• Muziek

  • Covers - Heiligschennis of aanvulling.

Tem Vaak is het origineel beter maar soms zijn de covers van een aantal nummer toch zeker de moeite waard.

Definieer "beter".

Een vriend van mij kun je ontzettend op de kast jagen door te zeggen dat je Skinny Love van Birdy beter vindt dan het origineel. Hij heeft natuurlijk wel deels een punt, omdat dat wel echt een nummer is dat "geleefd" moet worden. En zo'n 14-jarig meisje hoort ook gewoon nog niet de levenservaring te hebben om dat goed over te brengen. Datzelfde effect zie je - hetzij minder sterk - bij Hurt dat een hele andere lading heeft wanneer het wordt gezongen door Cash wanneer hij op de drempel van de dood staat.

Sommige nummers kunnen juist door in een compleet ander genre te worden gezet ineens een andere lading krijgen. In dat opzicht is Heartbeats wel een goed voorbeeld. Door dat van een stevige elektronische begeleiding naar een kleine intieme setting terug te brengen met alleen zo'n akoestische gitaar en een zachte stem, wordt het ineens heel fragiel.

Kortom, eigenlijk moet je zo'n cover op zijn eigen merites beoordelen. Maar uiteraard wel props voor de originele auteurs voor het überhaupt componeren van zo'n hitje.

      janneke141

      “Jolien, Jolien laat je tieten nog eens zien“ was met een paar borrels en een vermakelijke barvrouw genaamd Jolien ooit ook wel een leuke cover 😇

        Ik hou van covers omdat ik het leuk vind om te horen hoe nummers klinken met een andere stem/andere sound/in een andere taal. Dat vind ik ook zo mooi aan die oude volksliederen (denk aan The Parting Glass bijvoorbeeld) en hoe je elke keer toch steeds weer een nieuwe variant hoort.

        Daarbij zijn er natuurlijk ook gewoon covers die beter zijn. O.a. Proud Mary van Tina Turner, Bang Bang van Nancy Sinatra, Wild Horses van The Rolling Stones & Respect van Aretha Franklin vind ik wel beter dan de originele versies.

        Een paar andere favoriete covers van mij:

        Janis Joplins versie heeft wel wat meer pit:

        Glen Hansard die Coyote van Joni Mitchell zingt en zijn eigen Ierse geluid er doorheen vlecht:

        Ik hou heel erg van het origineel, maar de stem van Baez is wel een favoriet van mij:

        Telt eigenlijk niet omdat het een theaterlied is, maar goed:

        Het is niet eens heel erg anders, maar het is wel Amy:

        Deze versie van Wonderful Life is mijn absolute favoriet:

        Verder kan ik doorgaans slecht tegen covers als ik het orgineel te goed ken, dan blijft er iets niet kloppen voor mijn gevoel. Maar goed, er zijn een hoop goede covers, dat is natuurlijk ook gewoon een feit. Heartbeats van José Gonzales is één van m'n meest gedraaide nummers denk ik. Hallelujah van Jeff Buckley kan trouwens ook niet missen, in dit topic.

        Ik heb ook wel een beetje een zwak voor covers in andere talen, deze is er zelfs in drie varianten. Niemand haalt het bij de passie van Brel, maar toch zijn de uitvoeringen van Acda & de Munnik en van Bowie zeker het beluisteren waard.

          Die vind ik dus persoonlijk wat tegenvallen. Ik mis het vuur.

            Over Jacques Brel gesproken, veel covers van Ne Me Quitte Pas zijn echt wanstaltig. Zeker de Engelstalige versies zijn zo vaak slap en zoet.

            Drietebuul Een vriend van mij kun je ontzettend op de kast jagen door te zeggen dat je Skinny Love van Birdy beter vindt dan het origineel.

            Als je dat zegt ban ik je.

              Wat een boel goede covers hier! Heel veel van de nummers die ik zou noemen, staan al hierboven. Nog wel een paar toevoegingen:

              Oh, en natuurlijk Limit to Your Love. Dat vind ik denk ik de allerbeste cover ooit - niet omdat het origineel of de cover nou het beste nummer ooit gemaakt is (hoewel ik ze erg goed vind) maar omdat het echt fantastisch is hoe James Blake er een totaal ander nummer van heeft gemaakt, in een ander genre, met een hele andere structuur, maar het toch herkenbaar hetzelfde nummer is.

              In het kader van de Jolene-cover die Janneke eerder postte kunnen Me First & The Gimme Gimmes niet onvermeld blijven:

              Dit origineel uit 1966 is nauwelijks bekend

              maar verschillende covers wel

              en natuurlijk de bekendste

              maar ook

              😋

              Ik vind deze cover van de The Smiths ook erg tof gedaan van Supergrass

              In het kader van country (of cuntry zoals Matthijs van Nieuwkerk het graag noemt)

              Cover van The Killers van Kenny Rogers - Ruby, don't take your love to town heb ik ook wel redelijk veel gedraaid tijdens een roadtrip in de US.

              En the cover van Mrs Robinson door the Lemonheads is ook zeker wel een plaatsje waard.

              Eentje andersom dan: de cover die veel bekender is dan het origineel:

              Prima nummer. Maar je luistert er toch anders naar als je het origineel eenmaal gehoord en gezien hebt:

                janneke141 Wat de fuck. Nooit geweten dit, maar wat is die Screaming Jay Hawkins een bizar en geweldig figuur.

                Ging in het leger toen hij 13 was; werd daarna middleweight bokskampioen van Alaska; tijdens de opname van I Put a Spell on You was hij zo dronken dat hij zich er niets van kon herinneren. Speelde in het voorprogramma van de Rolling Stones en overleed uiteindelijk in 2000 na rond de 70 kinderen verwekt te hebben.

                  Ik krijg trouwens wel altijd matige uitslag van de zoveelste Joy Division cover. Of van metalbands die Slayer's Raining Blood moeten spelen. :')

                  • mono replied to this.