De jukebox #04 - Featuring Future Islands
https://www.nu.nl/muziek/6095105/danny-vera-neemt-eerste-plaats-in-top-2000-over-van-queen.html
Wie??
Deze moest ik even opzoeken om te weten waar het over gaat. Ok, ik herken het nummer zelf dan nog wel. Lekker zeik-liedje, maar nummer 1?
Volgend jaar een campagne om Blof op 1 te krijgen.
- Edited
Nou ja, ik herken het nummer dus nog wel. Maar ik vind dit ook echt 3 keer niks. De zanger heeft een aardige stem, maar dit nummer is echt dodelijk saai. Dan nog liever Blof op 1 inderdaad.
Maar om dan toch iets positiefs erover te zeggen: het is beter dan 'Avond' van Boudewijn de Groot. Hoe dat ooit op 1 heeft kunnen komen...
Molurus Dan nog liever Blof op 1 inderdaad.
Brrr. Jij bent eng.
Belarussische underground.
Beste nummer allertijden maar even aangezet. Heb hem ooit wel eens gehoord, maar nu hij op nummer 1 in de top2000 staat moest ik er maar eens goed naar luisteren. En gelukkig vind ik het, zoals het een echte snob betaamt, bijzonder weinig aan.
Dit is naar mijn idee het beste nummer allertijden:
Ik was als klein jochie al gek op het geluid van gitaren met een goede bak distortion erover. Het cassettebandje van Nirvana was in de auto mijn favoriet. Thuis de cd's van Metallica.
Langzaamaan moest het steeds heftiger, lager, méér palm muted, en sneller om aan mijn distortiondosis te komen. Via Korn en Slipknot gleden we zo de extreme metal in. Zeker toen ik voor mijn 12e verjaardag een elektrische gitaar kreeg is dat allemaal snel gegaan.
En op gegeven moment kom je erachter dat het niet sneller, smeriger, agressiever, lager en harder kan. Grindcore met een gabberkick eronder, 96 kbps lo-fi blackmetal opgenomen door een psychiatrische kluizenaar in de Noorse wildernis, in dropped G gestemde brutal death metal met vocalen die klinken alsof je een badkuip vol slijm en grind leeg laat lopen: niets bezorgde me nog het kippenvel of de "golf van kracht" vanuit mijn buik die maakte dat ik steeds maar weer terug kwam bij de distortiongoden om nóg meer.
Maar toen ontdekte ik, een jaar of wat geleden drone muziek. En af en toe gooi ik daar wat hitjes van op, om in puur onversneden vorm te kunnen genieten van distortion. Bij voorkeur live of door een grote installatie, zodat de armhaartjes meetrillen in de pulserende lucht en je ingewanden meeresoneren. Maar meestal draai ik de hitjes gewoon eenzaam thuis met een koptelefoontje op. Zoals deze, van het treffend genaamde album Amplifier Worship (1998) van Boris.
Ik kan niet vanuit esthetische overwegingen verklaren wat de aantrekkingskracht nou maakt: het is niet echt "hoogstaand" en behoorlijk ongecomplixeerd. Waarom vinden mensen distortion zo lekker klinken? Het voelt heel "oer". Heeft het een evolutionaire achtergrond? Is de frequentie van de distortion op neurologisch niveau bevredigend voor een bepaald hersengebiedje? Iemand die hier meer van weet?
TL;DR gifjes kunt u hieronder plaatsen.
Drietebuul Maar toen ontdekte ik, een jaar of wat geleden drone muziek.
Dan heb je het hoogtepunt van zulk spul, een jaar of 15 geleden, helaas gemist. 
- Edited
Drietebuul Ik kan niet vanuit esthetische overwegingen verklaren wat de aantrekkingskracht nou maakt: het is niet echt "hoogstaand" en behoorlijk ongecomplixeerd. Waarom vinden mensen distortion zo lekker klinken? Het voelt heel "oer". Heeft het een evolutionaire achtergrond? Is de frequentie van de distortion op neurologisch niveau bevredigend voor een bepaald hersengebiedje? Iemand die hier meer van weet?
Ik ben geen neuroloog uiteraard dus dit is oeverloze speculatie: maar het is bekend dat white noise heel kalmerend werkt, zelfs al bij pasgeboren baby's. Schijnt te maken te hebben met het feit dat het alle frequenties even hard bevat, waardoor je je niet specifiek meer op één geluid kunt focussen.
Een andere variant is pink noise waarbij het volume per frequentie afneemt met de energie, zodat je elke toon even hard hoort (de "harde" tonen zijn lager in volume, dus):
Dit roept ook direct associaties op met regen of stromend water, wat ook heel rustgevend wordt gevonden. Ik denk dat je de voorliefde voor distortion ook in deze hoek moet zoeken. Die drone-muziek zit qua gevoel eigenlijk ook dichter bij ambient dan bij metal. Het is zo luid dat je niet specifiek één ding hoort waar je op let, maar het is ook afwisselend genoeg dat het niet helemaal als constante noise klinkt.
Mijn vriendin verklaart me altijd voor gek dat ik hier graag naar luister, maar ik word hier dus oprecht rustig van.
tsjok Dit roept ook direct associaties op met regen of stromend water, wat ook heel rustgevend wordt gevonden. Ik denk dat je de voorliefde voor distortion ook in deze hoek moet zoeken.
Ah, ja daar hou ik ook van. Regenachtige dagen vind ik heerlijk, mede vanwege het geluid. Kunnen we de evolutionaire link weer leggen met een voorkeur voor dergelijke geluiden en de aanwezigheid van water.
White-noise gebruikte ik eerder wel eens om omgevingsgeluid "weg te drukken". Dat gaat ook fantastisch omdat het in alle frequenties aanwezig is. Heeft me toch geholpen om door de nodige feestjes in mijn studentencomplex heen te slapen.
Nog een muziektip naar aanleiding van Lennon's sterfdag: de Chileens/Amerikaanse producer Nicolas Jaar heeft een aantal jaar geleden een mix van een uur gemaakt ter ere van Lennon.
Bevat tv- en radiofragmenten en muziek van Lennon en anderen. Ik krijg echt elke keer kippenvel als ik hem luister, kan hem niet genoeg aanraden.
