Bedankt nogmaals. 86 is wel een aardig respectabele leeftijd, maar er zijn voldoende (vrouwen!) in de familie die nog wel ouder zijn of zijn geweest. Een tante van m'n moeder is inmiddels 101 en nog gezond. Ze is zelf ook wel een sterke vrouw die nogal kan knokken. Het erge, en ook vooral voor mijn ouders is dat er gewoon zo weinig bekend is, en dat telkens het perspectief blijft veranderen.
Toen ze in het ziekenhuis kwam te liggen, gaven ze aan dat het nogal op het randje was. Toen ze ook nog een tumor in haar buik vonden, werden we min of meer opgeroepen om eigenlijk maar afscheid te nemen. Wat we eigenlijk ook hadden gedaan. Daarna werd ze eigenlijk alleen maar beter, kwam het nieuws dat die tumor waarschijnlijk goedaardig was en de bloedvergiftiging van een blaasontsteking kwam. Er werd al min of meer gekeken of de doctors haar nog wilden opereren zelfs, en dat ze naar een verzorgingstehuis kon. Vanochtend was ze blijkbaar nauwelijks meer aanspreekbaar. Nu begint ze weer te praten. Er valt geen touw aan vast te knopen. En de familie maar constant heen en weer van huis, werk en ziekenhuis. Ze zelf krijgt ook constant berichten van 'U bent stervende' tot aan 'U mag naar een verzorgtehuis' van de doctoren, nu dit weer.
Ik hoop natuurlijk dat ze er weer bovenop komt, maar soms vraag je je af of het niet gewoon beter was als het in één keer klaar was...