- Edited
tsjok Even terug naar de praktijk van nu. Ik hoor politici roepen dat de zorg te duur is en dat het onbetaalbaar is. Maar zolang wij niet collectief aan de bedelstaf zitten lijkt het me een kwestie van prioriteiten ergens anders leggen. Ik vind het vreemd dat, terwijl het water ons economisch nog niet eens aan de lippen staat, er direct wordt gesproken over dat we bepaalde mensen dan maar geen zorg meer moeten verlenen. Dat is alsof je net 10 minuten met een paar mensen vast zit in de lift en dan al gaat besluiten wie men als eerste op gaat eten.
De enige grenzen die ik aan de zorg zie momenteel is het beperkte aantal mensen wat in de verzorging werkt. Ik zou liever op basis van onmogelijkheid mensen opgeven dan op basis van vermeende onbetaalbaarheid. Uiteindelijk is die laatste vraag namelijk heel simpel: willen jij en ik wat van onze welvaart inleveren om anderen in leven te kunnen houden. Ik neig er toch heel erg naar om die vraag met "ja" te beantwoorden. En dat is vooral vanuit egoïsme ingegeven, want ik wil over 50 jaar ook niet aan de verkeerde kant van de economische vergelijking vallen als ik nog met enige kwaliteit van leven een tijdje mee zou kunnen.