Ok, toch nu mijn mening. Ben maar gaan schrijven tijdens het luisteren van de laatste twee songs die ik nog moest horen.
Ik kan zelf niet heel veel met singer-songwriters. Ik ben geen tekstenman. Althans, niet als de teksten mij niet aanspreken, misschien mij ik er hier nog een keer eentje in die ik wel gaaf vind. Helaas kan Joni Mitchell mij tekstueel niet heel erg boeien. Voelt teveel als proza op muziek gezet.
Maar de muziek is wel heel fijn. Gelijk bij Coyote is al duidelijk dat het lekkere luisterliedjes zijn, als het niet om de teksten te doen is. OK, de sound van Amelia of A Strange Boy is niet zo mijn smaak, maar het heeft ergens wel die dromerige basgitaar die het nét wat interessanter maakt.
Titelsong is trouwens mijn favoriet. Fijne basgitaar weer. Hoor ik ook terug in bepaalde oudelullenprogrockbandjes. Zal iets met de tijdgeest van de 70's van doen hebben.
Black Crow is een ander hoogtepunt. Fijn tempo. Deed het goed bij het autorijden.
Ik heb niet zoveel over Joni zelf gezegd. Ik kan de teksten niet beoordelen. Dat ze goed gevoel heeft voor metrum en een goede stem heeft was natuurlijk al bekend, dus dat hoef ik niet nog een keer te zeggen. In elk geval is het een plaat met prettige songs die net iets verder gaan dan niets-aan-de-handmuziek.
