Linus Klinkt als een prima idee in theorie, maar werkt natuurlijk alleen in een samenleving waar het kostwinnaarsmodel de norm is, want zodra mensen massaal met twee personen per huishouden gaan werken, duurt het niet lang voordat de prijs van (semi)fixed supply markten (zoals de woningmarkt) de toegenomen huishoudinkomens reflecteert.
Kleine kans/hoge impact risico's (jong overlijden, langdurige arbeidsongeschiktheid) kun je overigens verzekeren, daar heb je al geruime tijd een overlijdensrisicoverzekering en arbeidsongeschiktheidsverzekering voor, ook al in de periode dat één van beide partners werkte en de ander voor het huishouden zorgde. Dat was als samenleving zeker niet stabieler tegen het vroegtijdig overlijden of werkloos geraken van de kostwinnaar. Huishoudens zijn nu weerbaarder met twee inkomens, aangezien de kans dat beiden hun baan verliezen nog wel wat kleiner is dan dat één van de twee wegvalt.
Ten slotte is het moment van financieren van de woning iets geheel anders dan de volledige woonlasten in de levenscyclus van het huishouden. Veel mensen kopen hun eerste woning tussen de 25-35, trendend naar later door toegenomen studietijd en stijgende huizenprijzen. Het inkomen dat zij dan verdienen, is meestal nog niet op de top van hun toekomstig verdienvermogen en de maximale hypotheek die zij afsluiten is absoluut, terwijl de lonen reëel blijven stijgen. Dus klinkt allemaal heel spannend, zo'n maximale hypotheek op twee inkomens, maar ben je 10 jaar verder dan heb je 20-25% afgelost, zit je op 75% LTV, ligt het inkomen zo'n 20% hoger en is dat maximale lenen zo'n issue niet. Het wordt een groter probleem als de hypotheek wordt afgesloten op het moment dat inkomens niet meer stijgen maar dalen (bijvoorbeeld minder werken door komst kinderen) en de kosten van kinderopvang en studieschuld nog zwaar op het huishoudbudget drukken. Maar dit zijn andere factoren dan dreigende achterstand op de hypotheekbetaling.