Ossu Natuurlijk. En daar wil ik ook best wat meer over typen.
Ik kan je verhaal niet helemaal goed volgen, wat heeft het met een fiscale unie te maken? 🙂
Europa, dat is dat je bij onenigheid een of ander vaag compromis opstelt wat niemand echt naar de zin is maar toch iedereen als een moeizaam overwonnen compromis kan verkopen. En vervolgens vult het EU-Hof van Justitie de afspraken met leven, zodat het halfbakken compromis toch tanden krijgt. Bij mondiale kwesties hebben we daarom ongetwijfeld een thuisvoordeel als we het kunnen vormgeven via multilaterale onderhandelingen over verdragen met arbitrage.
Toegegeven, persoonlijk heb ik een hekel aan compromissen, ik verlies nog liever dan dat ik een compromis sluit. Dat zal ongetwijfeld meespelen bij mijn aversie tegen de manier waarop binnen de EU besluiten genomen worden. Maar wat mij steevast opvalt bij de EU-compromissen is dat de resultante immer tendeert richting een Europese superstaat. In die zin vond ik de schouwburgmetafoor treffend. Een belangrijk verschil is voor mij echter wel dat de vorming van een Europese superstaat raakt aan de soevereiniteit van een land. Ik vind het heel erg verkeerd om de ietwat slinkse schouwburgmethode in zo'n fundamentele kwestie toe te passen.
Europa, dat is een markt met strenge productstandaarden. Wie aan de eisen wil voldoen om de Europese markt op te mogen, kan net zo goed z'n product wereldwijd aan die standaarden laten voldoen. Zo zetten we de toon en heeft onze eigen industrie wereldwijd een streepje voor.
Ik ben een warm voorstander van de Europese interne markt. Maar daar is geen fiscale unie voor nodig, mits je geen monetaire unie vormt.
Nu zitten we in een internationale situatie waar het multilaterale overleg uit balans raakt. De VS trekken zich uit het ene na het andere verdrag en akkoord terug. Europa vindt het ook steeds moeilijker om internationale akkoorden te sluiten - daarom postte ik ook dat nieuws over het EU-Mercosur-verdrag, dat dood lijkt te zijn. En China vindt het multilaterale systeem alleen maar interessant als ze genoeg bananenrepubliekjes om kunnen kopen voor de gewenste uitkomst.
Hoe gaan we ons positioneren in een wereld waar we het 'thuisvoordeel' van het multilaterale overleg verliezen, een wereld waarin het veel meer om het winnen (of i.i.g. niet verliezen) van kemphanengevechten gaat?
Daar heb je geen fiscale unie voor nodig.
Momenteel is het multilaterale overleg inderdaad in een turbulente situatie geraakt, maar op termijn kan dat natuurlijk ook weer veranderen. Trump zal hooguit nog vier jaar president zijn en in China kan de positie van Xi toch ineens minder stevig blijken dan het zich nu laat aanzien (in 2012 voorzagen alle China-kenners nog dat Bo Xilai de nieuwe president van China zou worden...), om maar wat potentiële omwentelingen te noemen. Ik zie er niks in om aan kemphanengevechten en machtsblokken mee te doen, meestal pakt dat slecht uit voor de welvaart. Lukt het nu niet om internationaal samen te werken, dan is dat maar zo, in de toekomst keren de kansen wellicht weer.
Je moet denk ik eerder denken aan het heroriënteren van de structuurfondsen. Weg van het financieren van speeltuinen op het Hongaarse platteland. Investeer het geld in infrastructuur, onderwijs en onderzoek. En maak ons mededingingsbeleid strenger. Net zoals met de AVG: wie geld in Europa wil verdienen, moet wereldwijd aan onze privacy- én aan onze staatssteunregels voldoen.
Maar ook voor het vullen van structuurfondsen heb je geen fiscale unie nodig. De fiscale unie is alleen maar relevant omdat men vast blijft houden aan het idee van een monetaire unie.