Films

Twee films gezien afgelopen week. Even een korte impressie.

A Rainy Day in New York
De vijftigste film van Woody Allen. Het schijnt de vraag te zijn of je nog wel naar films van Allen mag gaan gezien de ophef over zijn persoon, maar daar trokken best veel mensen zich afgelopen maandag niets van aan. De zaal zat behoorlijk vol en het aanwezige publiek zag een buitengewoon charmant niemendalletje waarbij de kwaliteit van de cast de film boven het gemiddelde uittilde. Timothée Chalamet is geweldig als rebel vol twijfels, Elle Fanning speelt met veel overtuiging zijn vriendin die naar New York mag om voor de studentenkrant een topregisseur te interviewen. Dat leidt uiteindelijk tot een opmerkelijk gesprek, een merkwaardige zoektocht in een auto met de scenarioschrijver en verleiding door een acteur. Daarmee vallen de plannen van Chalamet, zoon van een rijke New Yorkse familie, in het water. Hij zwerft een beetje door regenachtig New York en maakt ook vanalles mee. Daarbij komt hij onder meer Selena Gomez tegen en is er een interessante confrontatie met zijn moeder. Het is zeker niet de sterkste film van Woody Allen ooit, maar New York ziet er geweldig druilerig uit, het acteerwerk is goed en er zitten een aantal erg leuke dialogen in. En dat is genoeg voor een ontspannen avond.

Blinded by the Light
Een liefdesverklaring aan de muziek van Bruce Springsteen enaan het lot van Aziatische migranten in het Engeland van de jaren tachtig. Een Pakistaanse tiener in Luton komt via een vriend in contact met de muziek van Bruce Springsteen. Die muziek inspireert hem om vaker voor zichzelf te kiezen en met zijn gedichten en teksten in plaats van de ambities die zijn dominante (en werkloze) vader voor hem heeft. 'Ik ben geen typische Pakistaanse vader zijn zoon dwingt om dokter wordt. Je mag ook advocaat of makelaar worden. Ik geef je de vrijheid.'

Javed wordt gespeeld door een uitblinkende Viveik Kalra die een prachtige ontwikkeling doormaakt in de film, geconfronteerd wordt met het National Front-racisme, langzaam ontdekt hoe getalenteerd hij is en dat in evenwicht moet brengen met zijn afkomst. Een multiculturele coming-of-age-film met cassettebandjes, The Boss, een eerste vriendinnetje, geheime dagfeesten en nog veel meer. Geregisseerd door Gurinder Chadha, die eerder furore maakte met Bend it for Beckham. Het is echt knap hoe zij de muziek van Springsteen ('is he jewish?') door de film heen weeft en de verschillende karakters echt tot leven brengt.

Mooie bijrollen zijn er voor Aaron Phagura als de jonge Sikh die Javed in contact brengt met Springsteen, waardoor ze uitgroeien tot boezemvrienden. Het bekendste gezicht in de film is vermoedelijk die van komiek Rod Brydon die de vader van een andere beste vriend van Javed speelt, zonder meer een grappige bijrol. Het duurde even voordat ik doorhad wie die zoon speelde. Dat is niemand minder dan King Tommen uit Game of Thrones, die echt een geweldig jaren tachtig-uiterlijk heeft in deze film. De strenge vader en de keihard werkende moeder van Javed worden ook herkenbaar gespeeld.

Voor wie die jaren heeft meegemaakt, zeker wie in die tijd wel in Engeland kwam, is de film een feest voor het oog en muzikaal klopt alles gewoon. Natuurlijk zitten er wat gemaakte scenes in. Maar als ik het vergelijk met bijvoorbeeld Yesterday dan komt alles minder gemaakt en oprechter over. Ik denk dat dit de feelgood film van het jaar is. Het is bovendien nog grotendeels écht gebeurd ook. Wat mij betreft een échte aanrader.

Net deze in de bios gezien:

https://www.imdb.com/title/tt6062774/

Heel aparte film. Zou niet direct zeggen 'keigoed', maar zeker bijzonder.

Gisteren werden de prijzen uitgedeeld op het filmfestival van Venetië. O.a. Roman Polanski viel in de prijzen. Vrij bijzonder was dat de Gouden Leeuw naar een stripverfilming ging. Joker van Todd Phillips met Joaquin Phoenix in de hoofdrol lijkt een vrij bijzondere film te zijn geworden.

En zoals jullie vast wel weten, hou ik wel van comics. Maar ik ben de afgelopen jaren een beetje uitgekeken op de nietszeggende brave films van Disney/Marvel en de chaos bij The WB/DC die ontstond toen ze Marvel probeerden na te apen. Gelukkig heeft er dus blijkbaar iemand bij die laatste studio bedacht dat ze misschien Marvel niet na hoeven te doen om succes te hebben. Dit jaar kregen we van DC een charmante film die terugging naar de basis van de stripboekenverfilming (Shazam!) en nu dus (blijkbaar) een sublieme Joker die geïnspireerd is op het werk van Martin Scorsese en met een flinke dosis maatschappijkritiek.

Daarnaast komt er een (stand-alone?) film over Batman aan die door Matt Reeves wordt geregisseerd en met Robert Pattinson in de hoofdrol. Reeves heeft blijkbaar alle vrijheid om de film te maken die hij wil maken. Dus hopelijk gaan we weer een iets spannendere periode in wat betreft stripverfilmingen.

Nu eerst wachten op 4 oktober voor Joker.

Onlangs de Italiaanse film La Paranza dei bambini gekeken, in Nederland uitgebracht onder de naam Piranhas. De film draait om een groep vrienden van een jaar of vijftien op snelle scooters die als vanzelfsprekend in de georganiseerde misdaad terechtkomen om dure kleding, horloges, coke, drank en tafels in dure uitgaansgelegenheden te kunnen betalen. Gebaseerd op een boek van Roberto Saviano, de auteur van het boek en de film Gomorrah, die een paar jaar geleden enorm succesvol waren.

Bij de hoofdfiguren leeft echter ook een soort nostalgie naar de georganiseerde misdaad die zich juist inzet voor de wijk in plaats van deze uitzuigt en afperst. De moeder van de hoofdrolspeler moet zelf beschermingsgeld afdragen. Als de familie die het in de wijk voor het zeggen heeft, wordt opgepakt nemen de vijftienjarige snotneuzen met wat hulp en wapens de controle over de wijk over.

Dat leidt natuurlijk tot de nodige verwikkelingen onderling, binnen het gezin van de hoofdpersoon, rond de liefde en rond de machtsstrijd met andere groepjes. De verhaallijn is interessant, maar niet heel origineel. De manische manier van filmen, met veel close-ups, het acteerwerk van de jonge acteurs en het decor van de smalle straatjes en pleintjes van Napels maken het toch een boeiende film. Ook de rol van social media is interessant. Waar kennen we het beeld van jongens die stoer willen doen met wapens op instagram ook alweer van.

Er is natuurlijk ook een zijlijn met een ongewenste liefde. Het geweld is soms schokkend gezien de leeftijd van de daders, maar tegelijk zijn het in andere scenes ook gewoon opgeschoten kinderen die onderling kibbelen of ruzie maken over het feit dat hun kleine broertje de koekjes heeft opgegeten. Het is ook een interessante film vanwege de discussie over jonge kinderen in Nederland die door de georganiseerde misdaad worden gebruikt en de rol van materialisme in de keuze om zo makkelijk geld te verdienen.

Ik raad hem van harte aan.

Ik ben een groot fan van Scorsese en zeker in combinatie met DeNiro en Pesci. Vanaf deze week in de bios en ook al vrij snel (eind deze maand geloof ik) op Netflix.

In de boeken is het een topcasting maar het zijn wel mannen die allemaal flink op leeftijd zijn en ben dus nog enigszins sceptisch over het resultaat. De recensie in de Volkskrant was wel lovend.

Gisteravond The Report gezien, de film met Adam Driver over het onderzoek van de Amerikaanse senaat naar martelingen van gevangenen na 9/11, specifiek na de inval in Irak. De film doet wel een beetje denken aan Official Secrets waar ik eerder over sprak, omdat het hier ook gaat om één persoon voor wie het geweten zo belangrijk is dat hij zijn eigen loopbaan op het spel zet om misstanden aan het licht te brengen.

Vooral de eerste helft van de film is bij vlagen schokkend met de beelden van waterboarding en andere martelmethoden, alsmede het gemak waarmee dit binnen de Amerikaanse overheid wordt rechtgepraat en hoe makkelijk men in zee gaat met wetenschappelijke charlatans die de methodes hebben ontwikkeld en gebruik maken van het gevoel van urgentie na de aanslagen op de Twin Towers.

Het is ook echt wel een belangrijke film en hoewel de feiten natuurlijk min of meer bekend zijn ook echt wel indrukwekkend. Een heel goede film is het echter niet. Het is een erg praterige film, waarin de scenaristen Adam Driver voortdurend de perfecte woorden in de mond leggen. Vaak in lange monologen. Zijn gesprekken/confrontaties met Dianne Feinstein zijn vaak wel goed. Ze wordt echt briljant gespeeld door Anette Bening.

Official Secrets liet zien hoe leugenachtige overheden ons de Irak-oorlog in hebben weten te praten, The Report laat zien dat onze beschaving bij diezelfde overheden ook niet veilig is als ze onder druk staan. Wat dat betreft vullen de films elkaar goed aan. Official Secrets is als film echter superieur.