Ben al een tijdje niet meer naar de bioscoop geweest vanwege werkreizen, maar gisteravond maar weer eens naar het filmhuis geweest. De keuze viel op Coureur, een Vlaamse film over een jonge wielrenner met een te laag testosteronniveau en een vader die zelf net niet helemaal de top gehaald heeft. De hoofdrol is voor de jonge, onbekende Niels Willaerts die een geweldige kop heeft, zeker met geblondeerd haar, en die in de rol van Felix Vereecke toch Belgisch kampioen bij de beloften wordt om vervolgens aan de slag te gaan bij een kleine wielerploeg in Italië.

Een film over een zoon die de mislukte wielerambities van zijn vader moet laten uitkomen. Vol met doping, vage Italiaanse ploegleiders, hard trainen en de spanningen binnen een kleine wielerploeg. De Italiaanse landschappen zijn mooi gefilmd, wat ook geldt voor de wielerscenes. Film is verre van perfect, maar boeit toch tot de laatste minuut met een wat voorspelbaar, maar uiteindelijk toch verrassend einde. Het bijzondere aan de film is dat regisseur en scenarioschrijver Kenneth Mercken er veel autobiografische elementen in heeft gestopt. Zelf miste hij een loopbaan als professioneel wielrenner omdat epo bij hem niet bleek te werken.

Geen perfecte film, wel een mooi document en het ziet er bij vlagen erg fraai uit. Grappig piepklein bijrolletje voor Serge Henri Valcke.

12 days later

Gisteravond maar weer eens naar de film geweest: Hotel Mumbai. Dit is gebaseerd op de serie georganiseerde terreuraanslagen in de Indiase zakenhoofdstad uit 2008, waarbij onder meer het befaamde Taj-hotel door gewapende jidhadstrijders werd bezet. In totaal vielen er tijdens een 60-urige orgie van geweld die begon op 26 november 2008 166 doden.

De film Hotel Mumbai richt zich in eerste instantie op de aanslag op het station van Mumbai en het daaropvolgende geweld in het befaamde luxe-hotel. Hierbij worden zowel de daders als een aantal slachtoffers gevolgd, inclusief een aantal medewerkers. De cast is een mix van acteurs met een Indiase en een internationale achtergrond met onder meer Dev Patel (Lion, Slumdog Millionairs, Skins), Armie Hammer (Call Me By Your Name) en bekende gezichten uit Bollywood en de Australische cinema.

De debuterende Australische regisseur Anthony Marras heeft er een strakke, documentaire-achtige film van gemaakt waarin de totale paniek en wanhoop in en rond het hotel, de volstrekt inadequate reactie vanuit de Indiase overheid, de inspiratie van de daders (ze worden voortdurend via mobiele gesprekken vanuit Pakistan religieus geïnspireerd om hun gruweldaden uit te breiden). De daders van de aanslagen krijgen hierbij ook de nodige verdieping. De nadruk bij de slachtoffers ligt op de koelbloedige chef-kok, een dappere ober, een blank paar met kind en au-pair, een Russische zakenman en een gemengd Iraans-Amerikaans paar.

Het is een film van ruim twee uur vol verschrikkelijke beelden van mensen die koelbloedig worden afgeknald en de pogingen van mensen om te overleven. Ik heb er geboeid naar zitten kijken, maar als iemand die redelijk wat Afgaanse en Pakistaanse kennissen heeft, werd ik er ook erg onrustig van. Goedgemaakte, indrukwekkende film over de keiharde werkelijkheid van religieus geïnspireerd geweld.

Afgelopen zondagmiddag de documentaire Three Identical Strangers gezien. Bizar verhaal, dat van vrolijk heel snel naar inktzwart gaat. Zelfs Theo Maassen en Henk van Straten werden er stil van. Gelukkig.

  • Tem likes this.

Tem
Ben ik ook erg benieuwd naar.
Zeker nadat ik laatst met afgrijzen de trailer zag van The Haunting of Sharon Tate. Deze trailer stemt ‘vrolijker’.

    Tem Ik ben enorm fan van Tarantino dus ik kijk hier heel erg naar uit. Maar ik maak me wel een beetje zorgen over dat extreme einde; The Hateful Eight had ook al zo'n lange opbouw naar een bizar bloederig slapstick-slot en dat maakt het niet per se een betere film (ik vond dan zijn twee vorige beter van de recente werken).

    In elk geval heel veel zin in, en ik kijk eigenlijk nooit trailers van films waar ik zo naar uitkijk.

      13 days later

      Vandaag de film Tolkien gezien over de jonge jaren van de later zo beroemde schrijver, de eerste internationale film van de in Finland opgegroeide Dome Karukoski met Nicholas Hoult en Harry Gilby in de titelrol en acteerkanonnen als Colm Meaney en Derek Jacobi in bijrollen. Maar vooral heel veel geweldig acterende redelijk onbekende jonge acteurs en er duikt zelfs een Tolkien op in de aftiteling.

      De film vertelt het verhaal over de vriendschappen, liefde, ontwikkeling en oorlogservaringen die Tolkien vormen tot de hoogleraar oud-Engelse-talen die al die zaken samenbalt in enkele van de belangrijkste boeken van de twintigste eeuw. De film raakt daarbij alle emoties, van ontroering, tot vreugde, verdriet en drama. Prachtig in beeld gebracht ook.

      De film is af en toe wellicht iets te gelikt, ondanks rauwe scenes in de loopgraven en de slag om de Somme in de Eerste Wereldoorlog. De film zit ook tjokvol met beeldtechnische en andersoortige verwijzingen naar het latere werk van Tolkien. Maar ik kan uiteindelijk oprecht zeggen dat ik ervan genoten heb. Wie 'iets' heeft met het werk van Tolkien zal de film waarschijnlijk extra kunnen waarderen en voor anderen is het een aardige mix van Dead Poets Society en Britse period-drama's.

      Het lokale filmhuis hier organiseerde een inleiding door iemand van de Universiteit van Leiden die een mooie lezing hield over de manier van werken van Tolkien, de inspiratiebronnen van de auteur en de rol van taal in de boeken. Dat vormde een mooie inleiding voor de film.

        Dwersdriever

        Zo'n lezing zou ik ook wel leuk vinden, zeker omdat ik al een tijdje twijfel of ik de film wel in het filmhuis moet gaan zien aangezien de recensies in de kranten vrij matig waren.

            Linus Ik heb eigenlijk nog geen recensies gelezen, ik denk dat de meeste Nederlandse kranten pas morgen met hun stukje komen. Ik vond het ook erg leuk dat ze een lezing organiseerden rondom de film vanuit een wetenschappelijk perspectief.

            Zoals ik al schreef, is de film wel een beetje erg gelikt. Alles ziet er wel heel erg mooi uit. Zelfs armoede, loopgraven en slagvelden. Ik kan me ook voorstellen dat sommige scenes aan het eind van de film, ik wil niet te veel weggeven, niet bij iedereen goed vallen. Ik vond het wel een interessante manier om de gruwelijkheden van de Eerste Wereldoorlog en zijn latere werk met elkaar in verband te brengen.

            De zaal lachte en treurde in ieder geval collectief, wat meestal wel een teken is dat mensen meegesleept worden in het verhaal. Ik las overigens net wel dat de erfgenamen van Tolkien de film afwijzen omdat er geen officiële toestemming is gevraagd noch invloed was op de inhoud.

                Dwersdriever

                Ik heb de onfortuinlijke gewoonte om op Rotten Tomatoes te kijken terwijl ik best weet dat die site een vertekend beeld geeft, zeker bij films die een zesje zijn. Ik zie daar nu trouwens dat de gewone kijkers het wel een prima film vinden.

                Ik zie wel, misschien heb ik binnenkort de neiging om even naar de film te gaan.

                  Afgelopen vrijdag zag ik Rocket Man, dé biopic over Elton John. Na de eerste drie minuten besefte ik dat deze film een hoog musicalgehalte zou hebben (logisch) en man wat heb ik een hekel aan musicals 😅 Maar het viel allemaal wel mee. De Elton John-hits waren een goede begeleiding bij het verhaal en de acteur die Elton John speelde (Taran Egerton) deed het geweldig. Die liedjes zong hij zelf en hoewel Elton een heel typisch, eigen stemgeluid heeft, zat de acteur een heel eind in de goede richting. Qua mimiek en beweging wás hij Elton. Knap gedaan! Het levensverhaal van Elton is/was niet rooskleurig maar toch verliet ik de bioscoopzaal met een goed gevoel.
                  Af en toe komen er zoenende, friemelende mannen voorbij, niets choquerend, maar in de Russische versie zijn die stukken er wel uitgehaald :') Anyway, ik vind het een aanrader!

                    15 days later

                    -Miauw- Ik heb hem eindelijk ook gezien. Vond het vooral qua vorm een zeer geslaagde film en ik heb eigenlijk ook niets met musicals. Dat bezoek aan zijn vader met zijn tweede gezin is mooi pijnlijk en zijn self-centered moeder wordt geweldig neergezet. Jamie Bell was erg fijn als Bernie Taupin. Inderdaad een aanrader.

                      21 days later

                      Het was alweer een tijdje geleden, maar ik ben gisteren maar weer eens naar de bioscoop geweest. Yesterday, de samenwerking van de Britse topregisseur Danny Boyle (Trainspotting, Slumdog Millionaire) en scenarist Richard Curtis (Blackadder, Four Weddings and a Funeral, Notting Hill). Ik zal niet te veel over het plot vertellen, behalve de basis. Een buitengewoon onsuccesvolle singer-songwriter komt terecht in een soort alternatieve werkelijkheid waarin niemand ooit van The Beatles en hun nummers heeft gehoord en dat biedt natuurlijk mogelijkheden voor de hoofdpersoon om zijn loopbaan een impuls te geven.

                      De film is voor een deel een zeer conventionele rom-com zoals we er zo veel gezien hebben (veelal op scripts van Curtis) en een erg grappig idee. Helemaal nieuw is dat idee overigens niet. De BBC-comedyserie Goodnight Sweetheart gaat over een man die een soort poort in de tijd vindt om heen en weer te lopen tussen Londen nu en Londen tijdens de Tweede Wereldoorlog en doet daar ook net alsof hij een songwriter is met nummers van onder meer The Beatles).

                      De hoofdrol wordt vertolkt door Himesh Patel, een Aziatisch-Afrikaanse acteur wiens enige andere belangrijke credit een rol in de soap Eastenders is. Dat is toch een beetje als een hoofdrol in een wereldwijde blockbuster voor iemand die alleen in Onderweg naar Morgen heeft gespeeld. Hij doet het overigens erg goed. Lily James neemt de vrouwelijke hoofdrol voor zijn rekening en zoals gebruikelijk in dit soort films zitten er een berg aardige bijrollen in, met voorop Ed Sheeran die op een leuke manier met zijn eigen imago spot.

                      Voor de liefhebbers van de klassieke BBC-comedy The Kumar's at No. 42 is het een feest der herkenning met erg grappige bijrollen voor Meera Syal en Sanjeev Bhaskar als de ouders van het hoofdkarakter. De twee zijn in het echte leven ook getrouwd trouwens. Vooral Bhaskar steelt de show.

                      De rom-com-elementen in de film zijn hier en daar zelfs een beetje vervelend, maar de hoofdrolspelers en het idee dragen de film nipt naar het einde. Goed genoeg voor een willekeurige donderdagavond, maar ergens had ik de indruk dat er veel kansen zijn gemist in het scenario.

                        Dwersdriever De film past overigens ook in het rijtje Rocketman en Bohemian Rhapsody. De muziek van de Beatles, gezongen door Patel, is een hoofdrolspeler die ik nog niet genoemd had.

                          Ik moest heel erg lachen toen bleek dat Oasis in die alternatieve tijdlijn ook nooit bestaan heeft 😂

                            remlof
                            ‘that figures’ oid.
                            Ik ook, dus.

                            Ga vanmiddag waarschijnlijk naar Apollo 11. Moet adembenemend zijn.

                              Gisteren zag ik de documentaire Three Identical Strangers. De 19-jarige Bobby is als baby geadopteerd en komt er toevallig achter dat hij een tweelingbroer heeft, Eddy. De media pikken het verhalen van de herenigde broers op en als de eveneens 19-jarige David hun foto in de krant ziet, is het alsof hij zichzelf in de spiegel bekijkt. Wat blijkt, ze zijn een drieling!

                              De jongens lijken erg op elkaar ondanks dat ze in heel verschillende milieus zijn opgegroeid. Bobby’s ouders zijn welgesteld, Eddy komt uit de middenklasse en David groeide op in een arbeidersgezin. Heel het land heeft over de jongens en ze zijn een sensatie. Maar hoe is het eigenlijk zo gekomen en wat zijn de gevolgen voor de broers?

                              Ik zal niet te veel zeggen maar ik vond het mooi, onthutsend, triest en een tikkeltje sinister. Een aanrader, zeker als je geïnteresseerd bent in het nature-nurture-debat.

                              8 days later

                              Gisteravond The Lion King gezien, de nieuwe live-action-versie. Technisch absoluut een geniale film. Alles ziet er even geweldig uit en de dieren zijn echt op geweldige manier gedaan. Daarmee is het een visueel spektakel.

                              Daarmee heb ik echter ook direct al het positieve over de film gezegd. Hier en daar zijn er wat wijzingen in de karakters, een nieuw liedje van Beyonce en wat andere kleine aanpassingen. Maar met de originele film, de sequel en de prequel, de boeken, de musical en nog veel meer is de verhaallijn uitgekauwd en voorspelbaar. Nadat de verwondering over de geweldige beelden wat was weggezakt, blijft een film over die mij nauwelijks kon boeien.

                              Voor de liefhebber ongetwijfeld de moeite waard, maar Disney speelt met deze remake wel heel erg op 'veilig' en lijkt weinig vertrouwen te hebben de creativiteit om met sterke nieuwe verhalen en karakters te komen. Timon en Pumbaa blijven in deze versie de sterkste karakters, maar ik was blij toen de aftiteling begon te lopen. Het is allemaal weinig verrassend.

                              Even een middagje gezellig naar de film.. oké, dit was toch even next level.