanbaar zijn op wat steekwoorden na. Mijn eigen voorkeur gaat altijd uit naar Duidelijke Verhaaltjes.
                Het album vond ik verder wel een nette eenheid, alleen dat Samurai Sword viel mij wat uit de toon en vond ik veruit het minst lekkere nummer. De afsluiter, My Warm Blood, vond ik het aangenaamst.

                    sigme Leuk om te lezen wat je ervan vindt! Ik vind dat Samurai Sword dus zo lekker. Het is een soort lieflijk koortje maar dan met een gigantische bak herrie er overheen. Ik kan echt wegdromen bij dat nummer, proberen te luisteren naar alle lagen. Soort ultieme shoegaze waar zelfs My Bloody Valentine niet aan kan tippen. Het klopt wel dat het nogal uit de toon valt bij de rest van het album en zeker bij tracks als My Warm Blood of I Felt Your Shape - vast geen toeval dat die respectievelijk direct erna en meteen ervoor staan.

                      Aangezien ik de komende week geen tijd heb, nu al mijn duit voor in de zak.

                      Algemene indruk:
                      Ik voel mij een beetje als in de colleges over de postmoderne filosofen. Iedereen is er lyrisch over en lijkt iets te begrijpen dat bij mij maar niet indaalt. Dat probleem heb ik wel vaker bij indierock en dan vooral noiserock. Regelmatig klinkt het mij toch te 'lelijk'. Verder vind ik het wel tof dat het een conceptuele plaat is en waardeer de bijzondere composities en het unieke geluid, maar het wekt absoluut geen emotie bij mij op.

                      Ik denk trouwens ook dat mijn problemen met het album voor een deel komen door zijn zeer beperkte zangstem. Op een gegeven moment was ik die wel zat. Zeker omdat het overduidelijk een album is die je in z'n geheel moet luisteren. Ik ga ook niet snel één nummer in één van mijn afspeellijsten zetten, deze nummers horen bij elkaar. Afzonderlijk komen ze niet helemaal tot hun recht. Al was het maar omdat je dan mist dat er bijna een soort hartslag in het album zit (die op het einde heel duidelijk is natuurlijk).

                      Ondanks dat ga ik toch even alle nummers weer bij langs. Ik ga trouwens niet in op de individuele songteksten omdat die gewoon regelmatig niet te verstaan zijn. Ik heb ze opgezocht en het is eigenlijk jammer dat ze zo ondersneeuwen want het zijn echt wel prima lyrics. Goede metaforen en redelijk originele invalshoeken voor een break-up plaat. The Moon heeft denk ik mijn favoriete teksten op deze plaat.

                      I Want Wind to Blow
                      Extreem sterk begin van de plaat, ondanks dat het een beetje lang is zonder dat er nog veel gebeurd op het einde. Ik snap ook wel dat dit 'de hit' was van het album. Goede combinatie van een redelijk toegankelijk nummer en één van de beste van de plaat. Het laat echt zien wat Phil Elverum kan.

                      The Glow pt. 2
                      Na een sterke opening weer een goed nummer. Het is niet helemaal mijn smaak, maar ik kan wel horen dat hij met het titelnummer een erg hoog niveau haalt.

                      The Moon
                      Misschien wel mijn favoriete nummer dankzij sfeer en compositie en daardoor heb ik er ook wel echt last van zijn matige zang. Zo jammer.

                      Headless Horseman
                      Na drie sterke nummers is dit een beetje een tegenvaller. Op zich is het fijn om een rustpunt te hebben, maar het is wel heel tam na alle interessante composities van de eerste drie.

                      My Roots are Stong and Deep
                      De eerste van de kortere nummers en het is een best oké nummer.

                      Instrumental
                      Fijn om even een dikke minuut te luisteren naar een mooie compositie. Had van mij ook wel iets langer gemogen. Het vorige nummer, hoewel prima, had prima geslachtofferd kunnen worden voor iets meer van dit.

                      The Mansion
                      Lekkere intro en heel atmosferisch. Het is minder interessant dan de eerste drie nummers, maar ik luister er graag naar. Zijn manier van zingen staat mij hier ook niet tegen. Het past beter dan wanneer hij mijn zijn beperkte bereik moet wedijveren met composities die zeer prominent aanwezig zijn.

                      (Something)
                      Beetje spookachtig en sluit mooi aan op The Mansion. Hij zoekt meerdere malen het contrast op tussen nummers die na elkaar komen en dat houdt de luisteraar gefocust. Het is echter ook wel lekker als de overgang niet zo hard is.

                      (Something -1)
                      En toen kon het nog spookachtiger. Interessant duo met (Something) door dat de atmosfeer bijna hetzelfde is zonder dat het ook hetzelfde klinkt.

                      I'll Not Contain You
                      Deze vond ik niet zo boeiend. Luistert wel lekker weg, maar op een plaat als deze valt dit nummer amper op.

                      The Gleam pt 2
                      Interessanter dan het vorige nummer. Maar net als bij veel andere kortere nummers met zang voegt het niet heel veel toe in mijn opinie.

                      Map
                      Ik waardeer de andere zangstem. Verder is de noise mij wel wat te heftig. Al is het fijn dat er een zekere opbouw is, dan wordt je er niet in één keer ingegooid. De rest van de compositie vind ik wel heel tof trouwens.

                      You'll be in the Air
                      Hoewel het eentonige gemompel mij begon te vervelen, is die uithaal niet bepaald aan mij besteed en was ik bijna blij dat hij weer terug ging naar het gemompel. Verder lekker nummertje.

                      I Want to be Cold
                      Het begin is not my cup of tea. Laten we het daar maar op houden. En in zo'n kort nummer is er dan niet heel veel meer. Al was de flits van de vrouwenstem wel lekker op het einde.

                      I Am Bored
                      Valt een beetje weg op deze plaat, maar prima nummer verder.

                      I Felt My Size
                      Lekker nummertje, maar niet bijzonder verder.

                      Instrumental 2
                      Fijn, het werd wel weer eens tijd voor wat bijzondere melodieën/composities. Het haalt het echter niet bij Instrumental 1. Het album zakt wel een beetje in zo op het einde.

                      I Felt Your Shape
                      Wederom prima, maar wel het gevoel dat ik het al een keer gehoord heb inmiddels.

                      Samurai Sword
                      Ja... nou. Van mij hoeft dit niet echt. Waar andere noisy nummers op een gegeven moment een balans vonden, blijft dit gewoon de hele tijd heel vervelend om naar te luisteren. Tot die stilte met wederom die hartslag. De hartslag blijft tof.

                      My Warm Blood
                      Dit had geen 9 minuten hoeven te zijn. Ik vind het wel een fijne en passende afsluiter trouwens met de hoofdrol voor de hartslag.

                      Ik had trouwens ook een vrij lang experimenteel break-up album op de agenda staan voor volgende week. Maar om jullie allemaal te sparen zal ik wat anders uitzoeken. :p

                      Ik heb het album vandaag in zijn geheel geluisterd en het is niet echt aan mij besteed. Ik deel wel een aantal zaken die Linus beschrijft. Ik vind het daarnaast ook een vrij saai album met veel eentoning gebrom en gezwijmel en erg 90's indie. Bij vlagen deed het mij denken aan John Frusciante's - Niandra LaDes and Usually Just a T-Shirt en heel in de verte ook wat aan Weezer maar dat komt denk door de stem van de zanger.

                      Er zijn wel een aantal nummers die ik wel grotendeels kon waarderen. Zoals Map waarbij het bij min 02:22 ineens wel wat interessant werd.

                      I am bored en I Felt your Shape vond ik ook wel aardige nummers maar Samurai Sword vond ik dan weer echt een bak teringherrie waar ik niets mee kon.

                      Wel leuk om een keer geluisterd te hebben en bedankt voor de inzending maar ik denk niet dat ik hem nog een keer zal aanzetten. 🙂

                      Als ik de kritieken lees kan ik het meeste goed begrijpen: de zang is vrij uniform, en weinig dynamisch. Het deed me een beetje denken aan de manier van zingen zoals bijvoorbeeld in sommige nummers van The Notwist. Dat door het soms mompelige karakter de tekst niet altijd even goed verstaanbaar is, was mij niet opgevallen: teksten boeien me toch niet.

                      Gelukkig is de muzikale zijde behoorlijk dynamisch. Het gaat van minimalistische drones ((Something)) naar bakken herrie met clippende drumtracks (Samurai Swords). Dat levert af en toe ook leuke contrasten op met de bescheiden zangstem, bijvoorbeeld in de instrumentaal behoorlijk drukke The Moon en I Want to Be Cold, waarin de zang net niet in de mix verzuipt.

                      Verder viel me op dat regelmatig gebruikt wordt gemaakt van een harde stereomix, dus dat een bepaald spoor enkel van links komt, of enkel van rechts. Dit "ping-pong" effect wordt af en toe goed gebruikt (I Want Wind to Blow en Instrumental) en af en toe op een wijze die mij het bloed onder de nagels vandaan haalt (The Glow, pt. 2).

                      Ten slotte bevat het enkele elementen die voor mij karakteristiek zijn voor een bepaalde stroming in de indie. Ik heb eerder al The Notwist genoemd, maar van bijvoorbeeld ook Radical Face kun je vrij goed merken dat ze (al dan niet indirect) stevig teruggrijpen op het fundament dat in dit album is gelegd.

                      Het hoogtepunt is voor mij de tweede helft van I Want Wind to Blow. Het is een heerlijk gitaarloopje, en de opbouw met de pompende overstuurde drumtrack is genieten. The Moon is een fijn nummer met leuke compositie. The Gleam pt. 2 is met name instrumentaal heel vet. Zou qua duisterheid en timbre wel op Blood Money van Tom Waits passen. Maar dan uiteraard ook met zang van Waits. I Want to Be Cold past mij ook wel. Doet me denken aan het snellere werk van Boris. In tegenstelling tot de eerdere commentaren vind ik Samurai Sword wel iets hebben, maar ik hou dan ook ontzettend van dronende distortion. Dat heeft iets kalmerends, waar we volgens mij in het Jukebox-topic ook al eens een gesprek over hebben gehad.

                      Middenmoters: The Glow, pt. 2 heeft een bloedirritant gedeelte (zie hierboven), met die harde stereo in de akoestische gitaar die dan opzettelijk mank loopt. Vanaf een minuut of 3:30 is het een prima track, waardoor ik het nummer waarschijnlijk nog wel eens zal luisteren (waarbij ik de harde stereo skip). Instrumental -2: ik hou van die feedback, komt nog iets van een zingende zaag voorbij. Bijzondere ietwat mysterieuze sfeer.

                      Had van mij niet gehoeven: de akoestische-gitaar-met-zang-nummers. I Felt Your Shape. Zal wel een liedje zijn waarbij de tekst van belang is. Muzikaal niet bijster interessant. Headless Horseman: zeurderig.

                      Overall: interessant album omdat je hoort dat het een invloedrijk album moet zijn geweest in zijn genre, en er vrijelijk geëxperimenteerd wordt. Ondanks dat experimenten niet altijd succesvol zijn, is het toch goed om te horen zodat je voor jezelf ook weet wat je er van vindt. En in dit album wordt de luisteraar langs een hoop verschillende deurtjes geleid om eens te luisteren.

                      4 days later

                      Aangezien het de 11de is, plaats ik maar vast het album voor de komende 2 weken ondanks dat er misschien nog wat recensies komen voor Tsjoks plaat.

                      Zoals ik al schreef in mijn recensie voor The Glow pt 2, was ik ook van plan om met een experimentele break-up plaat op de proppen te komen. Ik had Boys for Pele van Tori Amos uitgezocht omdat het een opvallend break up-album is en de invloed op veel van de huidige vrouwelijke singer-songwriters. Ik twijfelde echter al vanwege de lengte. En nu we net een album uit grofweg dezelfde categorie hebben gehad, ben ik maar op zoek gegaan naar iets anders.

                      Dus nu maar één van mijn favoriete platen:

                      1965 viel in de gouden periode van Nina Simone. Eerder dat jaar had ze al I Put a Spell on You uitgebracht, volgens velen haar beste album ooit. Pastel Blues is iets minder bekend en ondanks dat de twee platen op hetzelfde moment zijn opgenomen, is er een duidelijk verschil in stijl. I Put a Spell on You maakt vaker gebruik van een orkest/big band, terwijl Nina Simone Pastel Blues bijna in haar eentje draagt als zangeres en pianiste. En hoewel het een blues-plaat is, combineert ze het feilloos met jazz, gospel, soul en klassiek. De plaat is ook veel politieker.

                      Klinkt het voor ons nog net zo revolutionair als toen ze het uitbracht in 1965? Waarschijnlijk niet. Het is echter nog steeds één van de beste zangeressen van de afgelopen eeuw in topvorm en een belangrijk onderdeel van de muziekgeschiedenis, o.a. vanwege de navolging. Dit album is een inspiratiebron voor artiesten als Kanye, Alicia Keys en Jeff Buckley en alleen daarom al boeiend om eens te luisteren.

                      Tot slot fijn nieuws als je het echt niet blieft... het album is slechts 35 minuten lang.

                      Luisteren kan hier op YouTube en hier op Spotify.



                        5 days later

                        @Linus even bedanken voor het onder de aandacht brengen van dit album. Ik heb het album nu drie keer geluisterd en is echt wonderschoon. Later kom ik nog wel met een meer uitgebreide review maar wilde dit alvast laten weten 🙂

                        Ik was er nog niet aan toe gekomen te reageren op jullie ervaringen met The Microphones dus dat wil ik graag alsnog even doen. 🙂

                        Moest lachen dat @Linus het woord 'lelijk' gebruikte, want dat is volgens mij zeker van toepassing op sommige stukken die (bewust) vals of dissonant zijn. Maar ja, dat hoort een beetje bij het gênre, hè. De elementen van gruizigheid die @sigme wel aanspreken, strijken @Tem juist tegen de haren. De reacties zijn wel ongeveer wat ik verwacht had. Eens met jullie allemaal dat de zang het zwakste deel van de plaat is (dat geldt overigens voor alle muziek van The Microphones) maar volgens mij ook eens met de meerderheid dat de muziek op veel plekken een hoop goedmaakt.

                        Al met al bedankt voor het luisteren, leuk om deze relatief onbekende plaat te delen! Ik hoop dat jullie I Want Wind to Blow nog eens aanzetten.

                        Oh, en door het album heen zit een misthoorn (door Linus beschreven als 'hartslag'). Mocht je nou zeggen, dát vind ik echt tof: dan heb ik als klein toegift nog 35 minuten misthoorn voor jullie.

                        Nu naar Nina Simone! Uiteraard een legende, maar ik denk dat ik nog nooit een heel album van haar van begin tot einde heb geluisterd. Daarom heel veel zin in de volgende inzending.