tsjok
Ik vond het tijdens het werk en autorijden wel lekker. Dan neemt het een plek in op de achtergrond van mijn aandacht en is het lekker om af en toe te kunnen schakelen en die kleine variaties op te merken. Maar het is niet iets dat ik snel bewust aan zou zetten wanneer ik muziek wil luisteren, althans niet het hele album.
Polcafé platenclub #2
Ok, ik had vandaag tijd om nog een keer te luisteren. Zoals altijd weer wat ongeordende gedachten!
Het deed me erg denken aan verschillende shoegaze bandjes. Lush, Slowdive, dat soort werk. Vind ik normaal gesproken leuk! Maar dit was me eigenlijk iets te zenuwachtig. De drumloopjes zijn net iets te opgefokt en de synths hebben een vuvuzela-effect. Alomtegenwoordig, op het irritante af soms.
Omdat er hierdoor eigenlijk geen rustpunten in de muziek zitten is het luisteren best intensief. Maar dan hoor je wel gave dingen. Smalltalk is eentje die ik in mijn lijst heb gezet, vooral omdat de synth daar wat afwissender is. Doet me erg denken aan Ladytron, wat één van mijn favoriete bands is.
Party Line is een ander hoogtepunt. Ja, beetje Portishead-achtig. Ook eindelijk wat rust. Dat komt heel goed tot zijn recht. Fijn en laidback.
You're Out heb ik ook toegevoegd. Net als op Smalltalk spreekt de dynamiek mij aan. Intelligent opgebouwd en verveelt niet.
Het tweede deel van het album is echt beter dan het eerste. Kan komen omdat de drone van synths dan begint te wennen, maar ik denk dat de beste nummers echt op het eind staan.
Prima album! Leent zich slecht voor een complete luisterbeurt, maar individueel zijn de songs best fijn.
Heeft iemand eigenlijk nog iets van @Pompom vernomen, de afgelopen twee weken?
Zijn wietplantage zal wel opgerold zijn.
Hij heeft dit zure kliekje verlaten en is terug naar de warme moederschoot van Fok!.
- Edited
Ik heb serieus heel lang nagedacht of ik ook een artiest kende die heel goed was en toch voor velen onbekend. Is niet gelukt. Dus dan doe ik maar het tegenovergestelde en ga voor een album van een artiest die eigenlijk niet mag missen wanneer we het over vrouwelijke muzikanten & zangeressen hebben: Joni Mitchell. Daarbij zorgt haar muziek voor een afwisseling wat betreft muziekstijlen na twee platen van hedendaagse bands, al is het ook zeker experimenteel.
Even dacht ik eraan om gewoon helemaal voor de klassieker te gaan en Blue aan te dragen. Vooral omdat kerst nadert en River erop staat. Maar die plaat is zodanig bekend dat het misschien niet zo leuk is om te bespreken. Het is dus Hejira geworden. Dat album stamt uit 1976. Ze is inmiddels haar hoge stem kwijt en heeft haar folkfase en popmuziekfase grotendeels achter zich gelaten.
Joni Mitchell heeft de nummers geschreven tijdens drie verschillende reizen die ze maakte. Waaronder een tournee met Bob Dylan (Bob Dylan's Rolling Thunder Revue. Ze kwam even voor in de docu) en een autorit van Maine naar LA die ze in haar eentje aflegde. Hejira markeert ook het begin van haar samenwerking met basgitarist Jaco Pastorius, daarnaast zijn o.a. Neil Young, John Guerin en Max Bennett te horen.
Ik liep tegen wat obstructies op tijdens mijn reisje van de afgelopen dagen, maar ik kom nog met een review van het vorige album.
Volgens mij ken ik Joni Mitchell enkel van naam. Zal het vanavond eens aanzetten. Ik verwacht liedjes-liedjes.
- Edited
Begin te denken dan ik ook wel Blue had kunnen kiezen. ^^
Eerste indruk (na een half album) lijkt overeen te stemmen met de verwachting: liedjes-liedjes. Er wordt een verhaal gezongen, waarbij de zang dus een zeer prominente plaats inneemt. De muziek fungeert veelal als begeleiding. Wel een typisch basgeluid van Pastorius.
Zo de tweede helft van het album eens beluisteren.
4 days later
Aangezien het morgen de 23ste is en het tijd is voor een nieuwe plaat, was ik eigenlijk wel benieuwd of er nog gedachtes zijn over Hejira.
Ik kom vandaag niet toe aan het schrijven van een recensie maar ben er mee bezig 
️
Hier ook morgen. Minder tijd gehad dan gedacht wegens de vooruitlopende kerstverplichtingen en zo.
Wat een gedoe hè, die geboorte van Jezus.
Tof, ben benieuwd!