Movie Classics
Dwersdriever
Ik heb vanmiddag deel ook nog eens een keertje gekeken. De laaste keer dat ik 'm zag moet ergens begin jaren 90 op VHS geweest zijn 
. Ben het met je eens dat dit veruit de best uit de serie is. Ook mooi dat Rambo hier een menselijk figuur is die flink last heeft van PTSD in plaats van een simpele moordmachine die amper een volledige zin over zijn lippen kan krijgen zoals in de andere delen. Ik was verrast dat het eigenlijk was het best wel een goede film was, op het laatste stukje na. Ik geef 'm een 7. Hij zou nog beter geweest zijn als ze zijn karakter nog verder uitgediept zouden hebben en ze als het laatste half uur zouden hebben vervangen door een uur aan goed materiaal.
Pompom Dat is het inderdaad. Het thema van de door de VS tot moordmachine opgeleide man die zijn vaardigheden tegen de Amerikaanse autoriteiten gebruikt, had een veel betere film kunnen opleveren.
- Edited
Ik heb zondag King of Comedy gezien een film van Martin Scorsese uit 1982 met Robert de Niro en Jerry Lewis. De alliantie van Scorsese en De Niro heeft een aantal absolute topfilms opgeleverd, waaronder Taxi Driver, Raging Bull en Goodfellas. King of Comedy is één minder bekende film waarin de twee samenwerken, maar absoluut de moeite van het kijken waard.
Comedyveteraan Jerry Lewis speelt een zeer succesvolle komiek met zijn eigen dagelijkse late night talkshow op televisie die nogal fanatieke fans heeft, die rondhangen bij de uitgang van het theater waar het programma wordt opgenomen. Eentje is een vrouw die hopeloos verliefd op hem is en hem stalkt, de ander is een man van in de dertig die ervan overtuigd is dat hij een geniale komiek is die een kans moet hebben op televisie. Die laatste rol wordt gespeeld door Robert de Niro, die hem redelijk geniaal neerzet. Vooral de fantasiemomenten waarbij hij in zijn kelder tegen kartonnen uitsnedes van Jerry Lewis en Liza Minelli zit te praten zijn erg goed, maar ook de pijnlijke manier waarop hij Lewis stalkt, inclusief een bezoek aan diens buitenhuis, zijn echt goed gedaan. Lewis speelt overigens ook een geweldige rol.
Ook in deze film weer prachtige straatbeelden van New York in de jaren tachtig. Het is echter vooral een pijnlijk portret van mensen die vinden dat ze het recht hebben om beroemd te zijn en de last die het kan zijn om juist beroemd te zijn. De film geeft weinig ruimte voor lucht, maar voelt eigenlijk de hele anderhalf uur enorm ongemakkelijk. Tenenkrommend vaak. Dat maakt het een heel interessante film om te kijken.
Gisteren Diner gezien. Zou eigenlijk naar de bioscoop gaan, maar dat ging op het laatste moment niet door. Dus maar doorgegaan met mijn retro-marathon. Diner is een klassieker uit de jaren tachtig over een groep vrienden tussen jeugd en volwassenheid in die elkaar regelmatig nachtelijk treffen in zo'n typische Amerikaanse diner. Alle karakers maken een ontwikkeling door in de loop van de film, waardoor ze een nieuwe stap zetten in hun leven.
De film is vooral ook bekend omdat een aantal jonge acteurs te zien zijn die later behoorlijk succesvol werden. Kevin Bacon en Mickey Rourke zijn de bekendste namen, maar het ook grappig om Steve Guttenberg in een serieuze rol te zien. We kennen hem natuurlijk vooral als Mahoney uit de eindeloze reeks Police Academy-films. Ook de stem van Kevin uit The Wonder Years doet mee en de nog altijd heel actieve Ellen Barkin.
Het speelt zich af in Baltimore in 1959 en dat is een geweldig decor met zijn geweldige jaren vijftigfilms, de jaren vijftigmuziek op de achtergrond, de manier van spreken van de jongens (een mooie vrouw is 'she is death') en de stijlvolle kleding van de acteurs en actrices. Een feest voor het oog en omdat het een film is die toen al in het verleden speelde, komt hij niet heel ouderwets over.
De regie is in handen van Barry Levinson die later films als Good Morning Vietnam, Rain Men en Wag the Dog zou doen. Diner was de eerste van een set van vier films die zich in zijn jeugd in Baltimore afspeelden. Diner was zijn debuut als regiseur, maar daarvoor was hij al scriptschrijver voor onder meer Mel Brooks. Diner is een comedy/drama met herkenbare figuren en hier en daar wat pijnlijke scenes. Kevin Bacon met alleen een onderbroek aan in een kerststal en Mickey Rourke die zijn date probeert duidelijk te maken dat zijn stijve pik per ongeluk door de onderkant van de doos met popcorn heen stak, waardoor zijn hem ongewild aanraakte. Leuk om weer te zien, Diner. Het is wel heel erg een praatfilm.
Hier ook bezig met een retro-marathon, nu bezig met Once upon a time in America. Gisteravond er mee begonnen maar was even vergeten dat deze ruim 4 uur duurt. In mijn optiek toch de beste film van Sergio Leone
Is dit in het kader van Joker die nu in de bios draait, of gewoon zomaar? Die heeft namelijk wel wat inspiratie uit King of Comedy gehaald.
Luda Nee. Puur toeval. Ik wist dit niet eens. Ga Joker binnenkort kijken.
- Edited
Via Netflix ben ik de Big Bang Theory aan het herkijken. Niet ieders smaak, maar ik vind het meestal wel grappig. Onlangs kwam ik de aflevering weer tegen waarin Amy Fowler de film Raiders of the Lost Ark verpest voor de groep met de constatering dat als Indiana Jones er niet in zou zitten, deze exact hetzelfde zou aflopen. Reden voor mij om de film maar eens opnieuw te kijken, alle films in die serie staan op Amazon Prime.
De film is wel duidelijk verouderd, hij stamt immers uit 1981, maar ergens was het toch wel weer een genot om naar te kijken. Het is een fijne avonturenfilm met veel spanning, waarin Harrison Ford al zijn charisma gebruikt om een nogal onwaarschijnlijke actieheld te creëren (archeologie werd er sexy van). De verhaallijn is niet te ingewikkeld en de cliffhangers volgen elkaar in een fijn tempo op. De film is feitelijk een heruitvinding van de oude bioscoop-serials waar Spielberg en Lucas in hun jeugd fan van waren en benut iedere mogelijkheid om tot een spanningsboog te komen.
Wat me vooral opviel is de afwezigheid van cgi bij de actie en op zo'n moment snap ik weer waarom ik eigenlijk geen moderne actiefilms meer kan kijken. Alles zag er nu gewoon natuurlijk uit in plaats van digitaal opgepoetst onwaarschijnlijk gedoe. Ga de andere films ook maar kijken denk ik, al herinner ik me weinig goeds over de Temple of Doom.
En Amy Fowler heeft gelijk.
ROTLA is briljant, deel 3 is zo mogelijk nog beter met een geweldige Sean Connery, deel 2 is duidelijk de minste en over de vierde wil ik het niet hebben. Deel 5 komt volgend jaar maar liever niet.
En ik heb hetzelfde als jij, elke actiefilm waarin ik begin tegenwoordig zet ik ruim voor het einde af. Er is gewoon geen reet meer aan.
- Edited
Ik denk zeker wel dat er nog goede actiefilms gemaakt worden, hoor. En daar zit vaak ook veel computeranimatie in, maar de goede films combineren dat wel altijd met heel veel fysieke effecten en daar profiteert een film enorm van. Case in point: Lord of the Rings (vooral de eerste) vergeleken met de eerste Hobbit-film. Echt een verschil van dag en nacht.
Een recente actiefilm die in mijn ogen een echte klassieker is is Mad Max: Fury Road (2015). De actiescènes, make-up, practical effects, muziek zijn ongeëvenaard, die film is zó goed.
- Edited
tsjok Ik heb de LOTR-serie een paar keer gekeken. Ben een groot liefhebber van de boeken ook. De Hobbit-films heb ik een beetje genegeerd omdat zo'n dun boek in nog eens drie delen me een beetje exploitatief leek. Onterecht?
Dwersdriever Nee, dat is geheel terecht. Het zijn dramatisch slechte films, om heel veel redenen, maar de belangrijkste is dat de Hobbit een kinderboekje is van een paar honderd pagina's en dat ze daar zonder goede planning en met te weinig tijd een verfilming van bijna 10 uur van hebben gemaakt.
De CGI ziet er slecht uit, het acteerwerk is matig, het script slaat als een tang op een varken, elke scène duurt te lang en er is totaal geen spanning.
Maar het is wel een interessante case study voor het punt wat aangehaald werd: praktische effecten tegenover CGI.
In zowel LOTR als de Hobbit komt Gandalf, een lange tovenaar, in een huisje van een kleine hobbit waar hij niet goed past. Hoe is dat gefilmd in de eerste film? Met verschillende sets in allerlei formaten, groothoeklenzen en heel veel forced perspective:
En in The Hobbit? Zo:
Hoe gaat het met de films? Vond onlangs filmmagazines van rond 1984 terug en daar zitten enkele echte klassiekers in. Begin jaren '80 nog Tron en WarGames.
De tijd van Simon van Collem zeg maar.
Het filmkijken is erg veranderd. Je moest ervoor naar de bioscoop, als ze jaren later op tv waren moest je toevallig thuis zijn. Stopzetten kon niet, terugspoelen was onbekend. Dat kwam pas met de videospeler/recorder.
Ik vermoed dat die technische veranderingen ook hun weerslag hebben op hoe een film beleefd wordt.
Neem The Cannonball Run. In de wat saaiere stukken ga je naar de wc of iets te drinken halen. Je mist niet veel als je met iemand zit te vozen. Over het algemeen is het voor een groot publiek bedoeld, dus "alle leeftijden". Dan weer een flauwe grap voor de jeugd en een stukje verder een seksuele toespeling die de jeugd niet begrijpt maar volwassenen wel. Qua personages ook voor elk wat wils, en schitterende omgevingen.
De "racefilm" en in het verlengde daarvan de "achtervolgingsfilm" was populair, zie Smokey & the Bandit, Gumball Ralley, regelmatig The Great Race op TV, The Yellow Rolls Royce, Le Corniaud (De Eend en de Cadillac/De Snul).
Moet wel zeggen dat dat genre niet meer wordt gemaakt.
Vandaag voor het eerst My Neighbour Totoro gekeken.
Vreemd.
Dat vervelende virus heeft een aardige streep getrokken door mijn gewoonte om tenminste één keer per twee weken naar de bioscoop te gaan. Ook voor de sluiting van de bioscopen ging ik uit voorzorg al niet.
Derhalve ben ik aangewezen op mijn televisie. Heb voor het eerst in mijn leven Harry Potter-films gekeken. Die staan op Amazon Prime en ik heb de eerste twee gezien. Was leuker dan ik had verwacht.
Gisteren ben ik even echt in het verleden gedoken en The Karate Kid gekeken op Netflix. De chemie tussen Pat Morita en Ralph Macchio is nog altijd onweerstaanbaar. Voor een twintiger speelde Macchio de tiener die door zijn moeder wordt meegesleept van Newark naar Californië heel erg overtuigend. Mooie mix van stoerheid, kwetsbaarheid en puberaal gedrag. Pat Morita is de surrogaat-vader die hem de nodige levenslessen leert en niet te vergeten zichzelf te verdedigen, want Macchio loopt een groot deel van de film met blauwe ogen of erger rond.
Het wordt wel een beetje gezien als Rocky jr. en dat klopt ook wel. Beide films over een onwaarschijnlijke anti-held die in een enorme uitdaging op het gebied van vechtsport rolt en door middel van onconventionele trainingen wordt voorbereid.
Desondanks heerlijk om naar te kijken. 'Wax on Wax off'.
Oh, niet verstandig: Een drinking game met een shot iedere keer dat Mr. Miyagi 'Daniel San' zegt.