Omdat het weekend is maar even een dumppost. Hopelijk voor ieder wat wils.
In de categorie brutal death metal: gister is een nieuwe single van Dying Fetus uitgebracht. Barst weer van de lekkere riffs. Met name de tweede helft van het nummer is het lastig om niet te headbangen.
In de categorie progressive house (?) Code 10-31 van Karma Fields. Eveneens headbangbaar, maar significant anders dan Dying Fetus.
In de categorie post-punk/shoegaze (met een behoorlijk pittig randje?) een powertrio uit Leuven. Toch opmerkelijk hoeveel kwalitatief goede muziek onze zuiderburen weten te maken. Ik heb doorgaans niet zoveel met vrouwenstemmen, maar deze dame zingt met een bepaalde heesheid en zingt met perfecte imperfecties (tijdens het drummen).
In de categorie emo/mathrock: Tiny Moving Parts heeft een nieuw album uitgebracht. Prima om de onzekerheden van je tienerbestaan te herbeleven. Klinkt alsof je Blink 182 een Telecaster geeft en leert tappen op de gitaar.
Categorie: drugs doen in Berlijnse sekskelder. Vond deze wel lekker in de auto. Beetje oppassen met de maximumsnelheid, en als je een subwoofer hebt met de deurpanelen.
Categorie: uitvaarthitjes, emotionele klappers voor de credits van je favoriete serie. Dit nummer van Shawn Smith voor het eerst gehoord in The Sopranos, en kom er regelmatig bij terug. Fijne stem, lekker nummer, emotioneel zonder kleffigheid of drama.
Categorie: relaxte (na)zomerindie. Ooit aangezet op aanraden van @tsjok en passeert nu regelmatig de revue in huize Driet. Deze YouTube-versie mist wat diepte en daarmee warmte, dus eigenlijk gewoon op Spotify aanzetten.
Categorie: melancholische pianodeuntjes met eletronische toestanden. Herkenbare Olafur Arnalds. Lekker nummer plus emovideoclipje: