Nouja, om dit topic in leven te houden dan maar weer wat Trump-drama:
Sidney Powell, de voormalig advocate van Trump, is aangeklaagd door de fabrikant van de software voor de gebruikte stemcomputers. Dit omdat zij bij herhaling beweerde dat met deze software, en een complot met democraten en buitenlandse invloeden, een democratische verkiezing zou worden gestolen. Dat levert zo'n bedrijf natuurlijk de nodige reputatieschade op. En wij zitten met allemaal wappies die steeds verkiezingsfraude claimen zodra een uitslag niet naar hun zin is.
De softwarefabrikant is dus een rechtszaak gestart, mevrouw Powell is gedagvaard, en haar aanvankelijke verweer? Niet-ontvankelijkheid, want:
“no reasonable person” would believe her claims about the election software company were “truly statements of fact.”
en
Powell argued her claims about Dominion were “political speech” that’s protected by the U.S. Constitution’s First Amendment. Her claims were clearly understood to be nothing more than “opinions and legal theories,” she argued, and criticism of her comments at time as “inherently improbable” illustrate her point.
Is wel een beetje een terugkerend thema in dat post-truth tijdperk: iets roepen, vervolgens met de gevolgen worden geconfronteerd, "Ja, maar dat was toch niet serieus bedoeld! Slechts politiek/mijnmening/filosofisch/hypothetisch. Echt stom dat jullie dat oprecht geloofden!". Deed me in ieder geval denken aan dat stroomschemaatje in de trant van "A) dat heeft hij niet gezegd. B) En als hij dat wél heeft gezegd dan bedoelde hij het anders. C) En als hij het wél zo bedoelde dan /generieke whataboutism/""
