Ik ben al de hele dag aan het gitaarspelen, wat een genot. Ik ontdek ook nu het belang van een effect loop en wat een fantastische uitwerking dat heeft op de klanken 😃

    tsjok
    Daarom is het ook zo leuk om jezelf af en toe te trakteren op nieuwe apparatuur. Opent weer een hele nieuwe wereld.

        Drietebuul Ja, zeker!

        Heb ook een bijpassende footswitch besteld ( :') ) en een pedal board om alle zooi even netjes bij elkaar te binden. Dan ben ik voorlopig wel klaar met de gitaaruitgaven.

          2 months later

          Hier een livestream van Rick Beato waarin hij het "Gilmour-effect" bespreekt. Het verhaal van Beato gaat een beetje heen en weer, maar in essentie komt het er op neer dat wanneer Beato virtuositeit bespreekt, er altijd wel comments opduiken met een "...maar ik vind Gilmour beter!". Wellicht vinden mensen hier het ook interessant om die video te bekijken, althans beluisteren.

          Gilmour is toevalligerwijs ook (een van mijn) favoriete gitaristen. Ik vind zijn stijl schitterend. Zijn composities en solo's zijn legendarisch.


          Het gevoel dat hij in het spel weet te leggen, het timbre, de compositie... Ik zit met gemak 2 minuten van deze video met kippenvel op mijn armen te luisteren.

          Toen ik begon met gitaarspelen zat ik echter diep in de (technische) death metal. Daarin had ik hele andere gitaarhelden, die wellicht meer aanspraak op de titel "virtuoos" maken. De eerste die zo in mij opkomt is Muhammed Suicmez van Necrophagist:

          Dat was een beetje waar ik op richtte, qua technische vaardigheid. Als je op die snelheid zulke lastige composities uit je vingers weet te krijgen (en daarbij nog de vocalen voor je rekening neemt), moet je in principe toch bijna alles kunnen spelen? Inmiddels ligt mijn lat heel wat lager en ben ik veel minimalistischer gitaarwerk gaan waarderen.

          Maar wanneer je kijkt naar de moderne gitaristen die momenteel populair zijn, zijn dat eigenlijk eigenlijk allemaal technisch zeer virtuoze gitaristen. Tosin Abasi van Animals as Leaders en Tim Henson van Polyphia komen zo in mij op. Voor mij lopen dergelijke projecten echter al gauw het risico leeg te voelen (hoewel ze dat natuurlijk helemaal niet zijn).

          Is knap, maar doet mij persoonlijk verder weinig. Het heeft op mij hetzelfde kunstzinnige effect als iemand een fantastische sportprestatie zien leveren: respect voor de kunde van iemand en ontzag voor de moeite en tijd die iemand er in heeft gestoken.

          Gitaristen die én technisch virtuoos zijn, én compositietechnisch de juiste snaar weten te raken bij mij (HIHAHO) zijn er echter ook nog:

          Voorheen had ik dan misschien nog een stukje geschreven over muziek als sport, dingen zo snel mogelijk proberen te doen, en kunst, proberen om dingen zoveel mogelijk roering teweeg doen brengen, maar dat zou zaken onnodig en ongefundeerd diskwalificeren.

          Hoe staan anderen in dat verhaal van technische virtuositeit vs (of met?) emotionele lading?

          a year later

          Setje monitorspeakers aangeschaft van Presonus, om het volumetechnische gat tussen koptelefoon en 60 watt buizenversterker te kunnen overbruggen. Kan ik mijn hitjes ook beter mixen, denk ik.

          10 months later

          Nog maar even een bumpje.

          Recent Bias FX 2 aangeschaft. Een stuk software voor effecten- en versterkeremulatie. Daarvoor gebruikte ik in de loop der jaren (grotendeels illegaal gedownloade) varianten van Bias FX, Guitar Rig, of Line 6 Gearbox, en de laatste jaren is er gigantisch veel vooruitgang in die modulatie gekomen.

          Die eerste emulatie-software was krakkemikkig en klonk synthetisch. Met name de high-gain versterkeremulaties waren behoorlijk schijt. En natuurlijk heb je met een emulatie nog niet de volheid van een échte vintageversterker. Maar aangezien je hierbij ook microfoon en speakerconfiguraties kan laten emuleren, scheelt het aanzienlijk in de benodigde apparatuur.

          Wat ik met name een mooie toevoeging vind is de "guitar match" feature. Het idee is dat je van jouw gitaar het geluid weet te emuleren van een andere gitaar: je Les Paul laten klinken als een Telecaster, of je ES als een Strat. Uiteraard werkt het niet vlekkeloos, maar met je ogen dicht kun je de gitaar die je moet herkennen er ook wel uithalen.

            Drietebuul Wel interessant. Ik vind zelf dat ik met emulatie nooit zo'n goed geluid weet te krijgen als met een versterker en een microfoon (ook al heb ik niet eens een high-end microfoon). Sluit je je effectenpedalen ook aan voor je pc, of gebruik je alleen "puur" gitaar?

                tsjok
                Heb nu gewoon de gitaar -> Focusrite Scarlett -> PC.

                Geluidtechnisch vind ik het allemaal heel goed klinken. Als je op YouTube wat demo's zoekt kom je vooral high-gain toestanden tegen, maar in deze video probeert Paul Davids andere geluiden (Mayer, Bonamassa en Frusciante) te benaderen:

                Grootste nadeel ten opzichte van een versterker is dat je niet de dynamiek hebt van een goede buizenamp. Helpt dan natuurlijk ook niet dat ik enthousiast met de noise gate in de weer ben om te compenseren voor het gebrek aan humbuckers in mijn Tele.

                  a year later

                  Ik heb mezelf voor de zomermaanden getrakteerd op een Martin D10 van Sapele. Lekker in de tuin pingelen met een biertje erbij. Van plectrum naar fingerstyle is even wennen, dus moet nog de nodige vlieguurtjes maken. Maar is een erg aangenaam klinkende gitaar, voor een redelijke prijs.

                    Drietebuul Heel tof! Ik speel op elektrisch trouwens ook bijna alleen maar met mijn vingers. Je leert het op zich zo.