Gisteren de nieuwe Indiana Jones-film gezien. Ik heb me op zich prima vermaakt. Je verveelt je geen seconde. Het is qua verhaallijn ook lekker ouderwets een opeenvolging van achtervolgingen. De verhaallijn in de opening en het einde zit ook echt wel leuk in elkaar. Het is een veel betere film dan de inmiddels door bijna iedereen vergeten vierde editie.
Ik zal niet te veel over de verhaallijn schrijven, maar de film begint in de nadagen van Nazi-Duitsland en verhuist daarna naar eind jaren zestig. Harrison Ford is voor het eerste deel van de film kunstmatig verjongt en dat is eigenlijk niet zo heel erg goed geslaagd. Ook heeft de film last van wat ik het cgi-dilemma noem. Die technologie heeft voor regisseurs iedere vorm van grenzen aan de actie opgeheven. Nadeel daarvan is dat ik vaak het gevoel heb naar een soort tekenfilm te zitten kijken. Dat is ook bij deze film een aantal keer het geval.
Maar het karakter van Indiana Jones is wel geweldig. Het is interessant om te zien wat er geworden is van sommige bijfiguren uit eerdere films. Maar het is vooral de klassieke soundtrack die ervoor zorgt dat je met een heerlijk nostalgisch gevoel in de bioscoop zit. De muziek van John Williams is en blijft geweldig en tilt de film wat mij betreft naar een ander niveau.
Het is verre van een meesterwerk en wat mij betreft hoeft er ook geen zesde film in de serie te komen. Maar het is wel een zeer vermakelijke film.
Dan nog een klacht. Is het concentratievermogen in Nederland nu dusdanig dat we geen tien minuten kunnen zonder op de telefoon te kijken, onderling te praten, op te staan om vreten en drank te halen en nog meer van dat soort dingen? Ik vond het onrustig in de bioscoop, zonder dat het echt vervelend was. Maar het leidde wel af.