Beetje vroeg, maar ik heb een net lekker met de honden een herfstwandeling gemaakt, een dikke trui aangetrokken en een kopje koffie voor mijn neus, dus ik begin vast aan mijn AOTY lijstje voor 2025.
1) Crippling Alcoholism - Camgirl
Heb veel verschillende termen voorbij zien komen om de stijl van deze band te omschrijven. Gothic pop, post-punk, synth, gothy noise rock, en murder-pop. Het is in ieder geval atmosferisch, gevuld met post-punk gitaargeluiden, synthesizers en duistere teksten gevouwen in catchy zanglijnen gezongen door een donkere baritonstem van iemand die ironisch genoeg Tony Castrati heet (of zich zo noemt?)
Vind het verwonderlijk dat deze groep niet veel bekender is. Maar misschien voel ik gewoon slecht aan wat "men" goed vindt.
Persoonlijke favorieten van het album:
2) Deafheaven - Lonely People With Power
In dit album is weer aansluiting gezocht bij het oudere ruige werk, maar hoor je ook duidelijk de zachtere shoegazey en post-rock kanten van Infinite Granite terug. Er worden dromerige soundscapes geweven terwijl de grond plots onder je voeten weg kan worden geslagen en de harmonieën in een oorverdovende muur van geluid op je af worden gevuurd terwijl de vocalist in je oren blaft.
Persoonlijke favoriet van het album:
3) Múr - Múr
Eigenlijk een release uit 2024. Maar zo richting het einde dat ik vind dat ik hem hier ook nog wel even mag benoemen.
Betreft het debuutalbum van een jonge IJslandse band. Elementen van post-rock, shoegaze en doommetal worden samengesmolten tot een bijzonder sterk geheel.
Persoonlijke favoriet van het album:
4) Mogwai - The Bad Fire
Wat moet je nog zeggen over Mogwai? Wonderbaarlijk hoe zij zich steeds maar weer blijven ontwikkelen en interessant blijven.
Persoonlijke favoriet van het album (waarvan ik nu pas zie dat er een geweldige videoclip bij zit):
5) Mansur Brown - Rihla
Ik zou de sound omschrijven als een soort science fiction jazzy prog rock. Verwacht veel electronica, maar ook drumpartijen die zo uit prog-rock klassiekers zouden kunnen komen, en gitaarpartijen die je in hedendaagse Britse jazz hoort.
Bijvoorbeeld:
Welk nummer begint met een synthy soundscape, rechtstreeks uit een dystopische jaren '80 sci-fi film. En dan volgt er verlichting door een jazzy gitaarpartij, welke het nummer geleidelijk aan naar een prog-rock climax stuwt. En als dit Mansur's Message is, dan ben ik all ears.
