Hier een livestream van Rick Beato waarin hij het "Gilmour-effect" bespreekt. Het verhaal van Beato gaat een beetje heen en weer, maar in essentie komt het er op neer dat wanneer Beato virtuositeit bespreekt, er altijd wel comments opduiken met een "...maar ik vind Gilmour beter!". Wellicht vinden mensen hier het ook interessant om die video te bekijken, althans beluisteren.
Gilmour is toevalligerwijs ook (een van mijn) favoriete gitaristen. Ik vind zijn stijl schitterend. Zijn composities en solo's zijn legendarisch.
Het gevoel dat hij in het spel weet te leggen, het timbre, de compositie... Ik zit met gemak 2 minuten van deze video met kippenvel op mijn armen te luisteren.
Toen ik begon met gitaarspelen zat ik echter diep in de (technische) death metal. Daarin had ik hele andere gitaarhelden, die wellicht meer aanspraak op de titel "virtuoos" maken. De eerste die zo in mij opkomt is Muhammed Suicmez van Necrophagist:
Dat was een beetje waar ik op richtte, qua technische vaardigheid. Als je op die snelheid zulke lastige composities uit je vingers weet te krijgen (en daarbij nog de vocalen voor je rekening neemt), moet je in principe toch bijna alles kunnen spelen? Inmiddels ligt mijn lat heel wat lager en ben ik veel minimalistischer gitaarwerk gaan waarderen.
Maar wanneer je kijkt naar de moderne gitaristen die momenteel populair zijn, zijn dat eigenlijk eigenlijk allemaal technisch zeer virtuoze gitaristen. Tosin Abasi van Animals as Leaders en Tim Henson van Polyphia komen zo in mij op. Voor mij lopen dergelijke projecten echter al gauw het risico leeg te voelen (hoewel ze dat natuurlijk helemaal niet zijn).
Is knap, maar doet mij persoonlijk verder weinig. Het heeft op mij hetzelfde kunstzinnige effect als iemand een fantastische sportprestatie zien leveren: respect voor de kunde van iemand en ontzag voor de moeite en tijd die iemand er in heeft gestoken.
Gitaristen die én technisch virtuoos zijn, én compositietechnisch de juiste snaar weten te raken bij mij (HIHAHO) zijn er echter ook nog:
Voorheen had ik dan misschien nog een stukje geschreven over muziek als sport, dingen zo snel mogelijk proberen te doen, en kunst, proberen om dingen zoveel mogelijk roering teweeg doen brengen, maar dat zou zaken onnodig en ongefundeerd diskwalificeren.
Hoe staan anderen in dat verhaal van technische virtuositeit vs (of met?) emotionele lading?
