Kritiek op divers geluid in de media

Los van groepsdenken, zijn de onderwerpen die journalisten aansnijden onlosmakelijk verbonden met normen en waarden. En als er iets is waar mensen een hekel aan hebben, ook zullen ze dat niet graag toegeven, is wanneer iemand anders jouw normen en waarden als niet juist bestempeld of erger nog als ronduit slecht ziet. Om het kritische geluid van donkere journalisten op de Nederlandse maatschappij als voorbeeld aan te halen. Blank Nederland denkt dat de huidskleur er niet toe doet in deze maatschappij omdat we wetten hebben die discriminatie tegengaan. Op basis daarvan vind de meerderheid zichzelf moreel gezien een goed volk. We discrimineren immers niet. Donkere schrijvers gaan tegen dat idee in en zeggen in principe dat die morele gedachtegang niet juist is. Zelfs de meeste beschaafde persoon zal zich bij zo'n uitspraak diep van binnen persoonlijk aangesproken voelen en iets gepikeerd op reageren.

Bij welke club komt eigenlijk die 'NOS=Fake News'-actie vandaan? Google weet het niet.

Laat maar. Nu wel.

remlof Op een modaal inkomen? Dat is zo'n 2900 bruto per maand.
Mag hopen dat je daar wat boven zit met 200 jaar werkervaring in de ICT.

remlof Iemand met 60k per jaar redt het alleen ook wel.
Maar Jan Modaal zonder werkende Jannie, moeilijk hoor.

Sloggi Het wijkt wat af van de oorspronkelijke insteek van dit topic, maar o.a. @Klopkoek heeft (terechte) zorgen over de pluriformiteit van het Nederlandse medialandschap.

Aan de andere kant: in de jaren '80 had je maar twee televisienetten. Naar het Journaal (een CDA bolwerk) keken gemiddeld 5.5 miljoen mensen en Zeg Eens AAA (vol met sluikreclame en proto-woke onzin over energiebesparing e.d.) had 8 miljoen kijkers per aflevering. De DDR in Nederland zeg maar. Voordeel was wel dat notoire leugenaars en populisten van het niveau Johan Derksen geen kans kregen en het volume werd weggedraaid wanneer Janmaat in beeld kwam.

Wat achtergrondinfo over Leo Derksen (1926 - 2002):

"Als iemand te vroeg is overleden, is het Leo Derksen wel, de columnist van De Telegraaf tussen 1974 en 1988. Eindelijk was de tijd aangebroken waarin hij de zoete vruchten had kunnen proeven van zijn zure arbeid en nu steekt Onze Lieve Heer er Zijn stokje voor.

Leo Derksen zou je kunnen beschouwen als een LPF'er avant la lettre. Als Pim' nog had geleefd en Derksen zou fit genoeg zijn geweest, dan had hij het in de nieuwe regering tot minister kunnen brengen, liefst met cultuur en media in zijn portefeuille. Op de eerste dag van zijn bewindsperiode zou hij de publieke omroep hebben afgeschaft, op de tweede dag alle kunstsubsidies en op de derde dag zou hij Harry Mulisch en Hugo Brandt Corstius met terugwerkende kracht hun PC Hooftprijs hebben ontnomen.
Want Leo Derksen was niet zomaar een rechtse columnist, hij was een verbitterde, rancuneuze reactionair, die zich als (toneel)schrijver miskend voelde en daarvoor zijn leven lang wraak heeft genomen. Hij was de vleesgeworden, kleinburgerlijke bekrompenheid, vaak balancerend op de rand van karaktermoord en xenofobie. Hij nam het zogenaamd optegen de bedonderaars van de gewone man' (citaat uit het in memoriam van De Telegraaf), maar hij deed niets liever dan zich aanschurken tegen de macht van de ongewone man, zoals zijn vrienden prins Bernhard, Freddy Heineken en Hans Wiegel.
Als hij gevoel voor humor had gehad, zouden zijn columns nog pruimbaar zijn geweest nu bleven ze steken in de dorre taal van haat en walging.
In 1988 moest Derksen stoppen met zijn column. Het werd zelfs De Telegraaf, die zich wilde aanpassen aan een milder maatschappelijk klimaat, te bont. Ik las in necrologieën dat hij tot 1996 een internetsite had die moest worden gesloten omdat er te veel bezoekers waren.
Tot 1996! Het toont maar weer eens aan dat het gedachtegoed van de LPF niet uit de lucht is komen vallen. Het is er altijd geweest, en het zal er altijd zijn. Minder ambtenaren, minder buitenlanders, minder kunstenaars daar komt het doorgaans op neer. Leo Derksen heeft het veertien jaar lang in De Telegraaf mogen roepen, maar zijn tragiek was dat de machtigen van de Nederlandse aarde nooit écht naar hem luisterden. Voor links bestond hij niet, voor rechts was hij alleen een amuseur.
Columnisten worden nu eenmaal nooit helemaal serieus genomen, en dat is maar goed ook. Maar Derksen kon daar moeilijk mee leven. Zelfspot en zelfrelativering kende hij niet. Hij werd alleen maar verbetener en bitterder.
Het is sneu voor hem dat hij de moderne tijden maar zo kort heeft mogen meemaken. Hij zou meewarig hebben gekeken naar al die kranten en weekbladen waarin nu allerlei kleine Derksentjes hun haat tegen alles wat links is mogen botvieren. En hij zou zich vooral hebben verkneukeld om het opportunisme en de angsthazerij van een aantal linkse vijanden-van-toen die zich de afgelopen maanden opeens tot `Pim' bekenden."

"In 1988 bemoeide prins Bernhard zich er hoogstpersoonlijk mee. Telegraaf-columnist Leo Derksen moest met de vut en daar was de prins het niet mee eens. Hij was wel gecharmeerd van de rabiaat rechtse, recht-voor-zijn-raap-columns die Derksen sinds 1974 onder de titel 'Op zicht' in De Telegraaf schreef. De stem van rechts, de held van de zwijgende rechtse meerderheid werd hij genoemd. Zijn critici hielden het liever op 'de hetzeschrijver'. Derksen overleed zondag op 75-jarige leeftijd. Hij was al geruime tijd ernstig ziek.

Bij het lezen van zijn columns, vaak ellenlange kwade tirades tegen fanatieke feministen, het vreemdelingenbeleid, de slome ambtenarij en de Vara ('de rode roeptoeter') bekruipt je inderdaad het gevoel dat over Derksens schouder de grote meerderheid hard meebrult: Derksen speelde in op thema's die de LPF nu in één klap zesentwintig kamerzetels opleverden.
De Telegraaf was de krant met het reactionaire imago en Derksen was het symbool. Al aan het begin van de jaren vijftig, de tijd van de rooms-rode coalitie, fulmineerde Derksens voorganger Jacques Gans tegen de gevestigde politieke elite. In de jaren zestig zag de krant met lede ogen aan hoe het land veranderde. Toen Derksen in 1974 als columnist aantrad, was het de tijd van de polarisatie en die schoen paste hem als geen ander. Derksen zocht contrasten en versterkte die. Veel van zijn columns zijn ongekend fel en geschreven zonder enig blad voor de mond. Zo ging Derksen duidelijk over de schreef toen hij tv-maker Frits Bom vergeleek met Hitler. Bom organiseerde een protestmars tegen de slechte situatie in het openbaar vervoer, waarop de columnist schreef: ,,Hier voelt hij zich als een vis in het water. Voor deze mensen is hij de Grote Leider, wat in het Duits Führer betekent, maar ja, elke taal heeft zo zijn grapjes.'' En over CDA-voorman Willem Aantjes: ,,Geen wonder dat Aantjes voorzitter wordt van de Nationale Kampeerraad. Hij kent het Horst-Wessellied uit zijn hoofd.''
Dat Derksen helemaal niets met 'die rooien' te maken wilde hebben, trachtte hij op velerlei manier duidelijk te maken. Zo greep hij eens een wetenschappelijk onderzoek aan om de PvdA een hak te zetten. Uit dat onderzoek bleek dat Nederlanders tussen 1965 en 1986 gemiddeld 3 centimeter langer waren geworden. Waarschijnlijk het gevolg van toegenomen welzijn. Derksen: ,,Wie bedenkt dat de afgelopen 27 jaar de PvdA slechts zes jaar heeft meegeregeerd, kan dus nooit beweren dat hij dankzij 'Het Morgenrood' is gegroeid.''
Derksen was voor zijn loopbaan als columnist actief als tv-recensent, schreef tv-thrillers voor de Avro en toneelstukken. Verder moest hij weinig hebben van veel tv-personality's. 'Dallas', 'Dynasty' (met Joan Collins, dat 'enge reptiel'), Miami Vice: het is allemaal niks. Sonja Barend? ,,Al jaren hoopt zij vurig dat het lot haar een travestiet met zes borsten of een transseksueel met twee hoofden schenkt.''
In de loop van de jaren tachtig verdween de polarisering uit de maatschappij en dus ook uit de krant. De Telegraaf werd rustiger, bedaarder. Daar paste het instituut-Derksen niet meer in. In 1988 werd hij daarom met de vut gestuurd. Maar het volk vergat hem niet: zijn eigen internetsite, waarop Derksen rustig doorging met fulmineren, werd in 1996 uit de lucht gehaald. Wegens te veel bezoekers."

Juist dat gedeelte over het (vroege) internet is fascinerend. Hij was trouwens lid van de VVD

Ach ja Leo Derksen, dat vond ik toen ook al een lul, al stemde ik VVD.

remlof Hans Wiegel was fan!

Maar goed. Kort gezegd denk ik dat er een verborgen vraag in de samenleving aanwezig was en dat vervolgens het (politiek gemotiveerde, gefinancierde) aanbod ook weer zijn eigen vraag schept. Door allerlei andere ontwikkelingen neemt de diversiteit en pluriformiteit helaas af.