Ik ben deze week naar Marley: One Love geweest.
Op zich schetst de film best een interessant tijdsbeeld van de jaren zeventig op Jamaica en de interessante ontwikkeling van het Rastafari-geloof. De muziek is ook de moeite waard. Veel meer positiefs heb ik helaas niet te melden.
Ik was al op mijn hoede toen direct bij het begin Ziggy Marley aan het woord kwam en vertelde dat hij iedere dag bij de opnames was geweest om er zeker van te zijn dat het een accuraat portret van zijn vader zou zijn. Zonder de medewerking van de familie zou er waarschijnlijk nooit toestemming zijn gegeven voor het gebruiken van de muziek. Maar het gevolg is een rommelige, oppervlakkige film waarin de mindere kanten van het karakter van Bob Marley hooguit zijdelings aan bod komen.
De film gaat maar over een paar jaar uit het leven van Marley, maar maakt nooit een duidelijke keuze waarover het gaat. Het gaat een beetje over de politieke verdeeldheid op het eiland, het gaat een beetje over zijn relatie met zijn vrouw, het gaat een beetje over zijn vlucht uit Jamaica nadat hij is neergeschoten, het gaat een beetje over de opname van het album Exodus, het gaat een beetje over zijn vader, het gaat een beetje over twee concerten die hij geeft om het eiland te verenigen, het gaat een beetje over zijn band met Afrika, het gaat een beetje over hoe zijn manager hem tilt, het gaat er een beetje over hoe hij is overleden. Maar niets krijgt eigenlijk voldoende focus om het interessant te maken en diepgang te geven. Het kijkt als een verfilmd artikel uit de Quest of zo.
Het acteerwerk is vaak ook maar houterig, met de rol van Marley zelf voorop. Het zal cashen zijn voor de erfgenamen, die bijna allemaal op de rol staan als producer of iets dergelijks, maar het had veel en veel beter kunnen zijn en gezien het levensverhaal, invloed en karakter van Bob Marley eigenlijk ook moeten zijn.
En oh ja. Betere pruiken hadden ook geen kwaad gekund.