Ik moest kort na het begin opnieuw beginnen omdat mijn vrouw ook mee wilde kijken en kon dus de eerste keuzes een tweede keer maken. Welk ontbijt je kiest of welke muziek je opzet in de bus: geen verschil. Leek me matig. Laat me niet kiezen als het toch niet uitmaakt.
Bij de eerste echte keuze dacht ik slim te zijn en direct fout te kiezen. Kijken of je dan binnen een klein halfuur al klaar bent. Nee dus. Matige loop terug in het verhaal. En toen raakte ik teleurgesteld. Hebben ze dit afgeraffeld of zo? Maar toen zag ik die eerste overlap: in de besturing van de film en in het verhaal zelf is het mogelijk om een terugweg te nemen.
En toen die Pacman-metafoor: de consument denkt eigen keuzes te maken, maar mag alleen maar af en toe naar links of naar rechts. Denk je dat je de uitgang gevonden hebt, dan kom je via de andere kant gewoon het scherm weer binnen. Toen viel het kwartje. Dit werd aangekondigd als een soort interactieve film, maar eigenlijk ligt het hele verhaalverloop toch al vast. Dit is geen slechte uitwerking, maar een mindfuck van jewelste. Dit gaat over de illusie van een vrije wil.
Maar het werd beter, want op tal van andere vlakken liepen er van allerlei dingen door elkaar. Je hebt de fictie binnen de fictie, de fictie die de realiteit binnenkomt, de fictie die binnen de fictie gemaakt wordt, of dat nou door Netflix is of door de hoofdpersoon, en zelfs je eigen realiteit die de fictie binnentreedt. Als de hoofdpersoon zegt dat hij bestuurd wordt vanuit de toekomst door de kijker via Netflix... Ja, dat klopt.
En inderdaad: het verhaal op zich was ruk. Maar als... Weet ik veel hoe je dit noemt... Briljant.
