Een indringend artikel - eerste in een serie - over een jonge student die is veroordeeld voor verkrachting.
In deze serie interviewt Trouw ‘gewone’ jongens die iemand aangerand of verkracht hebben. Die jongens zitten in collegezalen. In vriendengroepen. In families. Ze zijn lid van een studentenvereniging, of de sportclub – het zijn volgens de seksuologen, juristen en psychiaters die Trouw sprak eigenlijk ‘normale’ mensen.
Of beter gezegd: de meeste plegers van een zedendelict hebben geen stoornis. “Ik heb maar één keer een man gesproken die daadwerkelijk in een bosje in een park meisjes opwachtte”, zegt Sasha ter Hoeven, reclasseringsmedewerker gespecialiseerd in zeden. “Vaker zijn het mannen die hun vrouw verkrachtten, of een date, of een meisje na een avondje stappen.”
Met het risico dat ik word afgefakkeld: het artikel laat m.i. zien dat er een grijs gebied is, en dat er een verschil tussen de juridische definitie en het maatschappelijk beeld dat (denk ik) breed leeft. Ik vind dat hij op zo'n beetje alle mogelijke fronten zich als een hufter heeft gedragen. Maar hij is helaas zeker geen uitzondering.
Uit het artikel: 'In 2023 zei 24 procent van de Nederlandse vrouwen te maken te hebben gehad met seksueel geweld' (!)
Als je de kant van het verhaal van de veroordeelde jongen leest denk ik: deze jongen is niet alleen dader maar ook een slachtoffer van een cultuur waarin dit soort gedrag kan gedijen. Ik zie een groot gebrek aan bewustzijn als het gaat om intimiteit. We moeten niet onze dochters beschermen maar onze zoons opvoeden. Cliché maar waar.