Mijn eindindruk sluit wel aan bij de post van @Myst .
Ik vond het leuk om eens een album van Joni Mitchell te luisteren. Ik ken de naam, zou zo geen nummers van haar herkennen, en weet dat het buiten mijn normale muzikale interesse valt. Dus dat maakt zoiets een goede gelegenheid om er maar eens in in te duiken.
Zoals eerder al opgemerkt: het zijn liedjes-liedjes. Muziekstukken waarmee op de eerste plaats een verhaal wordt verteld. Dus de muziek dient als toneel voor- of kleuring van dit verhaal. Zo beschouwd zit er in de muziekstukken wel de nodige variatie. "Droog" bekeken vind ik het muzikale een stuk minder interessant: ik heb niet gefascineerd zitten luisteren naar de composities. Af en toe verschijnen er leuke versierinkjes, maar meer dan dat niet. Dat maakt, en deze vergelijking heb ik al vaker gebruikt, dat zo'n nummer een beetje voortmeandert.
Ik luister eigenlijk nooit naar teksten, dus hier ook niet. Daarbij heb ik denk ik een groot gedeelte van de aantrekkingskracht van het werk van Mitchell links laten liggen. Wat me wel opviel is dat ze een typische manier van zingen heeft. Niet bepaald mijn ding, maar wel uitgesproken.
Ik denk dat Black Crow mijn favoriete nummer was. Het "voortmeanderen" werd daar even ingeruild voor een stoommotor, met dat gitaarritme.
Al met al is het wel iets dat buiten mijn muzikale interesse valt, waardoor ik het niet snel nog eens aan zal zetten.
