Leidinggevenden kunnen al jaren niet meer beoordelen of ik werk of niet, maar ze zijn er heilig van overtuigd dat ik van grote toegevoegde waarde ben. Ik ook wel, maar het is meestal wel met 2 vingers in de neus.
Op kantoor wordt er heel veel aan mijn kop gezeurd, ik kom soms dagen niet aan werken toe. Maar thuiswerken vind ik maar matig, m'n (mini)laptopje is er niet erg handig voor. Dus als ik rustig wil werken, ga ik naar het hoofdkantoor, zoek daar een plek tussen collega's die niks met mij te maken hebben, en dan kan ik een dag lekker doorwerken.
Tweesnijdend zwaard, want dankzij deze strategie hou ik wat contact met de goegemeente op het hoofdkantoor. In de dependance waar ik naartoe verbannen ben, komt nooit iemand vrijwillig of toevallig.