GSbrder Wat ik overigens hier mis is het kenmerkende verschil van een volledige afwezigheid van een overheidsmedium in de nieuwere kanalen en juist (krampachtig) vasthouden aan de staatsfunctie voor oudere kanalen.
Al dat soort initiatieven om met de tijd mee te gaan - net zoals dat radio op een gegeven moment een 'oud' en afkalvend medium werd en televisie 'nieuw' - zijn door de landelijke politiek de kop in gedrukt, onder andere met het argument dat het marktverstorend zou werken, of dat het staatssteun zou zijn, of andere argumenten (dat het niet tot de taakomschrijving behoort om maatschappelijke discussies te starten).
De NPO zelf wilde wel - en natuurlijk mag de taakomschrijving geen open einde zijn - maar is continu geblokkeerd en teruggefloten. Tegelijkertijd is de NPO ook steeds meer gecentraliseerd, met dank aan de aloude wens voor een 'BBC model'. Het zit in ieder geval wat genuanceerder in elkaar dan het vastgeroest zitten in oude denkpatronen en platforms.
GSbrder Het zou volgens sommigen het begin van het einde zijn als de NPO ophoudt te bestaan, omdat dan het volledige televisieaanbod een commerciele basis krijgt, maar als digitale kanalen zoals YouTube en Netflix 100% gedomineerd worden door een oligopolie dan schuilt daar geen gevaar in. Dat is frappant.
Ik ben dan wel benieuwd wie die 'sommigen' zijn. Over het algemeen zijn de verdedigers van de blijvende toegevoegde waarde van de NPO (niet per se de huidige NPO) ook degenen die altijd wel vraagtekens hadden bij de oneindige mogelijkheden en machtpositie van een YouTube of Netflix. Misschien met D66 als enige uitzondering, maar dat is het dan wel. Dit lijkt mij geen realiteit voor types als Jan Slagter eerlijk gezegd.
Uit CDA hoek (dwz de Europese fractie), bij uitstek verdedigers van de NPO en de ledenomroepen, kwam ook het plan om Netflix een verplicht percentage aan Europese en Nederlandstalige producties te laten maken. De hele kritiekloze acceptatie van 'do it yourself' platforms bestond met name onder de mediawoordvoerders die idealiter de NPO als rampenzender zien (en staatsvoorlichting).
Enige scepsis richting multinationals met een sterke positie is een nogal ingesleten traditie onder de christen-democraten (die zijn meer van de familiebedrijven en de geromantiseerde idylle van het dorp) en wat generaliserend 'links' wordt genoemd.
(Wat hierbij ook mee speelt is dat ook nationale tycoons als John de Mol, Van de Ende en de krantenuitgevers al een decennium deze Amerikaanse bedrijven met argusogen bekijken; het polder-establishment ziet al een tijdje het gevaar)