Bolkesteijn Wat vind je dan van een film als No Country for Old Men? Dat moet je zeker kunnen waarderen.
Van de films die hier langskomen is Pulp Fiction trouwens mijn absolute favoriet.
Movie Classics
tsjok Topfilm. Goed ingeschat van je. Over 15 jaar valt die ook onder mijn klassiekers.
Ik vergeet nog een klassieker, Dr. Strangelove (1964). Alleen al vanwege het fantastische acteerwerk van Peter Sellers kijk ik deze film graag. Al zijn rollen zijn prachtig om naar te kijken vind ik. De doorgedraaide generaal Jack D. Ripper en de eigenlijk net zo waanzinnige generaal Buck Turgidson vind ik ook prachtige personages. En de scenes in de B52 met majoor T.J. Kong bevallen mij ook zeer.
Bolkesteijn Ik ben gek van spaghetti-westerns. Een reden waarom ik Once upon a time...in Hollywood extra kon waarderen. Toen ik een tiener was met veel tijd zond RTL Plus heel veel Italiaanse films uit de jaren zestig, zeventig en tachtig uit. Natuurlijk de in Nederland massaal bekeken pikantere films, maar ook de spektakelfilms en vooral heel veel spaghettiwesterns.
Een stom feitje dat ik recent heb gelezen. Terence Hill (Mario Girotti) is half Duits en half Italiaans, groeide op in Duitsland en overleefde het bombardement op Dresden. Hij speelde begin jaren zestig als acteur zelfs in de Karl May-films die ik ook al zo tof vind. In zijn vele films met Bud Spencer werd zijn stem altijd gedubbed, zowel in het Duits en Engels, maar ook in het Italiaans. De Karl May-films heb ik even doorgespoeld en een jonge blauwogige acteur is inderdaad duidelijk aanwezig.
Een tijd geleden eens met een vriend regelmatig "belangwekkende" films gekeken. Spartacus, Ben Hur, wat films van Hitchcock, Kubrick, en wat van Tarkovsky en Bela Tarr. Zelf hou ik vaak van de films van Tarantino en de gebroeders Coen, maar die wat vagere meuk kan mij op zijn tijd ook wel boeien.
Bolkesteijn Leon vind ik ook één van de beste films die ik ooit heb gezien.
18 SEPTEMBER = RAMBO DAY
- Edited
Body Heat gezien, een voorloper van Fatal Attraction uit 1981 met Kathleen Turner in een sexy glansrol als femme fatal en een geweldige John Hurt als advocaat/vrouwenversierder die voor haar valt en betrokken raakt bij een plot om haar man te doden. Leuke bijrol voor Ted Danson, voordat hij via Cheers een ster werd, als officier van justitie en goede vriend van Hurt. Voor Turner was het haar grote doorbraak. Het speelt zich allemaal af tegen de achtergrond van een hittegolf in Florida wat een heerlijk sfeertje oplevert. Mooi plot, lekker ogende en klinkende film noir.
In de serie Dwersdriever Staat Vroeg Op vanmorgen Stripes gekeken, weer een film uit 1981. Een comedy over twee min of meer nietsnutten die dienst nemen in het Amerikaanse leger, door de basis-training heen gaan met de nodige avonturen en uiteindelijk met een als een camper vermomd superwapen naar Tsjechoslowakije moeten om hun vrienden uit de nood te helpen.
Het is de opvolger van Meatballs en een voorloper van Ghostbusters met regie van Ivan Reitmann en hoofdrollen voor Bill Murray en Harold Ramis. John Candy speelt een belangrijke bijrol en er zijn wel meer bekende gezichten te zien in bijrollen. De film blijft best grappig, maar heeft de tand des tijds niet zo goed doorstaan. De verhaallijn is ook behoorlijk cliché, maar vooral Murray krijgt heel veel kansen zijn talent te laten zien.
Dwersdriever die heb ik volgens mij sinds de vroege jaren '90 niet meer gezien. Dat kan ik dus beter zo laten.
Tremors heb ik een tijdje terug nog eens herkeken. Die was nog best vermakelijk.
Ik ben inmiddels doorgeschoven naar 1982, met als eerste film Fast Times at Ridgemont High. Twee van de hoofrolspelers in die film, Robert Romanus en Brad Backer hebben niet veel opvallends gedaan later, maar de coming of age-film over de leerlingen van een middelbare school in Californië heeft ook een geniale Sean Penn als de 'stoner' van de school. Judge Reinhold als 'all american boy', Jennifer Jason Leigh als meisje dat haar eerste seksuele ervaringen opdoet, Forest Whitaker als de ster van het football team en in het kleinste van de kleinste rollen een piepjonge Nicolas Cage, hier nog als Nicolas Coppola op de aftiteling.
Het is een komedie met cultstatus, gebaseerd op een boek over een jaar op een echte high school. Ook deze film is natuurlijk 37 jaar oud en dat is wel te zien. Maar de film is wel veel beter overeind gebleven dan bijvoorbeeld Stripes. Er zitten een paar scenes in die erg grappig zijn, leraar Mr. Hand is ook een glansrol, maar de karakters krijgen voldoende kleur om je bij de film betrokken te houden. Een remake zou volgens mij behalve kleding en technologie helemaal niet zo veel nodig hebben. De jonge acteurs spelen hun type erg goed en het is een film over zaken die nu nog net zo actueel zijn als toen. Wat wel opvallend is als je naar films uit deze periode kijkt, is dat er veel meer 'casual' naaktheid in zit van vrouwen. Als je dat vergelijkt met films van nu, zie je dat de Amerikaanse filmkeuring met zijn leeftijdsclassificatie heel veel invloed heeft gehad.
De volgende film uit 1982 is het debuut van Eddy Murphy op het grote, witte doek: 48 Hours. De film wordt wel gezien als de grondlegger van het buddy-cop-movie-genre dat onder meer in de Beverly Hills Cop-, Lethal Weapon- en Rush Hour-series verder is uitgemolken. Er is ook een Another 48 Hours trouwens. Het is een nogal rauwe film met Nick Nolte als een alcoholistische agent in een oude scheurbak die voor de jacht op twee cop-killers wordt gekoppeld aan een gladde, crimineel die voor 48 uur wordt vrijgelaten uit de gevangenis. Het is aan de ene kant een nogal gedateerde film, zo wordt het woor 'nigger' gebruikt door Nolte en zijn er meer raciale slurs die je nu in mainstream films niet meer zult horen van karakters die we sympathiek moeten vinden. Aan de andere kant is het nog steeds een film vol vaart, met goede actie en enkele geweldige dialogen tussen Nolte en Murphy. En natuurlijk de geweldige beelden van San Francisco begin jaren tachtig als decor. Prima kijkvoer.
- Edited
Acteur Sid Haig is afgelopen weekend overleden. Haig speelde veel en vaak rollen in B-Films, zoals het fantastische 'the Big Doll House':
en 'Black Mama, White Mama':
5 days later
- Edited
Het Early Morning Movie Network vertoonde gisteren First Blood, de eerste film met Sylvester Stallone als John Rambo en met afstand de beste film uit de serie. Het thema over een man die door de staat is opgeleid tot moordmachine en na terugkomst uit Vietnam ontdekt dat er in de maatschappij geen plaats meer is voor hem is heel erg universeel en zeker in het eerste uur echt goed uitgewerkt. De Amerikaanse overheid in de vorm van de geweldig acterende Brian Dennehy als sherrif en zijn team schoppen hem nog een paar keer extra na, waarna Rambo min of meer doordraait en als een eenmansleger het politiekorps van het cynisch genaamde Hope in vermoedelijk Oregon te lijf gaat. De prooi wordt al heel snel jager.
De film had vermoedelijk nog veel beter kunnen zijn zonder het laatste halfuur waarin Rambo ineens een uitgebreide speech begint te houden over zijn frustraties en het Amerikaanse leger, dat hem zo nadrukkelijk in de steek heeft gelaten, hem ineens wel komt redden. En in de vervolgfilms misbruikt als moordmachine op nieuwe plekken.
First Blood blijft wel een film met echt sterke momenten. Vond het heel interessant om hem terug te zien en als geheel zeker niet verkeerd.
PS
Vanavond op NPO 2 de bizarre komedie The Lobster. Die is echt de moeite waard.
Dwersdriever
Ik ga juist vanmiddag de 2e Rambo kijken 
Dwersdriever
Ik heb vanmiddag deel ook nog eens een keertje gekeken. De laaste keer dat ik 'm zag moet ergens begin jaren 90 op VHS geweest zijn 
. Ben het met je eens dat dit veruit de best uit de serie is. Ook mooi dat Rambo hier een menselijk figuur is die flink last heeft van PTSD in plaats van een simpele moordmachine die amper een volledige zin over zijn lippen kan krijgen zoals in de andere delen. Ik was verrast dat het eigenlijk was het best wel een goede film was, op het laatste stukje na. Ik geef 'm een 7. Hij zou nog beter geweest zijn als ze zijn karakter nog verder uitgediept zouden hebben en ze als het laatste half uur zouden hebben vervangen door een uur aan goed materiaal.
Pompom Dat is het inderdaad. Het thema van de door de VS tot moordmachine opgeleide man die zijn vaardigheden tegen de Amerikaanse autoriteiten gebruikt, had een veel betere film kunnen opleveren.
- Edited
Ik heb zondag King of Comedy gezien een film van Martin Scorsese uit 1982 met Robert de Niro en Jerry Lewis. De alliantie van Scorsese en De Niro heeft een aantal absolute topfilms opgeleverd, waaronder Taxi Driver, Raging Bull en Goodfellas. King of Comedy is één minder bekende film waarin de twee samenwerken, maar absoluut de moeite van het kijken waard.
Comedyveteraan Jerry Lewis speelt een zeer succesvolle komiek met zijn eigen dagelijkse late night talkshow op televisie die nogal fanatieke fans heeft, die rondhangen bij de uitgang van het theater waar het programma wordt opgenomen. Eentje is een vrouw die hopeloos verliefd op hem is en hem stalkt, de ander is een man van in de dertig die ervan overtuigd is dat hij een geniale komiek is die een kans moet hebben op televisie. Die laatste rol wordt gespeeld door Robert de Niro, die hem redelijk geniaal neerzet. Vooral de fantasiemomenten waarbij hij in zijn kelder tegen kartonnen uitsnedes van Jerry Lewis en Liza Minelli zit te praten zijn erg goed, maar ook de pijnlijke manier waarop hij Lewis stalkt, inclusief een bezoek aan diens buitenhuis, zijn echt goed gedaan. Lewis speelt overigens ook een geweldige rol.
Ook in deze film weer prachtige straatbeelden van New York in de jaren tachtig. Het is echter vooral een pijnlijk portret van mensen die vinden dat ze het recht hebben om beroemd te zijn en de last die het kan zijn om juist beroemd te zijn. De film geeft weinig ruimte voor lucht, maar voelt eigenlijk de hele anderhalf uur enorm ongemakkelijk. Tenenkrommend vaak. Dat maakt het een heel interessante film om te kijken.