Parachutes van Coldplay is de enige CD die nog wel OK is. U2 is nooit echt goed geweest, wat mij betreft. Hier en daar een leuk liedje, maar in de kern gewoon een vrij middelmatige rockband die niets grensverleggends heeft gedaan. Waarom die band zo op een voetstuk staat begrijp ik niet zo goed.
De top 10 is verder lekker voorspelbaar, en het valt me op dat ook jonge mensen voor de oude meuk gaan. Hotel California is mij inderdaad een raadsel. In een aantal kroegen waar ik kom is het de "oprotplaat". Ik kan me niet voorstellen dat de jongeren ook voor HC blijven gaan. Queen is wel een aardige band en Bohemian Rhapsody is een bijzonder nummer dat helaas te grijs is gedraaid. Gelukkig hoor ik het maar één keer per jaar tijdens de Top 2000, dus dan is het minder erg.
Piano Man kan ik niet zoveel mee, maar snap wel dat mensen dat mee willen blèren. Pink Floyd heeft betere nummers. Child in Time van Deep Purple is de eerste plaat die gaat sneuvelen als de babyboomers dood zijn. Alleen je vader vindt dit leuk (ik ook wel een beetje, overigens). Black stem ik zelf op, met afstand de beste song uit de jaren '90. Africa van Toto lift mee op de 80's revival maar is veel te cheesy. Coldplay al over gehad en Boudewijn de Groot is hopelijk eindelijk op weg naar buiten de top 10 want ik snap echt niet dat daar elk jaar mensen zo massaal op stemmen.
