Ik vond het lopen een stuk leuker worden toen ik de doelen losliet en de meetapparatuur afgooide.
Toen ik nog wel van alles mat heb ik eens de hartslagmeter van mijn liefste geleend en daarmee een halve marathon in 2 uur gerend, om te kijken wat m'n hart deed. Dat deed het prima, en ik heb nog een half jaar een schaafwond gehad tussen m'n tieten door die meter.
Tegenwoordig ren ik voor de schoonheid en de troost. Vanochtend nog, het was weer mooi. Nu ik weer een iphone heb wordt er wel iets gemeten en vastgelegd; de hoeveelheid stappen. Daar kan ik wel mee leven, want dat zet mij niet aan tot spoed, of hindert me bij even stilstaan om wat mooie natuur te bewonderen. Of, zoals vanochtend, even 50 m wandelen zodat ik een stel bejaarde wandelaars niet hoefde te storen.