GSbrder Ik had het over volkshuisvesting, jij begint over sociale huur 😉. Dat betekent dat je bouwt naar behoefte én beoogd maatschappelijk effect, niet naar winstverwachting.
Marktwerking is prima als er sprake is van een consument die een weloverwogen keuze kan maken. Bij maatschappelijke ondersteuning is daar natuurlijk geen sprake van. A) je hebt te maken met een burger met rechten en plichten, geen consument die het 'product' ook kan laten staan en B) keuzevrijheid is een wassen neus want ten eerste is kwaliteit in die hoek zeer moeilijk meetbaar en ten tweede gebruik van de voorziening is zeer infrequent dus opgedane ervaringen zeggen weinig. Toepassing van de Aanbestedingswet moet worden uitgezonderd van dit soort voorzieningen. Als het gaat om de Wmo en JW is het ministerie daar ook mee bezig; dat was eigenlijk ook de bedoeling maar was er bij het opstellen van de wet even tussendoor geglipt...
Ik denk wel dat je een goed punt hebt als het gaat om tegenstellingen in beleid. Dat sluit mooi aan op mijn initiële punt. En gemeenten hebben daar inderdaad maar mee om te gaan en moeten er het beste van maken in een imperfect systeem. Je hebt het over fiscaal stimuleren: hier zit de rijksoverheid dus in de modus van ingrijpen (meer overheidsinterventie) en zo de markt te sturen. Een niet zo onzichtbare hand. Dan krijg je dus allemaal rare prikkels en is de uitkomst van beleid heel moeilijk te voorspellen. Niet doelmatig dus. Daarom zeg ik: financier partijen met een maatschappelijk oogmerk rechtstreeks en passeer waar het gaat om collectieve voorzieningen rechtstreeks. Dan zwem je ook niet in de fuik van een overheid die alles zelf doet, want dat is ook helemaal niet realistisch.
